Meditaties Bidden en belijden16 oktober 2020MeditatiesIk ben Uwe, behoud mij, want ik heb Uw bevelen gezocht Psalm 119 vers 94 ‘Ik ben Uwe, behoud mij’, zo lezen we in vers 94. Het is een korte belijdenis, direct gevolgd door een kort gebed. Het is het belijden en bidden van Gods kinderen, die mogen weten door genade weer Gods eigendom geworden te zijn. Hoort u ze belijden en bidden tegelijk? U hebt mij levend gemaakt Heere, maar behoud me, want ik ben mezelf niet toebetrouwd. Wel, zo was het ook met David in Psalm 119. Hij weet zich omringd door vijanden. En zijn tegenstanders blijken ook nog eens sterk en machtig te zijn. Ze honen hem vanwege zijn trouw aan Gods wet en Woord. Want daarin vindt David vreugde, troost, kracht en moed. We lezen dat de wet een voorwerp van liefde en een bron van vreugde en troost voor hem is. Van Gods Woord zegt hij dat het betrouwbaar, zuiver en kostbaar is. Hij belijdt dat het Woord van God voor eeuwig in de hemel is vastgesteld en dat Gods wet al zijn vermaking is. En in vers 93 zegt hij: ‘Ik zal Uw bevelen in der eeuwigheid niet vergeten, want door dezelve hebt Gij mij levend gemaakt’. Dat is groot als je dat zeggen kan en mag. Weten levend gemaakt te zijn! En het is waar. Als we mogen wéten levend gemaakt te zijn door de kracht van Gods Geest, kunnen we dat ook nooit vergeten. Dan staat dat in het hart gegraveerd. En kan het ook niet anders of Gods wet en Woord zijn een vermaking. Want het was dát Woord dat kracht deed. In dát Woord vinden ze elke keer troost. O, als Gods kinderen dat lieve Woord van God niet hadden, waren ze allang vergaan, zo zegt ook David in vers 92. Al lezen ze in dat Woord van zonden en vervloeking, ze zullen het van harte beamen. En tegelijk gaan ze uitzien Hem te mogen toebehoren, al zijn ze het nog zo onwaardig en al kunnen ze Gods wet in het geheel niet onderhouden. Maar dan mag in datzelfde Woord toch ook gelezen worden van Eén Die de wet wel heeft onderhouden. Dan mag Hij op Gods tijd gevonden worden, Die het vleesgeworden Woord is. Jezus, Christus en Dien gekruisigd. En wat een onnoemelijk groot wonder als ze in een weg van afbraak en ontdekking Zijn eigendom mogen worden. Dan mogen Gods kinderen ook weleens tot die korte belijdenis komen uit vers 94: ‘Ik ben Uwe’. Het is maar een korte belijdenis van drie woorden. Maar wat heeft ze een ontzettend rijke inhoud! Wie van u zou het de dichter vandaag na durven en mogen zeggen: Ik ben Uwe? Ik ben Uw eigendom? Het is onmisbaar voor een ieder van ons. En we weten wel dat alles op aarde Gods eigendom is. En we weten natuurlijk wel dat alles aan Hem toebehoort. Maar toch kunnen we niet allemaal zeggen: ‘Ik ben Uwe’. Nee, dat kunnen alleen diegenen zeggen, die van God vervreemd waren, maar in genade door Hem Zijn aangenomen en weer Zijn eigendom zijn gemaakt. En dat enkel uit genade, door de verdienste van Christus. We begrijpen ook wel dat u niet zomaar tot deze belijdenis durft te komen. Dat kan ook niet zomaar. Maar er zullen er onder u toch ook zijn die niet durven te ontkennen dat Gods Woord veel, zo niet alles waard geworden is. Van die mensen die weten hoe God door dat Woord tot hen sprak. Maar zij zijn gaan uitzien naar de kennis van Christus, omdat alleen in Hem behoud mogelijk is. Want daarin ligt de vastheid. En daarom is er ook dat gebed: Heere, komt U er nog eens op terug. O, wat is het onmisbaar nodig dat het Woord en Gods wet geleerd worden. Daardoor leert een mens hoe diep zondig hij is. Daardoor gaan ze bidden: Maak mij levend naar Uw Woord. Leer mij Uw inzettingen. En daardoor gaan ze roepen: Mijn ziel is bezweken van verlangen naar Uw heil en op Uw Woord heb ik gehoopt. Als een mens zo gebracht wordt aan de voeten van die grote Leraar ter gerechtigheid en de mogelijkheid van zalig worden vindt in Hem als het vleesgeworden Woord, dan mag hij met David weleens zeggen: ‘Ik ben Uwe, behoud mij’. ‘Ik ben Uwe’, omdat Gij mij in dat boek des levens geschreven hebt, naar Uw welbehagen. ‘Ik ben Uwe’, omdat Gij mij uit al het aards gedruis hebt doen naderen en Uw heilstem hebt doen horen, ja wonen in Uw huis. ‘Ik ben Uwe’, omdat Gij mij door de band des geloofs, in liefde met Christus, Uw Zoon verenigd heb. ‘Ik ben Uwe’, omdat U mij gekocht hebt met dat dierbare bloed der verzoening. Hoort u het wonder in deze korte belijdenis doorklinken? Toch moeten al Gods kinderen ook zeggen dat ze zwak van moed en klein van krachten zijn en blijven. En daarom wordt nu ook dat korte gebed in hun hart gevonden uit de tekst: ‘Behoud mij’. Die korte belijdenis en dat korte gebed horen dan ook onlosmakelijk bij elkaar en kunnen nooit los van elkaar gezien worden. Als deze belijdenis in uw hart is, is er ook dat gebed. Waarom? Wel, omdat Gods kinderen weten elke keer weer in zonde te vallen. Omdat ze weten dat ze de beloften die ze de Heere hebben gedaan niet kunnen houden. Omdat ze weten dat ze zichzelf niet zijn toebetrouwd. Omdat ze weten onverbeterlijk en hardleers te zijn. Daarom bidden ze voortdurend: ‘Behoud mij!’ Dit is wat we u allen toewensen. Of Gods Woord een vermaking mag worden en Zijn wet te onderhouden een lust, opdat zo deze belijdenis in uw hart gevonden mag worden op weg en reis naar die grote Gods ontmoeting: ‘Ik ben Uwe, behoud mij’. En dat met de dichter gezongen mag worden: ‘‘k Ben d’ Uwe, Heer’, geleid mij ongestoord; Behoud mij toch, naar ‘t woord aan mij gegeven; Ik heb met lust Uw wetten nagespoord en die gezocht, door Uwen Geest gedreven’. Ds. C. van Ruitenburg (Krimpen aan den IJssel)... De Vorst van het heir des HEEREN2 oktober 2020MeditatiesVoorts geschiedde het als Jozua bij Jericho was, dat hij zijn ogen ophief, en zag toe, en ziet, er stond een Man tegenover hem, Die een uitgetogen zwaard in Zijn hand had. En Jozua ging tot Hem en zeide tot Hem: Zijt Gij van ons, of van onze vijanden? En Hij zeide: Neen, maar Ik ben de Vorst van het heir des HEEREN; Ik ben nu gekomen! Toen viel Jozua op zijn aangezicht ter aarde en aanbad, en zeide tot Hem: Wat spreekt mijn Heere tot Zijn knecht? Toen zeide de Vorst van het heir des HEEREN tot Jozua: Trek uw schoenen af van uw voeten; want de plaats, waarop gij staat, is heilig. En Jozua deed alzo. Jozua 5 vers 13 – 15 Israël is door de Jordaan getrokken. De strijd in Kanaän wacht. Maar vóór de strijd begint moet het verbond worden vernieuwd: de besnijdenis en het Pascha worden opnieuw ingesteld. Daarna gaat Jozua naar Jericho. Alleen. Deze stad moet worden ingenomen. Daar staat Jozua. Hoge en dikke onneembare muren rijzen voor hem op. De Heere heeft hem bemoedigd met de woorden: ‘Ik zal u niet begeven en zal u niet verlaten’ (Joz. 1:5). Maar nu komt het er op aan. Jozua heeft in zichzelf ook geen kracht. Als hij ziet op zichzelf ziet hij alleen maar muren van onmogelijkheid. Kent u deze muren ook? Muren van zonde en schuld, waar je niet overheen kunt kijken. Muren die je nooit kunt overwinnen in eigen kracht. Wat kun je machteloos staan in de strijd tegen de zonden. Heeft de Heilige Geest uw ogen al eens geopend voor deze muren? De fundamenten van de muren van zonden liggen in het paradijs. Als Gods Geest daaraan ontdekt, wordt het zo onmogelijk om verlost te worden van onze zonden en schuld. Wat is het nodig om voor het eerst, maar ook steeds weer opnieuw te leren dat we in onszelf krachteloos zijn. Jozua had al grote heldendaden in zijn leven gedaan en toch moest hij telkens inleven dat hij een Ander nodig heeft. Jozua heft zijn ogen op. De dichter van Psalm 25 deed het ook. ‘Tot U o HEERE, hef ik mijn ziel op… Mijn God op U vertrouw ik, laat mij niet beschaamd worden’. De Heere laat niet alleen zien op de muren! De ogen en het hart mogen door genade omhoog gericht worden. Dan ziet Jozua een Man met een uitgetrokken zwaard. Dit is voor Jozua een geloofsbeproeving. De Heere had immers gezegd: “Wees sterk en heb goede moed.” Maar nu krijgt hij geloofskracht. Hebreeën 11:34 wordt waar in het leven van Jozua: … uit zwakheid krachten hebben gekregen…’. Dan lezen we van deze vreesachtige man uit Jozua 1: “En Jozua ging tot Hem en zeide tot Hem: Zijt Gij van ons of van onze vijanden?” Een wonderlijke vraag. De Man met het zwaard is Christus, de Engel des Verbonds. Jozua herkent Christus niet. En toch had deze Man als de grote Profeet hem bemoedigd en onderwijs gegeven. Wat is het toch nodig dat Christus Zichzelf telkens openbaart in het leven van Zijn volk. Jozua vraagt zelfs of Hij een vijand is. Wat kan Gods Kerk na alle ontvangen genade toch blind zijn voor Christus. Dan moet Christus Zichzelf bekend maken. En dat doet Hij hier bij de muren van Jericho: “En Hij zeide: Neen, maar Ik ben de Vorst van het heir des HEEREN.” Nu moeten we erop let-ten hoe Christus Zich bekendmaakt. Hij openbaart Zich altijd overeenkomstig de omstandigheden van Zijn volk. Hij kwam bij Abraham als een reiziger. Bij Mozes in de woestijn bij de brandende braambos. Hier, bij Jericho, kort voor de strijd, als een Held, als de Leeuw uit de stam van Juda. Dan is Hij zo’n gepaste Zaligmaker voor een verlo-ren zondaar. Dan blijkt het, dat Hij weet wat een strijdend volk op aarde nodig heeft. Wat een troost ligt er dan in een alwetende Zaligmaker! Als deze Zaligmaker komt, heeft hij genoeg. Jozua hoort dat de Overste van het Engelenleger voor hem staat. Dat betekent dat er straks twee legers zijn: de soldaten van Israël én een engelenleger. Ziende op deze Veldheer zal de overwinning zeker zijn. Deze Zaligmaker komt ook altijd op tijd. Hij zegt: “Ik ben nu gekomen.” Hij komt nooit te vroeg, anders zou er geen plaats voor Hem zijn. Hij komt nooit te laat, anders zouden de strijders omkomen. Houdt dan maar moed, strijdend volk, Gods tijd is de beste tijd! Jozua wordt onder dit alles zo klein. “Toen viel Jozua op Zijn aangezicht ter aarde en bad aan en zeide tot Hem: Wat spreekt mijn Heere tot Zijn knecht?” Genade verootmoedigt en vernedert. Als de tegenwoordigheid Gods ervaren wordt in Christus komt er aanbidding. Dan ben je sprakeloos verwonderd dat God aan zo’n ellendige zondaar denkt. Heeft u zo de Zaligmaker al eens ontmoet? Jozua moet de schoenen uittrekken. De tegenwoordigheid des Heeren maakt heilige grond. De onreinheid moet wijken. De Heere gebiedt Jozua zich te heiligen, te verootmoedigen, te vernederen. De Heere doet een mens naar binnen kijken, opdat de tegenwoordigheid van Christus een nog groter wonder voor hem zou zijn. Met het uittrekken van de schoenen heeft de Heere echter meer te zeggen. Hij had dit ook aan Mozes geboden bij de brandende braambos. Toen stond Mozes voor zijn grote levenstaak. Nu staat Jozua voor zijn grote levenstaak, de verovering van het land Kanaän. Ook hij moet zijn schoenen uittrekken. Daarmee bevestigt de Heere Zijn Woord: “Gelijk Ik met Mozes geweest ben, zal Ik met u zijn.” En dan weet Jozua dat de Heere Mozes heeft geholpen in de woestijn van het leven. Dan zegt de Heere: “Zo zal Ik ook zorgen voor u. Ik zal u niet begeven en zal u niet verlaten.” Waar zijn dan uw muren? Ze zijn overwonnen door de Vorst Die met zoveel macht is bedeeld! (Psalm 2). Ds. C. Neele (emeritus-predikant)... Zoek eerst ………18 september 2020MeditatiesMaar zoekt eerst het Koninkrijk Gods en Zijn gerechtigheid, en al deze dingen zullen u toegeworpen worden Mattheüs 6 vers 33 Met het woordje ‘maar’ begint onze tekst. De Heere vermaant in het voorafgaande gedeelte van dit hoofdstuk Zijn discipelen dat zij niet bezorgd moeten zijn. Hij wekt niet op tot zondige zorgeloosheid en een onbekommerd leven als van een vlinder, die fladdert van bloem tot bloem, maar Hij wijst hen erop, dat zij niet behoeven te leven als de heidenen. Hoe leven de heidenen dan? Zij zijn bezorgd, zeggende: ‘Wat zullen wij eten, of wat zullen wij drinken, of waarmede zullen wij ons kleden?’ (vers 31). Wij moeten goed bedenken dat Jezus deze woorden sprak in een tijd, waarin velen in grote armoede leefden. Ook wij vragen zo weleens aan elkaar: wat zullen wij vandaag eten? Maar dan bedoelen wij dat er zoveel keus is, dat wij niet gemakkelijk kiezen kunnen. Dat lag in Christus’ dagen zo anders. Voor velen was het leven niet anders dan een voortdurende strijd om het naakte bestaan. Hoe begrijpelijk wordt dan de uitroep: Wat zullen wij eten! Toch, zo zegt Christus tot de Zijnen: ‘Al deze dingen zoeken de heidenen; want uw hemelse Vader weet, dat gij al deze dingen behoeft’. ‘Maar!’ Hij wil zeggen: laat uw leven toch zó niet zijn! Hoe dan wel? ‘Zoekt eerst het Koninkrijk Gods’. Hier wordt gesproken van het Koninkrijk Gods. Wat is dat? Elk aards koninkrijk kan men zoeken, hoe ver het ook weg is. Men neemt een atlas, zoekt het land of het koninkrijk op, en waar het ook ligt, een reis kan worden geboekt. Maar wat en waar is toch het Koninkrijk Gods? Hoe kan men dat zoeken en vinden? U zult wel weten dat met Gods Koninkrijk in de Schrift niet altijd hetzelfde wordt bedoeld. Soms betekent het het rijk van Gods almacht. Zo lezen wij in Psalm 103: ‘Zijn Koninkrijk heerst over alles’. Op andere plaatsen betekent Gods Koninkrijk het rijk van Gods heerlijkheid, de hemel dus. Zo vroeg de stervende moordenaar, of Jezus hem wilde gedenken, wanneer Hij in Zijn Koninkrijk zou gekomen zijn. Wanneer Christus hier zegt: ‘Maar zoekt eerst het Koninkrijk Gods’, dan bedoelt Hij niet te zeggen dat wij het rijk van Gods almacht of de hemel zouden moeten zoeken. Hier ziet ‘Koninkrijk Gods’ op het rijk van Gods genade. Het is dat geestelijk rijk, dat de Heere door Zijn Geest en Woord opricht in de harten van Zijn kinderen. Het komt niet met uiterlijk gelaat, maar het is ‘binnen ulieden’, zo sprak Christus eens tot Zijn jongeren. Dat Koninkrijk heeft een gezalfde Koning: Christus (Ps. 2:6). Het heeft onderdanen: Gods kinderen. Het heeft een poort: de wedergeboorte (Joh. 3:3). Het heeft als grondwet de Wet der zeden. Het heeft vijanden: de vorst der duisternis met zijn gehele hellemacht. Het heeft gezanten: de dienaren van het Goddelijke Woord (2 Kor. 5:20). ‘En Zijn gerechtigheid’. In onze taal kan het woordje ‘Zijn’ zowel op God als op Koninkrijk terugslaan. Maar de grondtekst leert dat het met God moet verbonden worden: het gaat om Góds gerechtigheid. Dit woord gerechtigheid wordt vandaag de dag veel misbruikt. Wij laten dat nu maar rusten. Het betekent hier: een volkomen overeenstemming met Gods heilig recht, zodat dit recht niets meer van ons te eisen heeft. Deze gerechtigheid voor God wordt in Gods Woord wel vergeleken met een kleed. Een bruiloftskleed van blinkend wit fijn lijnwaad. O, wil Christus tot Zijn jongeren zeggen: zoekt dát kleed toch in de eerste plaats, zonder als de heidenen te vragen: waarmee zullen wij ons kleden?’ Onze ongerechtigheden maken scheiding tussen de Heere en onze ziel. Onze erf- en dadelijke zonden doen ons stinken voor Zijn aangezicht. Onze eigengerechtigheden zijn als een wegwerpelijk kleed en walgelijk in Zijn oog. Maar Christus’ gerechtigheid alleen doet ons genade vinden in Zijn ogen. ‘Zoekt’, zegt Christus. Zoekt dat Koninkrijk, zoekt die gerechtigheid. O, niemand zal die van zichzelf zoeken. Om recht te zoeken, moeten wij immers eerst missen! Wij missen God niet van nature, Zijn gemeenschap bekoort ons niet, Zijn lieflijk aangezicht is ons niets waard. Zoekt…! Gods wederbarende genade maakt ons missende en zoekende mensen. Dan leren wij naar God én naar Zijn volkomen gerechtigheid hongeren en dorsten. Dan ontvangen wij geen rust voor onze ziel, totdat wij in de wonden van Christus hebben gevonden wat wij hebben gezocht. Zoekt dat ‘eerst’, zegt Christus. Dat wil zeggen: vóór alle andere dingen, maar ook: in uw jeugd, in de ochtend van uw leven, opdat u niet, als zovelen, bij het ouder worden verkilt en verhardt… En al die aardse nooddruft en zorgen dan? ‘En al deze dingen zullen u toegeworpen worden’. Dat wil niet zeggen: in overvloed geschonken, maar het ziet erop dat Gods kinderen wat zij voor dit leven nodig hebben als een toegift van de Heere erbij zullen krijgen. Wie door genade het Koninkrijk Gods en Zijn gerechtigheid ‘eerst’ mag leren zoeken, zal ervaren dat de God van dat heerlijk Koninkrijk ook maken zal dat zijn brood zeker zal zijn en zijn water gewis. Ds. A. Moerkerken, (emerituspredikant te Capelle aan den IJssel)... Zielsverkwikking5 september 2020MeditatiesAls mijn gedachten binnen in mij vermenigvuldigd werden, hebben uw vertroostingen mijn ziel verkwikt Psalm 94 vers 19 Elk mens heeft een gedachtenwereld die niet los staat van zijn leven. Uit de langzaam gerijpte gedachten, worden vaak de daden geboren. Boze en verkeerde gedachten zijn vaak het begin van boos en verkeerd handelen. Godvrezende gedachten leiden dikwijls tot een godvrezend leven. Onze gedachten zijn voor de medemens verborgen. Onze vrienden, onze man, vrouw of kinderen mogen met vele zaken op de hoogte zijn, wat onze gedachten aangaat, staan zij voor een gesloten deur. De wereld van onze gedachten, waarin zo ontzaglijk veel kan omgaan, is voor de ander onbekend. Ik geloof ook niet dat het wenselijk zou zijn, wanneer onze gedachten, al was het slechts van een dag, op de deur van onze woning geschreven zouden worden. Wij belijden zo gemakkelijk dat de wereld waarin wij wonen in het boze ligt, maar geldt dat niet in het bijzonder onze gedachtenwereld? De zondesmet heeft ons denken tot in de laatste vezel doortrokken. Wat een onzuivere gedachten kunnen er in een ogenblik door ons hoofd gaan. Meen ook niet dat alleen onze daden ons schuldig stellen voor God. Dat is een valse illusie. Wanneer God een mens bekeert, dan begint het zuiveringsproces juist in het hart. “Ik zal”, zo zegt de Heere, “het stenen hart uit u wegnemen, en u een vlesen hart geven”. We lezen dat de gedachten van de dichter van Psalm 94 vermenigvuldigd werden. Er kunnen zeer veel omstandigheden zijn die onze gedachten doen vermenigvuldigen. Jonge mensen, kwam bij jullie de gedachte nooit op “Wat heeft de godsdienst eigenlijk nog voor zin? ” of de gedachte ” Is het niet tevergeefs de middelen waar te nemen, wanneer ik toch niet uitverkoren ben? ” Het mag dan wel niet over onze lippen komen, maar in onze gedachten kan het vuur van vijandschap hoog oplaaien. Wat kunnen ook in het leven van Gods kinderen de gedachten vermenigvuldigen. In wegen waarin de Heere hen een bijzonder kruis oplegt of hen door diepe wegen leidt. Wanneer de Heere Zijn aangezicht verbergt en een stroom van ongerechtigheden de overhand heeft. Nooit zou er iets van hen terecht komen, wanneer de Heere Zelf hen niet bij de voortduur vertroostte. Van daar ook dat de dichter niet blijft staan bij “als mijn gedachten binnen in mij vermenigvuldigd werden”, maar – zo laat hij er op volgen – “hebben uw vertroostingen mijn ziel verkwikt”. Hier is sprake van zielsverkwikking! Er is zoveel in ons leven wat ons afmat. Dat behoeft u niet alleen op het terrein van de wereld te zoeken, dat kunt u ook op het terrein van de nette, godsdienstige kerkmens vinden. Zelfs activiteiten op het terrein van de kerk, de zending, de evangelisatie en het verenigingsleven kunnen de mens grotelijks vermoeien, in plaats van verkwikken. Veel kan er zijn waarmee de mens zich tracht te verkwikken, wat echter allemaal van tijdelijke aard blijkt te zijn. Zo was het echter in het leven van de dichter niet. Toen zijn gedachten in hem vermenigvuldigden, hebben de vertroostingen des Heeren zijn ziel verkwikt. Het was God Zelf Die tot hem sprak: “Zie ik ben uw heil alleen”. Wat een verkwikking brengen die vertroostingen Gods met zich mee voor een schuldverslagene. Hij verdrijft de ijdele gedachten van binnen en de verstoorders van buiten. Wat een ademtocht voor de ziel, die zichzelf als een walgelijk zondaar voor God leert kennen, wanneer Hij Zijn Woord doet horen: “Troost, troost Mijn volk zal ulieder God zeggen”. Wat een verkwikking in het leven van dat door Gods Geest overtuigde volk, wanneer niet alleen van buiten, maar ook van binnen alle vijanden het zwijgen eens wordt opgelegd. Die vertroostingen des Heeren omvatten de vervulling van alle noden voor tijd en eeuwigheid. Hoe staat het in uw leven met die vertroostingen? Wanneer we u zouden vragen, weet u wat het zeggen wil verkwikt te worden, dan zou u daar wel “ja” op kunnen zeggen. Weet u echter ook wat het zeggen wil door de Heere in uw ziel verkwikt te worden? Als u daar “ja” op mag zeggen, dan zult u geen vreemde zijn van de ware zielennood. Bij hoevelen vermenigvuldigen de gedachten als het gaat om de dingen van de tijd, maar zijn in hun gedachten nooit bezig met de dingen der eeuwigheid. Weet toch dat de wereld u nimmer een blijvende vertroosting kan bieden. Misschien zijn er ook onder u die met hun gedachten bij tijden wel bezig zijn met de dingen der eeuwigheid. Bedenk echter, dat u met het denken over deze dingen niet klaar bent. We hebben hemels onderwijs nodig om te verstaan wie wij zijn geworden door de zonde, en wat de Heere wil zijn voor een zondaar. De dichter van Psalm 94 zegt van de mens: “Welgelukzalig is de man, o Heere, dien Gij tuchtigt en dien gij leert uit Uw wet” (vers 12). Dat volk gaat met de profeet Jesaja uit de volheid van het hart uitroepen: “Tot uw gedachtenis is de begeerte van mijn ziel!” Ds. J. Mijnders (Barendrecht, emerituspredikant)... De les van de mier19 augustus 2020MeditatiesHaar brood bereidt in de zomer Spreuken 6:8a De wijze Spreukendichter Salomo zag veel beelden in de natuur. De natuur is een schoon boek, in hetwelk alle schepselen, grote en kleine, gelijk als letteren zijn, die ons de onzienlijke dingen Gods geven te aanschouwen (NGB, art. 2). In deze tekst gaat het over een zeer klein diertje, namelijk de mier. Dat kleine dier is vol ijver bezig in de zomer. We zien dat vaak in en rond ons huis. In de winter zien we ze niet. Dan is er voor die diertjes geen gelegenheid om bezig te zijn. Ze kiezen dus de juiste, de meest geschikte tijd. De zomer. Dan verzamelt de mier de spijze voor de winter. Korengraantjes, zo zegt de kanttekening, vergadert ze bijeen. Die korengraantjes worden beknabbeld en stukgebeten. Zo wordt voorkomen, dat die graantjes weer uitschieten. Heel de zomer zijn de mieren daarmee bezig. Alles brengen ze naar hun onderaardse nesten, zodat ze in de winter, als er geen voedsel te vinden is, voldoende voorraad hebben. Wat een ijver door haar (instinctmatige) wijsheid. Salomo trekt uit de ijver van de mieren een les voor de mens. Ga eens tot de mier, luiaard! Zie haar wegen en wordt wijs. De zomer is haast ten einde. Nog zien we de mier bezig, want ze heeft maar weinig tijd meer. Straks is de zomer voorbij. De oogst voorbij. Dan zijn er geen graantjes meer te verzamelen. Nu, nu moet het nog gedaan worden. Welke lessen bevat dit voor ons? De eerste les, die we er uit kunnen trekken, geldt ons gewone leven. Het leven van ieder. De kracht van ons leven is onze zomertijd. We hebben dan de gelegenheid om, onder de zegen des Heeren, onze krachten te gebruiken. Door ijverige studie vergaren we de kennis, die ons later in ons leven zo nodig is in ons aardse roeping. Voor de studie is de jonge leeftijd de zomertijd. Als we dan lui zijn, hebben we daar later spijt van en maken we onze ouders beschaamd. Door ijverige arbeid in onze gezonde jaren hebben we de gelegenheid te zorgen voor de oude dag, of voor dagen waarin we met zorg en ziekte hebben te kampen. Als we die tijd in luiheid en wellust doorbrengen, laten we de geschikte zomertijd voorbijgaan en zullen we dat in de wintertijd van ons leven beklagen. De tweede les uit dit beeld betreft onze ziel. Wij hebben, als we leven onder Gods Woord, zolang we onze verstandelijke vermogens hebben, een overvloed van ‘korengraantjes’ om ons heen. Het is onze zomertijd en volop wordt het graan in de prediking, in het lezen van Gods Woord, om ons heen gestrooid. Als we die zomertijd verwaarlozen, als we dat Woord verachten, en onze tijd besteden met de beuzelingen van deze wereld, die geen waarde hebben, dan laten we onze kostelijke genadetijd voorbijgaan. In de natuur is de zomer haast voorbij. Die tijd is zeer snel gegaan. Zo gaat ook onze genadetijd snel voorbij. Straks komt de winter. We worden getroffen door een ziekte. De ouderdom met haar gebreken en moeiten, staat voor de deur. Onze gedachten worden minder. De beste tijd van ons leven is voorbij. Nog erger, als ons leven wordt afgesneden. Dan komt de winter van een eindeloze eeuwigheid. Ga tot de mier! Zie haar wegen en wordt wijs. Laat uw lieflijke genadetijd, de zomertijd van uw leven, niet voorbij gaan. Zoekt nu nog met God verzoend te worden. Neemt getrouw de middelen waar. Leest en onderzoekt Gods Woord. De Schriften, die van Mij getuigen, zegt Christus. Er is ook een les in het beeld van de mieren voor Gods volk. Als Gods kinderen wandelen in de eerste liefde, is het hun zomertijd. Velen van Gods kinderen moeten inleven, dat er na de zomertijd een wintertijd komt. Een wintertijd van geestelijke dorheid, koudheid, soms gevoel van verlating en verberging van Gods aangezicht. Als het uw zomertijd is, vergaar dan voedsel voor de wintertijd. Zoekt dan de verborgen omgang met God. Beknabbelt dan dat Woord, als de mier. Vermaalt het. In dat Woord vindt u het Tarwegraan, Christus. Hoe meer u dat in uw zomertijd ‘beknabbelen’ en ‘vermalen’ mag, hoe meer geestelijke oefeningen u ontvangt. Hoe meer u uit Zijn volheid genieten mag, hoe meer u Zijn smaak en reuk ervaren mag, hoe meer u met Hem verzadigd wordt, hoe meer u in Zijn verbrijzeling (Jes. 28:28) het heil voor uw ziel vindt. Troost in Zijn menswording, waarin Hij uw zonde, waarin u ontvangen en geboren bent, bedekt. Troost in zijn Godheid, waardoor Hij machtig is te verlossen. Troost in Zijn gewilligheid om uw Zaligmaker te zijn. Troost in Zijn lijden en sterven, waarin Hij uw vloek droeg, uw schuld betaalde, Gods toorn voor u uitbluste, uw vijanden overwon. Troost in Zijn heiligheid, die Hij u deelachtig maakt en waardoor Hij al uw gebrek, geheel uw onverbeterlijk bestaan bedekt. Troost in Zijn verhoging. Zijn opstanding, waarin uw vrijspraak ligt. Zijn overwinning over de dood, die laatste vijand, die u nu wel aangrijnzen, maar niet verslinden kan. Zo is nog veel meer te noemen. Onuitputtelijk is de spijze, die in dit Tarwegraan te vinden is. Deze geestelijke Spijze kan u in uw wintertijd tot groot nut zijn. Dan komt de Heere wel eens terug op hetgeen u in uw zomertijd mocht leren. Dat bewaart voor wanhoop, geeft kracht tegen satans helse kwellingen en de beroeringen van het geweten. Troost u in uw diepste smarten en doet u hopen op en verlangen naar de volmaaktheid, naar de plaats, die Hij u bereid heeft in het Vaderhuis met zijn vele woningen. Lezer(es), de zomer is haast voorbij. Neem de les van de mieren ter harte. Ds. G. Hoogerland (Rotterdam-IJsselmonde)... Het stervend Tarwegraan23 juli 2020MeditatiesIndien het tarwegraan in de aarde niet valt en sterft, zo blijft hetzelve alleen. Johannes 12:24b Christus vergelijkt Zich hier met tarwegraan. Vergeleken met tarwegraan is Christus veel kostbaarder. Alle tarwegraan komt uit de aarde, maar Christus is van hemelse afkomst. Als God is Hij eeuwig, zonder oorsprong. Hij verliet de hemelse heerlijkheid door Zich in de handen te stellen van Zijn Vader, vrijwillig. De Vader heeft Hem als Tarwegraan genomen en in de aarde gezaaid. Gewillig nam Christus als Middelaar de menselijke natuur aan. Omdat het de menselijke natuur was die het voorwerp is van de zonden, begon zo Zijn nederige weg van lijden. Zijn Goddelijke afkomst verhulde Hij in Zijn menselijk bestaan. Wie heeft Hem geacht? Jesaja’s verdriet was dat hij Christus in die nederige gedaante niet geacht heeft, maar juist veracht. Voor deze heerlijkheid moet je oog krijgen. Wie dat door genade ontvangt, mag met Johannes getuigen Zijn heerlijkheid te hebben gezien. Tarwe is kostbaarder dan gerst. Gerst is de eerste oogst, waarvan de oogst in Israël begint met Pasen. Omdat tarwe een dubbele aar heeft, is het rijker en voller. De tarweoogst begint met Pinksteren. Dan worden de eerstelingen de tempel ingedragen. Hier komen enkele Griekssprekende tempelgangers naar de Heere Jezus om Hem te spreken. Ze proberen toegang tot Jezus te krijgen. Ze wenden zich niet rechtstreeks tot Hem, maar tot enkele van Zijn discipelen. Andreas en Filippus dragen Griekse namen. Zo is het contact gemakkelijker. Maar de opzet van deze tempelgangers mislukt. Het is de tijd nog niet. Het Woord gaat nog niet uit tot de heidenen. Enkelen zijn al wel toegebracht, maar de volle oogsttijd is nog niet aangebroken. Of voor deze Grieken de tijd van een persoonlijke ontmoeting met Jezus ooit is gekomen, weten we niet. Johannes zwijgt daarover. Misschien ging het hen alleen om oppervlakkig contact. Dan kwam hun vraag niet voort uit honger naar kostbaar Graan of levend Brood. Wij mogen onszelf onderzoeken of en hoe wij verlangen verzadigd te worden door dit kostbare Graan. Toch is het uur van Christus hier wel nabij. De Vader bevestigt dat. Uit de hemel klinkt een stem. De ure is gekomen, dat de Zoon des mensen zal verheerlijkt worden. Niet iedereen verstaat die woorden. Voor sommigen klinkt er alleen een indringend geluid. Voor hen gaat Jezus uitleggen wat die stem betekent. Als Profeet maakt Hij hier de wil van de Vader bekend. Dat doet Hij nog, ook om harde harten te verbreken. De Vader zegt hier dat het uur van Christus’ verheerlijking nabij is. Het uur van Gods welbehagen breekt aan. Dan zal het Woord van Christus ook tot Grieken en heidenen gaan. Vanaf Pinksteren zal er een vrije toegang zijn tot de troon van genade. Ook heidenen ontvan-gen dan een recht van toegang. Christus gaat straks heen om plaats te bereiden voor hen die Zijn Naam in waarheid zullen kennen, zowel uit Joden als uit heidenen. Daar is een wonder voor nodig. Het is het wonder van het stervende Tarwegraan. Hij is in de aarde gezaaid om te sterven. Want wanneer Hij niet sterft, dan blijft Hij alleen. Dan is er geen verheerlijking en ook geen vrucht. Psalm 126 spreekt over eenzaam graan. Dat is graan dat overblijft van de vorige oogst. Bij de boerderijen waren opslagruimtes voor graan. Aan het einde van het winterseizoen raakt de bodem in zicht. Graan is schaars en daardoor duur. De boer moet kiezen. Zijn kinderen hebben honger. Zal hij dit een-zame graan gebruiken om er brood van te bereiden, of als zaaigoed? Hij kiest voor het laatste. Dat betekent honger in huis tot aan de volgende oogst. Hij gaat dat graan zaaien, maar in tranen. Wenend gaat hij voort. Het graan kost zoveel, zoveel tranen. Christus is een kostbaar Tarwegraan, maar ook een eenzaam Graan. Alleen Hij, de volmaakte Mens Die ook God is, kan de wil van Zijn Vader doen. En Hij doet dat, in lijdzaamheid. Christus heeft Zich gewillig in de aarde laten zaaien. Hij was het eens met de weg van Zijn Vader. Hier offert Hij Zich op om te sterven. Daarmee bereikt dit eenzame Tarwegraan het doel van Zijn Vader. Alleen zo zal Hij Zijn Vader de volle oogst bieden. Want dit sterven draagt vrucht. Het stervende Graan gaat wel alleen Zijn weg, maar het blijft niet alleen. Juist door te sterven, komt er leven. In de aarde kiemt het graan. Ook dat is een wonder. Alleen God kan leven geven. Zo schenkt ook nu Gods Geest nieuw leven, als een eerste kiem, nauw verbonden aan Christus’ sterven. Het offer van dit kostbare Graan draagt nog meer vrucht. Jezus spreekt hier van ‘veel vrucht’. Niet voor ieder van de Zijnen is dat hetzelfde. De een draagt dertig-, een ander zestig-, weer een ander honderdvoud. Maar de weg van het stervende Tarwegraan is wel herkenbaar. In het verborgene sterft er iets. De oude mens moet sterven met zijn gehechtheid aan wereld en zonde. Dat is hier op aarde een langdurig, levenslang proces. De nieuwe mens mag vrucht dragen uit Christus, het kostbare Tarwegraan. Hij draagt veel vrucht. Hijzelf is de Eersteling. Christus’ sterven is totaal. Wil tarwegraan tot brood worden, dan moet het vermalen worden. Dan komt het tussen de maalstenen van de graanmolen. Zo zal Christus verbrijzeld worden onder Gods recht. Juist tarwegraan dat veel vrucht draagt, zal het meest gekneusd worden. Er zijn dan immers veel korrels om vermalen te worden. Ziet u uit naar de vrucht van het kostbare Graan, ook in uw leven? Besef dat het een stervend leven betekent, delend in het kruis van Christus. En dat meer vrucht, ook meer kneuzing en verbrijzeling betekent. Kent u dit onderwijs van het stervende Tarwegraan? Dan weet u waarom Hij een kostbaar Tarwegraan is. Zijn sterven geeft gerechtigheid die bestaan kan voor God. Die gerechtigheid deelt Hij aan hongerigen naar levend Brood. Eenmaal brengt Hij Zijn vrucht tot Zijn Vader. Op dat goede uur draagt Hij Zijn schoven in de schuur. Ds. H. Brons (Vlaardingen)... Waakt en bidt10 juli 2020MeditatiesEn het einde aller dingen is nabij; zijt dan nuchter, en waakt in de gebeden. 1 Petrus 4:7 Petrus, de vurige apostel van Christus, wijst ons in zijn zendbrief voortdurend op de onvergankelijkheid van het Koninkrijk Gods. Dat geldt immers voor al Gods kinderen. Hij zegt in hoofdstuk 1 dat hen ‘een onverderfelijke en onbevlekkelijke en onverwelkelijke erfenis’ in de hemelen wacht (vs. 4). Dit tegenover al het aardse dat verandert en verdwijnt. ‘Want alle vlees is als gras, en alle heerlijkheid des mensen is als een bloem van het gras’ (1 Petr. 1:24). Het enige wat stand houdt is Gods Woord en hieraan verbonden Gods genade. Dat Woord was Petrus zo van harte lief geworden. Hij had het zelf uit de mond van zijn Zender gehoord, drie jaar lang. Zo had de Heere Jezus hem gesproken van de rijkdom die in Hem te vinden was. Ook was Petrus onderwezen in de armoede die is in al het aardse. Had hij niet gestaan bij de schitterende tempel van Jeruzalem, waarvan Jezus sprak dat er niet één steen op de andere zou gelaten worden? Had hij niet gehoord van de tekenen der tijden, die het naderend wereldeinde zouden inluiden? Was hij niet getuige geweest van het sterven van Christus Zelf, als bewijs van de vervulling van het woord uit het paradijs: ‘Ten dage als gij daarvan eet, zult gij de dood sterven’ (Gen. 2:17)? Had hij niet voortdurend om zich heen waargenomen, dat wij hier geen blijvende stad hebben? Voorwaar, het sprak hem alles van de vergankelijkheid van het leven. Zo zag de apostel voortdurend op het einde aller dingen. Niet alleen persoonlijk, maar ook ambtelijk, immers, ook in ons tekstwoord horen wij hem daarover spreken ‘het einde aller dingen.’ De aarde met al haar werken en inwoners zal eens vergaan. Niets op aarde kan zijn stand behouden. Alles is vergankelijk. Ondanks de waarde die een natuurlijk mens in het aardse ziet en waar ook Gods kinderen nog zo naar kunnen verlangen, nemen de aardse dingen eens een einde. Dan komt de grote Rechter uit de hemel terug Die de wereld en haar inwoners zal gaan oordelen. Dan zullen de elementen branden en vergaan. Dan zal in de hemel het teken van de zoon des mensen gezien worden. Dan is er de wederkomst. Dan zal alles een einde nemen. Op dat ogenblik ziet Petrus als hij schrijft: ‘Het einde aller dingen is nabij.’ Natuurlijk wist de apostel niet, wanneer zijn Meester zou terugkomen: ‘Van die dag en die ure weet niemand, ook niet de engelen der hemelen, dan mijn Vader alleen’, zo had Jezus eenmaal gesproken (Matth. 24:36). Dit gaf Petrus echter geen reden om die dag ver weg te denken, veel minder om er niet van te schrijven. Hij leefde in het diepe besef, dat elk ogenblik het laatste kon zijn. En of dat nu het uur van het oordeel is, of het uur van sterven: vanaf dan is de genadetijd voorbij. Zo is het toch met ons aller leven: niemand weet de dag van zijn dood. Plotseling en onverwachts zal die komen. Dan wordt het eeuwigheid. Dan is het met al het aardse voorgoed gedaan. Het zou u moeten uitdrijven, om in het heden der genade uw Schepper te gaan zoeken. Hoe duidelijk worden in onze dagen de tekenen van dit naderend einde waargenomen. Zeker, we mogen en kunnen niet profeteren. Het verleden heeft dit ongegronde en onschriftuurlijke voorspellen meer dan eens gelogenstraft! Toch zien we om ons heen de tekenen waarvan Jezus sprak in Zijn rede over het wereldeinde meer en meer vervuld worden. Is er geen doorgaande verharding te constateren? Neemt de zonde niet hand over hand toe? Openbaart de mens der zonde zich niet op een schrikbarende wijze? Manifesteert de satan zijn ontzaglijke macht niet op een niet te evenaren manier? Neemt het godsbesef niet duidelijk af? En waar wordt nog het tere leven met de Heere gevonden? We zouden moeten klagen en wenen, ziende op de macht der zonde en de afval die om ons heen te zien is, ja, zelfs in eigen hart. In onze tekst worden juist ook Gods kinderen aangesproken. Nee, ook zij zijn niet vrij te pleiten van oppervlakkigheid en wereldgelijkvormigheid. Niet voor niets waarschuwde Petrus hen in zijn zendbrief daar toen al voor! En het zal nu niet beter zijn geworden! Waarom anders zou Jezus hebben gezegd: ‘Doch de Zoon des mensen, als Hij komt, zal Hij ook geloof vinden op de aarde?’ (Luk. 18:8). Er kan ook bij Gods Kerk zoveel lauwheid en indrukloosheid zijn. Zoveel opgaan in de aardse en stoffelijke zaken, zonder voortdurende ware vreugde in God door Christus. Ook zij, nee: juist zij, worden hier aangesproken. Tweeërlei opdracht geeft Petrus hen. De eerste luidt: ‘zijt dan nuchter.’ Hij wil Gods kinderen als het ware wakker schudden. Zij slapen zo vaak met de wijze maagden de slaap der gerusten en met de bruid uit het Hooglied de slaap van zorgeloosheid. Daarom: ‘zijt nuchter.’ Het wil letterlijk eigenlijk zeggen: wees op uw hoede, houd uzelf onder controle. Dat kon Petrus zelf niet: hij had zich eens laten meeslepen door valse schaamte en zijn Heiland verloochend. Maar het doet hem wél met meer klem opwekken, om nuchter te zijn. Dan moet alle waakzaamheid gezocht worden bij Hem Die niet sluimert noch slaapt, maar eeuwig waakt als Hogepriester, Koning en Profeet ten goede voor Zijn sluimerend en ingezonken Sion. Alleen dan zal die geestelijke nuchterheid hun deel kunnen zijn. Toch gebeurt dit waken niet in eigen kracht. Ook dat had Petrus geleerd, in Gethsémané’s hof had Jezus’ woord verwijtend tot hem en zijn broeders geklonken: ‘Kunt gij dan niet één uur met Mij waken?’ (Matth. 26:40). Hoe moeten al Gods kinderen ervaren geen enkele kracht te hebben in die geestelijke strijd. Juist daarom sprak de Heere Jezus: ‘Waakt en bidt’ (Matth. 26:41). Niet alleen nuchter zijn (waken) maar ook bidden. Juist bidden; waar anders zal hun kracht vandaan moeten komen om te kunnen waken? Zo wekt Petrus hen in de tweede plaats op, om te bidden. Bedelend aan de Bron van goddelijke genade en de Fontein van geestelijke vertroosting om kracht te ontvangen, en dat in een wereld die in het boze ligt. In die weg zal het einde aller dingen dat nabij is gelovig kunnen worden afgewacht. Niet slapend, maar nuchter zijnde. Niet lijdelijk, maar biddend. Zo worden alle krachten afgebedeld maar ook ontvangen van God, en dat in Jezus’ Naam, Die eeuwig Zijn Kerk bewaakt, maar Die ook eeuwig voor hen bidt. Rotterdam-Zuidwijk, Ds. G.J. Baan... Petrus in de gevangenis27 juni 2020MeditatiesPetrus dan werd in de gevangenis bewaard; maar van de gemeente werd een gedurig gebed tot God voor hem gedaan. Handelingen 12 : 5 Geliefde lezers, waar de Heere Zijn genadewerk verheerlijkt, zal de vorst der duisternis altijd proberen om dat werk aan te vallen en tegen te staan. Zo gebeurt het ook in de gemeente van Jeruzalem waar de jonge Christengemeente mag ervaren dat de Heere dagelijks toedeed tot degenen die de Heere mogen gaan vrezen. Heeft de duivel in onze tijd ook nog zoveel werk of zijn we maar lauw en is er weinig uitbreiding van Gods Koninkrijk? Hoe teerder Gods Kerk mag leven, hoe meer de strijd van de oude mens gevoeld kan worden. Het is geen best teken als we nauwelijks of geen strijd kennen in ons leven. Dan is het te vrezen dan we nog een dood mens zijn. In het leven der genade is, zeker als het teer ligt, zo vaak de strijd tussen de oude mens en de nieuwe mens. Kent u, lezer, die strijd? In de Jeruzalemse gemeente gaat satan ook te keer. We lezen in Handelingen 12:1-3 dat satan Herodes gebruikte om Jakobus, één van de apostelen, te doden. En vervolgens heeft Herodes nu Petrus gevangen genomen en deze wacht op zijn terechtstelling, wat zijn dood zal betekenen. Het lijkt alsof de poorten der hel Gods gemeente zullen overweldigen. Zo kan het wel lijken. Soms ook in het leven van Gods kinderen. Dan vrezen ze nog één der dagen om te komen in de handen van die helse Saul, de duivel. Maar dit zij uw troost, aangevochten zielen, zo zeker als Petrus bevrijd is uit de gevangenis, door des Heeren alvermogen, zo zeker zal de Heere Zijn Kerk bewaren en bevrijden, ook nu nog. Gewis hoe hoog de nood mag gaan. God heeft en zal de kop van satan verslaan. Want Hij maakt waar; “Ik ben met ulieden, al de dagen tot aan de voleinding der wereld”. Petrus zit in de gevangenis, maar let op, wat is hij rustig de laatste nacht (vers 6a) voordat hij zal gedood worden. Daar hebt u iets van Gods zorg over Zijn kinderen. Als de Heere zijn nabijheid doet ervaren, dan kunnen we zelfs in het aangezicht van de dood rustig zijn. “Want deze God is onze God”, zegt psalm 48, “Hij zal ons geleiden tot de dood toe”. Wat wijst onze tekst ook op het gebedsleven van de gemeente. Wanneer de apostel in groot gevaar is, is er van de gemeente een gedurig en vurig gebed voor hem. Hebben wij als gemeente ook dat vurige en gedurige gebedsleven voor de ambtsdragers van de gemeente. Als de ouderlingen mogen voorgaan in de gemeente? Als de broeders op (huis)bezoek komen? Mag u en jij zijn als een Aäron en een Hur voor mij, in het licht van het telkens weer mogen neerleggen van Gods woord aan uw ziel. Ja, kennen we als gemeente dat gebed voor elkaar te midden van zoveel noden en zorgen die er zijn in de gemeente. Juist nu we elkaar zo weinig ontmoeten kunnen in Gods huis, moge het gebed te meer en te vuriger zijn. Ja, zou het niet dagelijks mogen leven: “Heere leer ons bidden.” Petrus wordt bewaard in de gevangenis. Op zo’n wijze (vers 4 en 6) dat ontsnappen of bevrijd worden werkelijk onmogelijk is. En toch de Heere doet grote wonderen en bevrijdt Zijn knecht (vers 7-11). Ligt daar geen bemoedigend onderwijs in, allereerst voor u en jij die nog onbekeerd voortleeft. Gevangen in de macht van satan, gebonden met ketenen aan de zonde en de ongerechtigheid. Is dat onze nood al? Bent u ook zo’n vurige roeper tot de Heere: “o God, verlos mij uit de banden waarin de boze mij beknelt?” Dezelfde God van Handelingen 12, is nog de Almachtige. Het is voor Hem maar een wenk van Zijn alvermogen om ons uit de gevangenis van de wrede kaken van de zonde, de duivel en de dood los te maken. Nee, nooit om ons gebed, maar op het gebed doet de Heere nog steeds grote wonderen. Maar wat bevat de verlossing van Petrus ook een troostboodschap voor Gods Kerk in de strijd. Wereld, zonde, duivel en eigen ik, kunnen zo te keer gaan. Maar de Heere regeert en zoals toen, wil Hij nog in het leven van Zijn kinderen en knechten, Zijn almacht tonen. Hij zal zijn kudde bewaren tot het einde toe. Ook als u na genade struikelt en valt in de zonde. Of als u op een zondige wijze ligt te ‘slapen’ en niet dicht bij de Heere leeft. Wanneer u niet wandelt als een gast en een vreemdeling op de aarde, maar slordig en aardsgezind bent. Hij zal Zijn werk voor u en in u voleinden. Ja, hier blijft het op aarde een gevangenisleven in de woestijn. Maar Gods goedheid zal uw druk, eens verwisselen in geluk. Daarom hoop op God, want u, volk des Heeren, zult Hem eeuwig loven. Een gedurig gebed. Kent u dat? Wat rekent u voor uw gebed? Hebben we samen al geleerd dat ons gebed geen enkele waardigheid in zich heeft? De biddende gemeente in Jeruzalem had dat geleerd. Toen de bevrijdde Petrus aan hun deur klopte, hebben ze niet gezegd “dat is Petrus. Wij hebben er zo om gebeden. Het was te verwachten dat de Heere hem zou bevrijden”. Ze hebben vurig gebeden, maar ook weer een nul leren zetten onder hun gebed. Dit werk is door Gods alvermogen, door des Heeren Hand alleen geschiedt. Hun bidden gaat straks over in aanbidden en dankzeggen (vers 13-17). En Herodes? Hij vertrok als verliezer beschaamd weg uit Jeruzalem (vers 18-19). Eenmaal zal de vorst der duisternis voor eeuwig geworpen worden in de poel die van vuur en sulfer is brandende. Gods Kerk komt Thuis, maar satan en zijn navolgers komen eeuwig om. Geliefde lezers, want wil de Heere op het gebed nog grote wonderen doen. Onze tekst is er een voorbeeld van. Daarom de dringende oproep aan ons allen: bidt zonder ophouden. Zoek de Heere en leeft. Ja, roep Hem nog aan terwijl Hij nu nog nabij is. Gij die God zoekt in al uw zielsverdriet; wacht op de Heere, ja wacht op den Heere. Hij komt op Zijn tijd. Het was bij Petrus de laatste nacht voor zijn doodvonnis. Het kan lang duren, maar Hij komt nooit te laat. En volk des Heeren, dat vurige gebed moge de Heilige Geest rijkelijk onder ons verwekken, voor u zelf, maar ook voor de gemeente. Christus woord moge in dat licht ons tot onderwijs zijn: “waakt en bidt opdat gij niet in verzoeking komt.” De HEERE wilde op mijn kermen, Zich over mij ontfermen, Hij heeft mijn stem verhoord. De HEERE zal op mijn smeken, Geen hulp mij doen ontbreken, Hij houdt getrouw Zijn woord. (Psalm 6:9) Uw en jouw ds. A. Verschuure... Een bedelaar die Gods huis niet in mag13 juni 2020Meditaties“En een zekere man (..) welken zij dagelijks zetten aan de deur des tempels (..) om een aalmoes te begeren.” Handelingen 3:2 Geliefde lezers, het gaat over een man die buiten de tempel moet zitten, we zouden nu zeggen die niet in de kerk mag komen. Dat lezen we immers in de tekst. Hij mag wel zitten aan de deur van de tempel. Maar hij mag de tempel niet in gaan. Aan de geschiedenis van deze kreupele man die zat aan de Schone poort, zo vlak na de uitstorting van de Heilige Geest, zat ik te denken. Zo is het immers nu ook bij ons. Zo vlak na Pinksteren, mogen we niet of nauwelijks naar Gods huis. We zitten dan wel niet aan de deur van de kerk, maar we zitten thuis mee te luisteren. We lijken echt op die man. Ik denk dat hij daar ook verdriet over had. Immers als hij straks genezen is, gaat hij met vreugde de tempel, Gods huis, binnen. Lijken wij ook zo op die man? Is het ons ook een diep verdriet dat we niet naar de kerk kunnen. Brengt ons dat wel eens in de binnenkamer om te smeken of de Heere uitkomst zou willen geven, zodat de deuren van Gods huis weer open mogen voor de hele gemeente. Of zijn we er al een beetje aan gewend geraakt dat we thuis zitten. We hoeven minder vroeg uit bed, hoeven niet met de fiets, de auto of lopend naar de kerk. Thuis kunnen we alles prima volgen. Ik hoop dat we samen hier toch maar niet aan wennen en dat er breed in de gemeente mag leven: “hoe branden mijn genegenheên om des Heeren voorhof in de treên.” Hoe komt het toch dat die man de tempel niet in mag? Hij is kreupel van zijn geboorte af. De oorzaak is de zonde en de gevolgen van de zonde. Die maken het voor die man niet mogelijk naar Gods huis te gaan. Zo is het ook bij ons. God bezoekt met Zijn oordelen en gerichten onze zonden. Niet alleen van land en volk. Maar zouden het ook niet bijzonder onze kerkelijke, huiselijke en persoonlijke zonden zijn, waarom de Heere het Covid-19-virus op de aarde laat rondwaren, waardoor de kerkgang nauwelijks mogelijk is. Onze zonden van wereldgelijkvormigheid in onze dagelijkse levenswandel. Dat we zo aardsgericht zijn en niet zoeken de dingen die van boven, van de Heere zijn. Zou het niet Gods slaande Hand zijn vanwege zoveel verdeeldheid in onze gemeenten, ja ook onder Gods kinderen helaas. Zou dat alles niet een oorzaak zijn dat we buiten de kerk zitten. Moet de Heere ook niet van ons klagen: “zij naderen wel tot mij met de lippen, maar hun hart is zo verre van mij.” Kom zijn we daaronder reeds beschaamd en schaamrood voor het aangezicht des Heeren, zoals Daniël mocht doorleven: “Wij hebben gezondigd en hebben onrecht gedaan en goddelooslijk gehandeld en gerebelleerd, met af te wijken van Uw geboden en van Uw rechten (..) bij U o, Heere is de gerechtigheid, maar bij ons de beschaamdheid der aangezichten (Daniël 9:5 en 7a).“ Zullen we nog één stap verder gaan. Deze man mocht niet in de tempel omdat hij kreupel was van zijn geboorte af. Zo is het toch ook bij ons. Kreupel, schuldig, in zonde ontvangen en in ongerechtigheid geboren. Daarom een voorwerp van Gods toorn. We leven van nature buiten God en buiten Zijn gemeenschap. Wij kunnen de tempel, wij kunnen het rijk Gods niet meer in. Tenzij God een wonder doet. Zoals die man na zijn wonderlijke genezing de tempel weer in mocht, zo is er een volk dat door wederbarende genade en de inplanting in Christus, eenmaal weer binnen zal mogen treden in die hemelse Tempel om daar God eeuwig te mogen loven en prijzen. Kent u dat wonder? Om als een buitenstaander door de Heere te zijn opgezocht en als een rechteloze zondaar, buigend onder Gods rechtvaardige straf, te mogen horen van die Naam van Jezus Christus, tot zaligheid van uw ziel, zoals we dat ook lezen van deze man in het 6e vers van dit hoofdstuk. Eén ding valt ons nog op. Deze zekere man zit buiten de tempel en hij bedelt. Hij bedelt voor zijn levensonderhoud. Mag ik eens vragen bent u ook zo’n bedelaar buiten de tempel. Bedelend niet om levensonderhoud, maar om het behoud van uw en jouw ziel. Bedelaars als de blinde Bartimeüs; “Jezus, Zone Davids, ontferm U mijner”, als de moordenaar aan het kruis: “gedenk mijner”. Als dat waarlijk onze nood is, dan zal er ook een bedelen geboren worden in de nood van deze tijd of de Heere in de toorn nog des ontfermens wil gedenken en de deuren van Zijn huis weer zou willen openen. Dan begrijpen we met de ziel dat David uitroept dat zijn ziel van sterk verlangen bezwijkt naar de voorhoven des Heeren. Bent u, ben jij zo’n bedelaar? Luther mocht het zeggen aan het einde van zijn leven: “wij zijn bedelaars en dat is waar”. Zulke ware bedelaars zullen eenmaal thuiskomen. Want Christus is voor Zijn kerk een plaats aan het bereiden. Hij ging met Hemelvaart de Tempel in en Hij sprak dat Hij al de Zijnen eenmaal tot zich nemen zal in eeuwige heerlijkheid. Kom volk des Heeren, hier staan we met alle genade altijd er weer zo buiten. Hier zijn we gast en vreemdeling toch? Ja, wat verzondigen we het toch vaak weer. Dan zetten we ons zelf er weer buiten. Dan wordt toch weer dat bedelen geboren: “zie op mij in gunst van boven neder.” Dan is opnieuw dat wonder nodig dat God in Christus ons weer opzoekt en spreekt van genade en verzoening. Bedelaars hebben niets verdiend. Wat ze krijgen is altijd een wonder. Zo is het nog. Ware bedelaars zal de Heere vervullen. Maar dat is alleen uit genade, om Christus wil. Hij is meer dan goud en zilver (vers 6). Hij is het Leven tot in eeuwigheid. Geliefde gemeente, mogen onder ons, na Pinksteren, te midden van de smart dat we niet kunnen opgaan naar Gods huis, veel van zulke bedelaars gevonden worden. Voor hen zal gelden en dat kan ook in het meeluisteren thuis wat Maria zong in haar lofzang (vers 6): Hij heeft na lang geduld, Met goederen vervuld, Der hongerige monden. Eenmaal breekt de tijd aan, we hopen spoedig letterlijk, om weer op te gaan naar Gods huis, maar bijzonder voor Gods kinderen bij het sterven om dan eeuwig Gods Huis te mogen ingaan om dan te doen waar de dichter van zingt in Psalm 116:11 berijmd. Ik zal met vreugde in het huis des Heeren gaan Om daar met lof Zijn grote Naam te danken Uw en jouw ds. A. Verschuure... Een handvol koren (2)28 mei 2020MeditatiesGeliefde lezer, ( ) een handvol koren. Dat mag bijzonder wel gezegd worden van de middelen, waardoor de Heere Zijn genade krachtig verheerlijkt in de harten van zondaren tot eeuwige zaligheid. ’t Evangelie der genade Gods in Christus toch is zulk ’n handvol koren, dat uitwendig wel gering is in de ogen en in de achting van de natuurlijke mens, ’t Woord des Kruises moge dan degenen die verloren gaan ’n dwaasheid zijn, doch het is ’n kracht Gods tot zaligheid een iegelijk die gelooft, eerst de Jood en dan de Griek. ’t Behaagt de Heere door de dwaasheid der prediking zalig te maken die geloven zullen. En hoe weinig en gering dit ook zij, ’t is als ’n handvol koren, rein en zuiver. De dichter van Psalm 12 zingt ervan. Des Heeren Woord is rein en al Zijn spreken is zuiver als ’t allerreinst metaal. Nooit is het schuim van ’t zilver zo geweken Schoon in den kroes gelouterd, zevenmaal. En zoals nu het koren met kracht uit de aarde spruit als ’t gezaaid is (niet als ’t in de schuur bewaard wordt), zo ook ’t Woord des Heeren, als ’t gepredikt, gelezen en gehoord wordt. ’t Is als de regen en de sneeuw die van de Hemel nederdalen en derwaarts niet wederkeren, maar de aarde doorvochtigen en maken dat zij voortbrenge en uitspruite, zaad geve den zaaier, brood den eter, alzo zal des Heeren Woord zijn; het zal niet ledig tot Hem wederkeren. ’t Brengt overvloedige vrucht voort, 30-60-100-voudige vrucht bijzonder onder de heidenen, die zullen komen en toevloeien tot ’s Heeren goed. En daarin zal de Heere verheerlijkt worden, waar in de veelheid der onderdanen des Konings heerlijkheid bestaat, terwijl het gebrek van volk eens vorsten verstoring is. Die heerlijkheid van Koning Jezus nu voorzegt David in de tekst. Zal het nu goed zijn lezers, dan mag deze handvol koren in ons persoonlijk leven niet ontbreken. Ons natuurlijke hart is hoog, dor en dood, geheel onvruchtbaar. Daarvan is nimmer enige vrucht te verwachten als enkel vruchten des doods. Uit u geen vrucht in der eeuwigheid. Dat is alleen mogelijk door ’n wonder Gods, door de krachtdadige en onwederstandelijke arbeid van de Heilige Geest, die de akker van ons hart maakt tot ’n weltoebereide aarde, opdat het levend zaad van Gods Woord daarin vallen zal en nederwaarts wortelen zal schieten om ook opwaarts vruchten voort te brengen, des geloofs en der bekering waardig. Dat is bij de mens onmogelijk doch mogelijk bij God. Ziet het in de geschiedenis van Gods Kerk. Gering was haar begin, doch hoe velen zijn in de loop der eeuwen reeds toegebracht tot de stal der schapen. ’t Evangelie der genade van Christus heeft rijke vrucht gedragen (Col. 1:6) en zal vrucht blijven dragen, tot aan de voleinding der eeuwen toe, totdat de volheid der heidenen zal zijn ingegaan en alzo geheel Israël zalig geworden zal zijn. Niemand verachte dan de dag der kleine dingen. Een handvol koren. Dat is ook de prediking onder ons geliefden. Gering, vol gebrek. Dit is ook de uitgave van ons blad. Doch geve de Heere, dat het koren zij, rein, zuiver, hoe gering en gebrekvol dan ook. Een klein begin, dat uit God is, zal naar Zijn belofte en onwankelbare trouw in Christus Jezus een heerlijk einde geven. Uw beginsel, zo lezen we in Job 8:7, zal wel gering zijn, maar uw laatste zal zeer vermeerderd worden. Ook de hoogste ceder op de Libanon is begonnen als ’n geringe spruit. ’t Mosterdzaadje is ’t minste van alle zaden die op de aarde zijn, doch wordt het meeste van alle moeskruiden en maakt grote takken, alzo dat de vogels des hemels onder zijn schaduw kunnen nestelen. Welnu, hiermede heeft Christus Zelf ’t Koninkrijk Gods vergeleken. Voorwaar, een handvol koren, maar de vrucht daarvan zul ruisen als de Libanon. Dat ruisen van de Libanon is iets geweldigs, iets indrukwekkends, het stemt de mens die ’t hoort tot stille bewondering als de wind de machtige cederwouden op ’t Libanongebergte doet ruisen. Nu, zo zal het koren en de most des Evangelies der goddelijke genade de jongelingen en jonkvrouwen sprekende maken tot verheerlijking des Heeren, in de lofverheffingen Godes, in de roem in vrije gunst, die eeuwig God bewoog. Geve dan de Heere, terwijl er nog koren gezaaid wordt, dat ’t in ons aller leven vrucht mag dragen, tot heerlijkheid Gods en tot zaligheid onzer ziel. Al is ’t beginsel klein en gering in ons leven. Dat we ’t niet verachten. De Heere zal Zijn hand tot de kleinen wenden, die uit de nood van het hart tot de Heere roepen in het verborgene, die hun stille tranen uit de innige droefheid over de zonden en het gemis van de Heere in het eenzame uitstorten. ’t Is als een handvol koren. Maar de vrucht daarvan zal ruisen als de Libanon. Dat heeft de Heere beloofd en Hij is ’n Waarmaker van Zijn Woord, hoe onmogelijk ’t van onze kant ook zij om ooit vrucht te dragen. De dichter zingt zo veelbetekenend: “Het woeste veld vangt zelfs die droppen. Zijn weide blijft niet droog”. Dat kleine, dat geringe werk, waarin toch de wind des Geestes is, door de wereld en de godsdienst wel veracht, door Gods kinderen zelf menigmaal verdacht, zal toch uitgroeien tot de volkomenheid, waartoe al Gods volk na dit leven geraken zal. En dan, ja dan zal volmaakt de roem van vrije genade eeuwig ruisen als de cederen op de Libanon. Dan zal na zoveel gunstbewijzen, ’t gezegend heidendom. ’t Geluk van dezen Koning prijzen, Die Davids troon beklom. Geloofd zij God, dat eeuwig Wezen, bekleed met mogend’heen; De Heer, in Israël geprezen, doet wond’ren, Hij alleen. Wijlen ds. G.J. van den Noort (1928-1976)...