Meditaties Wat dunkt u van den Christus?21 november 2022MeditatiesMattheus 22:42a Lezer, wat dunkt u van de Christus? Ziet u schoonheid in Immanuël, alles overtreffende schoonheid? Hebt u Zijn heerlijkheid leren zien? Is uw geest beschenen door Zijn heerlijkheid? Heeft een blik op Jezus, door het geloof, u in het stof geworpen, zodat u uitriep: Met het gehoor des oors heb ik U gehoord, maar nu ziet U mijn oog. Daarom verfoei ik mij, en ik heb berouw in stof en as? Uw eerlijk antwoord op deze onderzoekende vragen bepaalt de aard en de grond van de hoop die in u is voor de eeuwigheid. U staat nu op het grensgebied van die eeuwigheid. Wat een ernstige zaak. Het is dan ook van oneindig groot belang dat u eens grondig onderzoekt hoe het met uw verhouding is ten aanzien van de Zoon van God. Ga het eens nauwkeurig na aan de hand van het geïnspireerde Woord. Een kroon die u nu op uw hoofd draagt, een koninkrijk dat zich aan uw voeten uitstrekt, een wereld die u gekregen en gegrepen hebt, zijn slechts kinderspeelgoed, vergeleken bij de reusachtige belangen waar het over gaat in deze vraag: Wat dunkt u van den Christus? Is Hij uw hele zaligheid en al uw begeerte? Hebt u uw zondige en eigengerechtige ik aan de voet van Zijn kruis gelegd? Hebt u in al uw armoede, naaktheid en ellendigheid Hem ontvangen als van God voor u gemaakt tot wijsheid van God, en rechtvaardigheid, en heiligmaking, en verlossing? Doet Zijn heerlijkheid alle andere heerlijkheid verbleken en overtreft Zijn schoonheid alle andere schoonheid die u ziet, in glans? Kunt u naar Hem wijzen en zeggen in nederig geloofsvertrouwen en blijdschap van het geloof: Zulk een is mijn Liefste, ja, zulk een is mijn Vriend? Eeuwige God, zonder de gerechtigheid van Uw Zoon zink ik in al mijn vuilheid! Zonder het verzoenend bloed van Immanuël kom ik om in al mijn schuld! Heilige Vader, zie mij niet aan in mijzelf, maar zie mijn Schild aan, zie mij aan in het aangezicht van Uw Gezalfde! Als Uw heerlijkheid voorbijgaat, de heerlijkheid van Uw majesteit, Uw heiligheid en Uw rechtvaardigheid, geef mij dan een plaats in de kloof van de steenrots en dek mij met Uw hand als Gij voorbijgaat. Probeer dikwijls in vrome overpeinzing met Jezus en Zijn heerlijkheid bezig te zijn. Het nut hiervan zal ontzaglijk groot zijn voor uw ziel. Als uw geest zo bezig is, zo vol is van Goddelijke dingen en nog steeds voller wordt, zal hij een grotere weerstand kunnen bieden aan de steeds weer opkomende en op de loer liggende aantastingen van de wereld om u heen. Dan is er geen ruimte voor ijdele gedachten en geen verlangen naar vleselijk genot of wij hebben er geen tijd voor. O, wat is het kruisigend en heiligend als wij de heerlijkheid van Immanuël helder zien! Wat maakt dat ons leeg en nederig! Dan roepen wij met de patriarch uit: Daarom verfoei ik mij, en ik heb berouw in stof en as. En met de profeet zeggen wij: Wee mij, want ik verga! dewijl ik een man van onreine lippen ben. (…) Mijn ogen hebben den Koning gezien. En met de apostel: Maar het zij verre van mij, dat ik zou roemen, anders dan in het kruis van onzen Heere Jezus Christus, door Welken de wereld mij gekruisigd is, en ik der wereld. O, streef er dan toch naar om in uw geest meer te zien te krijgen van de heerlijkheid van Christus. Laat haar in alle lessen die u van de Goddelijke Geest en majesteit krijgt, het enige onderwerp en thema van uw gedachten en uw gesprekken zijn. U moet uw kennis van Christus nooit beperkingen opleggen. Bedenk altijd dat u alleen nog maar het voorwoord van het boek gelezen hebt, dat u nog slechts de rand van de zee hebt aangeraakt. Er zijn zulke schoonheden die zich ver uitstrekken en die u nog niet hebt ontdekt. Er zijn nog vele kostelijke vergezichten en sprankelende heerlijkheden, die u aanmoedigen om verder te gaan. Ze nodigen u uit om door te gaan met uw onderzoek en ze vragen om het eerbetoon van uw geloof, de waardering van uw liefde en de toewijding van uw leven. Ga dan door! Welke geest kan de heerlijkheden die nog aan u geopenbaard moeten worden in een toenemende kennis van Jezus, bevatten? Welke pen kan ze beschrijven? De belofte: Gij zult grotere dingen zien dan deze, gebiedt u verder te gaan. Jezus staat klaar om alle schoonheden van Zijn persoon te onthullen en om u toe te laten in de geheimen van Zijn liefde. Er is geen kamer van Zijn hart die Hij niet voor u open zal doen. Er is geen zegening die Hij u niet zal schenken. Er is geen heerlijkheid die Hij u niet zal laten zien. U zult grotere dingen zien dan u al hebt gezien. Grotere diepten van zonde in uw gevallen natuur zullen aan u geopenbaard worden. U zult een dieper gevoel ontvangen van de reinigende kracht van het verzoenend bloed. U zult een helderder zicht krijgen op uw aanneming in de Geliefde. U zult de genade en de heerlijkheid in Jezus in grotere mate genieten. Uw vrede zal zijn als een rivier; en uw gerechtigheid als de golven der zee. Verdriet zal u niet meer zo diep verwonden, bestrijding zal u minder zwaar drukken, uw beproeving zal niet zo scherp zijn. Dit alles en oneindig veel meer zal het gevolg zijn van uw grondiger kennis van Jezus. Verbaas u dan niet dat de apostel heeft uitgeroepen: Gewisselijk, ik acht ook alle dingen schade te zijn, om de uitnemendheid der kennis van Christus Jezus, mijn Heere. (…) Opdat ik Hem kenne, en de kracht Zijner opstanding, en de gemeenschap Zijns lijdens, Zijn dood gelijkvormig wordende. Dan zullen wij kennen, wij zullen vervolgen, om den HEERE te kennen. Octavius Winslow 1808-1878... Want zij zeide: “Indien ik maar Zijn klederen mag aanraken, ik zal gezond worden.”7 november 2022MeditatiesMarkus 5:28 De Heilige Geest legt de kwaal bloot en doet de onreinheid van de zonde beleven. Zo één krijgt de dood voor ogen. Deze vrouw kwam met haar kwaal tot Jezus. Ja, dat is waar. Maar wanneer komt ze? Als ze alles buiten Jezus geprobeerd heeft en alles mislukt is. Twaalf lange jaren is ze van de ene dokter naar de andere gegaan. Geen middel bleef onbeproefd. De één wist nog een adresje en de ander wist nog een middel, en het mocht alles kosten. Al het hare heeft ze ten koste gelegd. De mens heeft alles voor zijn leven en gezondheid over. Gods woord zegt zelf: “Haar hele leeftocht.” De kast was leeg en was het beter geworden? Integendeel, in plaats van verlichting en beterschap was het veel erger geworden. Ja, ze had van vele medicijnmeesters veel geleden. Ze hadden haar kwaal alleen maar erger en ondraaglijker gemaakt. Zo vloeide haar leven heen, was er geen dokter meer om te helpen en had ze niets meer om te betalen. Wat die vrouw altijd had willen ontgaan, kan ze niet meer ontlopen. Ze moet sterven. Eenzaam en verarmd zal haar einde zijn. Wat een middelen en dokters neemt een ziel, die aan zijn zondekwaal is ontdekt, toch te baat. Schreeuwend gaat hij over de wereld met de vraag: “Wat moet ik doen om zalig te worden, om met God verzoend te worden?” Hoeveel hoop de zondezieke ziel er ook op gehad mag hebben, het recept van het verbroken werkverbond, de medicijnmeester Mozes, de geneesmiddelen van boetvaardigheid, verbrokenheid en tranen, de therapie van allerlei verbeteringen kunnen geen verlichting brengen. Beter worden? In de algemene overtuiging genezen al deze middelen de breuk gemakkelijk en wordt men een gezonde gelovige in eigen ogen. Dan zijn we genezen verklaard, maar door wie? Deze vrouw kan, evenals een ongeneselijke zondaar, alleen genezen verklaard worden door de enige Medicijnmeester. Daarom wordt het met alles buiten Hem alleen maar erger. Hoe meer de ziel onder de wet werkt, des te meer dreigt de wet met de dood. Daarbij blijft geen traan, zucht, begeerte of wat ook als betaalpenning meer over. Hoelang? Zolang, tot het buiten hoop wordt. Dan blijft er één ding over. Sterven als een buitenstaander. Weet u wat dat is? Hoor!! “Deze van Jezus horende”. Die boodschap kwam niet te laat, komt nooit te laat, maar komt altijd op de juiste tijd. Ze hoort, dat bij Jezus verlossing is van alle kwalen, dat er bij Hem geen hopeloze gevallen zijn. Zo gaat de Evangelieboodschap uit, dat de zoom van Zijn middelaarskleed afhangt in het stof der aarde. Als de Reine en Heilige is Hij gekomen. Waartoe? Opdat Hij de schuld, de verlorenheid en onreinheid op Zich zou nemen. “Waarlijk, Hij heeft onze krankheden op Zich genomen.” Dat deed Hij van eeuwigheid naar het welbehagen des Vaders. Hij, Die de Reine was in Zichzelf, kwam in het stof van de verlorenheid, om een rein, wit kleed aan te brengen voor totaal onreinen. Om uit de gemeenschap van God en mensen uitgestoten te worden en door recht en voldoening de gemeenschap voor Zijn volk te herstellen. Jezus heeft buiten de legerplaats geleden, als de Schuldige en Onreine. Christus daalde af in de eenzaamheid van de Godverlatenheid, opdat er balsem zou zijn in Gilead en heling van de verbroken gemeenschap. Echter, die gezond zijn hebben de Medicijnmeester niet van node, maar die ziek zijn. Voor die dodelijke zieken is het Evangelie een blijde boodschap. Hoe verheugd is deze vrouw met de boodschap!! Maar is het haar nu genoeg? Is ze nu geholpen? Nee, die twee moeten bij elkaar komen, de Medicijnmeester en de opgegeven vrouw. Hij moet spreken! Hij moet genezen! Zo één krijgt hoge gedachten van Jezus. De vrouw zegt: “Al raak ik maar de zoom van Zijn kleed aan. Al mag ik maar één keer bukken aan Zijn voeten….” Ja maar vrouw, daar mag u niet komen. U bent onrein, Hij is rein. De nood redeneert niet. Het geloof redeneert niet. Ze heeft niets te verliezen. Alles “is” verloren. Dan maar sterven aan Zijn voeten. “Wie heeft Mijn klederen aangeraakt?”. Niet de gezonde schare, die, hoewel zo dicht bij Hem, toch zo ver van Hem af is. Jezus weet het. Het is Zijn blijdschap. Hij heeft haar krankheden op Zich genomen. De vrouw had in haar gezonde dagen gezien, hoe de mensen uit eerbied de zoom van het kleed van de Farizeeën aanraakten. Nu begeert ze Hem zo te eren. Alleen Jezus heeft alle waarde. Zo één wordt niet beschaamd. Integendeel, het valt zo wonderlijk mee. Ze wordt niet alleen terstond genezen van haar kwaal, ze krijgt meer. Hij roept haar terug en als ze vrezende aan Zijn voeten valt, neemt Hij al haar vrees weg. Nooit zal ze zich later af hoeven te vragen: “Ben ik er wel eerlijk aan gekomen?” Ze mag het zelf uit Zijn mond horen: “Dochter, uw geloof heeft u behouden”. Als ik omringd door tegenspoed, bezwijken moet, Schenkt Gij mij leven. C.A. van Dieren... “Of veracht gij de rijkdom Zijner goedertierenheid en verdraagzaamheid en lankmoedigheid, niet wetende dat de goedertierenheid Gods u tot bekering leidt?”21 oktober 2022MeditatiesRomeinen 2:4 De jaarlijkse dankdag is, als u dit onder ogen krijgt, weer aanstaande. Hoewel in alles openbaar komt dat de Heere een twist heeft met de inwoners der aarde, schenkt de Heere ons dit nog. Moeten we ons niet verwonderen over al het goede wat de Heere ons doet toevloeien? We hebben ieder voor zich alle reden om neer te zinken aan de voeten des Heeren. Maar ware dankbaarheid is geen vrucht van onze akker. We beseffen onze afhankelijkheid niet en we zien Gods geopende hand niet. Wat zou het een voorrecht zijn, wanneer we last kregen van ons ondankbaar hart. Ook Gods kinderen moeten vermaand worden: “Vergeet nooit één van Zijn weldadigheden.” De woorden van onze overdenking zijn een vraag. God komt tot ons met een vraag van zelfonderzoek: “Of veracht gij de rijkdom Zijner goedertierenheid?” Betoont de Heere Zijn goedertierenheid niet hierin, dat we nog mogen leven? Hoe dikwijls vlogen de pijlen des doods vlak langs ons heen? Ze troffen een vriend, een kind; wij bleven gespaard. Wat een onderscheid heeft de Heere gemaakt, waar geen onderscheid was. Van die goedertierenheid getuigt ook onze gezondheid, wie haar missen moet, mist voor het leven heel veel. Hij klaagde: “De vossen hebben holen, de vogelen des hemels nesten, maar de Zoon des mensen heeft niet, waar Hij het hoofd nederlegge.” Heeft de Heere ons als natie niet vele bewijzen van Zijn goedertierenheid geschonken? In zoveel landen wordt er bloed vergoten en wij mogen nog in vrede leven. Andere volken op aarde werden door het oorlogszwaard getroffen en ons ging de Heere tot hiertoe voorbij. Die rijkdom komt ook uit daar we mogen leven in het Licht van het Evangelie. Velen hoorden die boodschap nooit. Dag aan dag komt de Heere in het gewaad van Zijn Woord tot ons. Ook dit jaar wandelde de Heere ons na met Zijn Woord. We werden geroepen, genodigd en gelokt. Wat hebben we met die boodschap gedaan? Wat is de Heere verdraagzaam en lankmoedig geweest. Wij hebben Gods gebod overtreden, onze schuld groter gemaakt. Wat is God groot, dat Hij in Zijn lankmoedigheid het oordeel heeft uitgesteld. En wat is nu het oogmerk van de Heere daarmee? Wat bedoelt Hij met de openbaring daarvan? Het moet bij ons komen tot waarachtige bekering, want een mens stelt zijn bekering altijd uit. Hoe nodig is het dat ons hart geraakt wordt, vertederd en verbroken. Dat wij ons leren kennen als een verloren zondaar of zondares voor God. Als Gods Geest ons bearbeidt leren we onszelf kennen als van God afgevallen en de duivel toegevallen. Dan kunnen we niet begrijpen dat God zo goed voor ons is. Dan staat Zijn grote goedheid tegenover onze slechtheid. Dan worden wij verbroken en verslagen, dan smeken we: “Ik laat U niet gaan, tenzij Gij mij zegent”. Dan hebben we aan de zegeningen niet meer genoeg, dan gaat het om God zelf. Wat een wonder wanneer zo één nog zalig kan worden. Dan weidt onze ziel daar met een verwonderend oog. Dan wordt er een dankdag gehouden op de puinhopen van ons bestaan. Maar dan mag ook gestameld worden: “Ik dank U Heere, dat Gij toornig op mij geweest zijt, Uw toorn is afgekeerd en Gij troost mij.” Ds. A.J. Gunst... “Toen kwamen zij te Mara.”10 oktober 2022MeditatiesExodus 15:23a Het volk van Israël wacht een zeer pijnlijke teleurstelling. De HEERE heeft hen door Zijn hand wonderlijk verlost uit Egypte. Israël heeft daarin de hand des HEEREN gezien (14:31) en het volk vreesde de HEERE, en geloofde in de HEERE, en aan Mozes, Zijn knecht. Van die wonderlijke verlossing hebben Mozes en de kinderen Israëls gezongen: ‘Ik zal de HEERE zingen, want Hij is hogelijk verheven! Het paard en zijn ruiter heeft Hij in de zee geworpen.’ Het is geen wonder dat Mirjam en de vrouwen met dit lied instemmen. En nu, verlost uit Egypte, menen ze rechtstreeks naar het beloofde land Kanaän te gaan. De HEERE leidde hen immers door Zijn weldadigheid en daarom zingen ze ook: ‘Gij voert hen zachtjes door Uw sterkte tot de liefelijke woning Uwer heiligheid.’ Maar in plaats van gevoerd te worden tot de liefelijke woning van Gods heiligheid voert de HEERE hen … in de woestijn! Dat is een bittere teleurstelling! Maar: De HEERE zal in eeuwigheid en altoos regeren! Ja, en dat betekent de woestijn in en zonder water. Drie dagen lang geen water om te drinken voor die grote menigte met daarbij nog de vrouwen en de kinderen. De hitte van de zon op hun hoofden en het brandend hete woestijnzand onder hun voeten. En dan komen ze bij Mara en daar vinden ze water, maar het is niet te drinken, het is bitter. Na zoveel genade en liefde Gods te hebben mogen ervaren, nu in de dorre en droge woestijn van dorst sterven? Dan gaat het volk murmureren. Tegen Mozes. Ten diepste tegen de HEERE: ‘Wat zullen wij drinken?’ Wij hebben een ondraaglijke dorst na die drie dagen durende woestijntocht en dit water is bitter. O, wat een opstand en vijandschap openbaart zich hier tegen de HEERE, Die betoonde hun God te zijn door hen uit het diensthuis van Egypte uit te leiden. In plaats van nu op Hem te vertrouwen, Die de wateren van de Rode Zee door het geblaas van Zijn neus ophoopte, en Die machtig is zelfs uit het hete woestijnzand vers en stromend water te doen opspuiten of uit de steenrots het water te doen vloeien, komt hun vijandschap openbaar. Kent u dat? Door de HEERE verlost uit de dienstbaarheid van de zonde. De genade Gods in Christus geproefd en gesmaakt; de liefde tot God als een vuur in het binnenste gebrand, waardoor we iedereen wel zouden willen toeroepen: Zingt de HEERE. En dan: als die eerste liefde verflauwt, minder wordt en we de dorheid en dodigheid van ons eigen bestaan leren kennen, wat kan dan de vijandschap het hart verteren. Moet het nu zo? Waarom niet langs de kortste weg naar Kanaän? Waarom deze bitterheid? Waarom heeft de HEERE mij met bitterheden verzadigd? Waarom heeft Hij mij met alsem dronken gemaakt, dat wil zeggen: mij met angst, kruis en droefheid bedeeld? Weet u waarom? Opdat u zou leren niet alleen in voorspoed op de HEERE te vertrouwen, maar ook in tegenspoed. En u onvoorwaardelijk zou leren bukken en buigen en doen volgen in de weg die de HEERE voor u uitgedacht heeft, opdat Hij daarin verheerlijkt wordt. Daarom, opdat u zou leren zingen: Hoe het ook moge tegenlopen, gestadig op Zijn goedheid hopen. Hij weet wat goed voor u is. Want de kortste weg naar Kanaän is niet de veiligste weg, want daar zijn de Filistijnen, die u van het leven beroven. De lange weg door de woestijn, met alle bitterheid daaraan verbonden, is een vleeskruisigende weg, maar nochtans een profijtelijke weg, waarin God aan Zijn eer komt, de mens leert sterven aan zichzelf, de zonden gedood en het leven in Christus gevonden en het leven uit Christus als de Levensbron gesmaakt wordt. Mara doet het volk in ongeloof murmureren, maar Mozes roept tot de HEERE. Als de Middelaar van het Oude Verbond roept Hij de Naam des HEEREN aan. Hij treedt tussen het murmurerende volk en de heilige God. En de HEERE betoont Zijn genade door hem een hout te wijzen, dat hij in het water werpt, waarop het water zoet wordt. Onder de bitterheden van het leven kunnen de wolken van ongeloof en opstand zo dik zijn, dat ze het zicht op de genade Gods verduisteren. Maar, wat een wonder! De Kerk heeft een Voorbidder in de hemel. Hij, Die de bitterheid van de zonde en het ongeloof heeft gepeild tot in de diepste diepten en het aan het vloekhout van Golgotha heeft uitgeroepen: Mij dorst. Daarom zegt Johannes: Kinderkens, indien wij gezondigd hebben, wij hebben een Voorspraak bij de Vader, Jezus Christus, de Rechtvaardige en Hij is een verzoening voor onze zonden. Hebben wij zo’n Voorbidder? Of drinken wij ons nog dood aan het bittere zondewater van deze wereld? Of houden we onszelf met onze eigengerechtigheden op de been? O, dan zal de bitterheid van de zonde ons tot in alle eeuwigheid in het aangezicht vliegen en zal het in onze oren zonder ophouden dreunen: Mara, Mara, Mara! U, die de bitterheid van de zonde hebt leren kennen en uw Mara’s in dit leven moet ondervinden, wanhoopt niet, want: Toen (op Gods tijd) kwamen zij te Elim, en daar waren twaalf waterfonteinen en zeventig palmbomen; en zij legerden zich aldaar aan de wateren. Waarom? Want Ik ben de HEERE, uw Heelmeester! ds. W. Silfhout... En de Heere sloeg onder die lieden van Beth-Sémes, omdat zij in de ark des HEEREN gezien hadden.26 september 2022Meditaties1 Samuël 6:19a De ark, als heilig teken van de inwoning Gods onder Zijn volk, werd door de bepalingen des Heeren altijd aan het volk voorgesteld als een zo bijzonder voorwerp, waarover de heiligheid des Heeren was uitgestrekt, zodat een ieder die in strijd met de door de Heere gegeven bevelen die ark onheilig aanraken zou of zou trachten daarin te blikken, gewisselijk een kind des doods zou zijn. De zonen van Eli hebben de ark des Heeren in het midden van de strijd gebracht. Waarom? Omdat zij meenden daardoor de krijgskansen te zullen doen keren. Het geeft blijk van de dwaasheid van deze priesterzonen, die daarmede openbaarden, dat zij wel de instellingen Gods wilden eren, maar niet de God der instellingen. Hun poging liep op een mislukking uit, want Israël werd verslagen voor het aangezicht der Filistijnen. Schrikkelijk is de oneer, die de Heere is aangedaan. De Filistijnen hebben gemeend, dat door dit feit duidelijk gebleken is dat de god der Filistijnen heerlijker, machtiger en grootser was dan de God van Israël. Daarom heeft God er blijk van gegeven, dat Hij God was en is en blijft, en is de god der Filistijnen van zijn voetstuk gevallen. Na al de doorleefde moeite besluiten de vorsten der Filistijnen om de ark naar Israël terug te zenden. Er was grote blijdschap onder de inwoners van Beth-Sémes toen de ark wederkeerde. Toch leert ons het vervolg van dit hoofdstuk, dat deze blijdschap niet de rechte geestelijke blijdschap was, die voortkomt uit een door de werking des Geestes aan zijn onwaardigheid ontdekt gemoed. Deze blijdschap had waarschijnlijk geen andere reden, dan dat men uit de wederkeer der ark een uiteindelijke nederlaag der Filistijnen meende te kunnen afleiden. Uit de tekst leren wij toch, dat op deze dag een grote slag geslagen is onder de inwoners van Beth-Sémes, omdat zij in de ark hebben geblikt, in strijd met het door God gegeven bevel. Maar is dan de zonde van de mannen van Beth-Sémes zo groot geweest? Ja, mijn waarde lezer, zo groot is deze zonde geweest. En dit Schriftwoord is tot onze lering opgetekend. Wat is dan de aard van de zonde van deze mensen geweest? De ark was een voorwerp, dat tot het heiligdom Gods behoorde en naar Gods bevel een plaats in het heilige der heilige had. Die ark stelde schaduwachtig de troon des Heeren voor; daarom rustte de wolkkolom ook op de ark en wel in het bijzonder op dat, waarmede die ark was afgesloten, namelijk het verzoendeksel. In die ark bevond zich onder andere de wet des Heeren. Wat leert dat ons? De troon Gods, die op gerechtigheid gegrond is, is een troon van genade door het verzoendeksel, dat op de ark des Verbonds gelegd is. Wie nu dat verzoendeksel van de ark des Verbonds afneemt en in die ark blikken wil, zal verteerd worden door de hitte van de gramschap Gods, welke in Zijn wet ons geopenbaard wordt. Daarom zult ge dan ook dadelijk verstaan, waarom zulk een zware slag onder de mannen van Beth-Sémes geslagen is op de dag, dat zij in de ark blikten, want daartoe hebben zij het verzoendeksel van die ark moeten wegnemen. Nu zult ge ook verstaan, lezer, waarom deze geschiedenis voor ons nog zo betekenisvol is. Zij naderden tot God buiten Christus en dan is God een verterend vuur en een eeuwige gloed. Ja, zult gij zeggen, maar in onze tijd kunnen wij toch niet meer in de ark blikken? Gewis waar, maar de eeuwige waarheden, ook deze, gelden tot op deze dag. En tot op deze dag zijn er zovelen die in de ark des Heeren willen blikken, maar de mens heeft buiten Christus geen bestaansrecht voor God. Hebt u, lezer, dat al persoonlijk geleerd? Dat u niet anders waard bent dan de eeuwige toorn Gods? De ark was voor Israël de prediking van genade door recht. Daarom is de ark nog immer in het midden der gemeente, waar het Evangelie van Gods genade gepredikt wordt in een weg van recht. Lezer, wat doet gij met het Evangelie? Want gelijk dat Evangelie, in de ark gepredikt, de mannen van Beth-Sémes een oorzaak van de dood geworden is, zo is voor velen in onze dagen dat Evangelie een reuke des doods ten dode. Hoe blikt de nieuwtestamentische hoorder van het Woord Gods op een onheilige wijze in de ark? Wel, bijvoorbeeld wanneer men op grond van eigen waardigheid en verdienstelijkheid tot God nadert. De remonstrant is in dat opzicht niet ver te zoeken. De één komt met zijn nette levenswandel, een ander met tranen, weer een ander met zijn vermeende ervaringen van Gods genade. Maar het kan ook door op een onheilige wijze zich Christus toe te eigenen, waarvoor nooit plaats is gemaakt in het hart. Daarmee zult u bedrogen uitkomen. Wanneer een ark zonder verzoendeksel in de hedendaagse prediking wordt rondgedragen, dan heeft men geen boodschap van genade meer voor een ondergaande wereld. Lezer, nog laat God deze ark in ons midden stellen. Nog wordt dood en leven naar Gods eeuwige raad in ons midden gepredikt. Hoe is die waarheid voor u persoonlijk? Doet u winst daarmede? Zijn er misschien lezers, die voor God niet bestaan kunnen en die voor Zijn Woord beven? Wel, voor dezulken is er in de ark een boodschap van ontferming. Dezulken willen niet inblikken in een ark zonder verzoendeksel, zij zijn eerlijk gemaakt. Zij mogen zien, net als Obed-Edom op dat gouden deksel, waardoor een vloekende wet in de ark zweeg: Op Christus, Die de wet Zijns Vaders droeg in het midden Zijns ingewands, Die de wet van zijn vloek ontwapende en Die een ruimte van genade, ontferming en zaligheid ontsloot. Wijlen ds. A. Vergunst ... Waarom Gods kinderen en knechten schuld belijden voor en met het volk12 september 2022Meditaties“En ik zeide: Mijn God, ik ben beschaamd en schaamrood, om mijn aangezicht tot U op te heffen, mijn God; want onze ongerechtigheden zijn vermenigvuldigd tot boven ons hoofd en onze schuld is groot geworden tot aan den hemel.” Ezra 9:6 Met het woord ‘onze’ eigent Ezra deze ongerechtigheden zichzelf en het Joodse volk toe, zeggende: ‘onze ongerechtigheden’ en ‘onze schuld’. (…) Iemand zou hier kunnen vragen of zich dan ook Ezra aan die gruwelen had schuldig gemaakt, omdat hij zichzelf hiermede insluit door het woordje ‘ons’. Nee toehoorders, zoals hier in eigenlijke zin voorkomt, geenszins. Misschien zult ge dan denken: wel, is dat dan zulk een reden om daarover zo beschaamd en verlegen te zijn, als de man Gods zich daaraan niet schuldig gemaakt had? Ja toehoorders, zo teder is het hart van Gods kinderen dat zij verlegen en beschaamd zijn over de zonden van hun evenmensen. Hoor wat David daarom getuigt in Psalm 119:136: ‘Waterbeken vlieten af uit mijn ogen, omdat zij Uw wet niet onderhouden’. Doch behalve dat was Ezra mede een aanzienlijk deel van de Joden, die als een geheel aangemerkt werden, daarom werd hetgeen door sommigen in het bijzonder bedreven werd, de gehele menigte aangerekend. Lees eens Daniël 9 en ziet hoe die profeet zich de gruwelijke afgoderij aantrok waaraan zich het volk bezondigd had. Daniël deed er belijdenis over even alsof hij zichzelf ook daaraan had schuldig gemaakt. ‘Wij’, zegt hij, ‘hebben gezondigd en goddelooslijk gehandeld; wij hebben niet gehoord naar de mond Uwer knechten; bij ons is de beschaamdheid des aangezichts.’ Op een dergelijke wijze deed Ezra hier ook belijdenis van de zonden van zijn volk en trok zich die aan, voor zover hij een deel van het volk was. Ezra was echter ook een priester en daarom was hij verplicht voor het volk bij God in te staan. De Heere had gewild dat de priesters de zonden van het volk op zich nemen zouden. Aangezien hij dan een priester was, zo had hij dan de zonden van het volk te dragen en merkte die als zijn eigene aan. Daarom was hij ook zo verlegen dat hij zei: ‘Mijn God, ik ben beschaamd en schaamrood, om mijn aangezicht tot U op te heffen, mijn God; want onze ongerechtigheden zijn vermenigvuldigd tot boven ons hoofd, en onze schuld is groot geworden tot aan den hemel’. (…) Hoeveel treffelijker Ezra geweest is, hoeveel te meer moet hij ons ook verstrekken tot een voorbeeld om hem na te volgen. Beschouw eens deze man en vergelijk uzelf er eens bij, of gij zelfs niet méér reden hebt om in verlegenheid uit te roepen: ‘Mijn God, ik ben beschaamd en schaamrood, om mijn aangezicht tot U op te heffen, mijn God!’ dan Ezra. (…) Misschien zoudt ook gij eens beschaamd en schaamrood worden voor de Heere, opdat het u tot waarachtige bekering mocht uitdrijven en gij nog bekeerd mocht worden éér het te laat zal zijn. Wat u betreft, gelovigen, och, dat gij ook eens tot de Heere zou komen met zo’n nederige en verlegen schaamte als Ezra hier deed! Wie weet wat God nog doen zou! De Heere bereide u allen daartoe, Hij geve u nederige harten, Hij doe u in schaamte en ootmoed voor Zijn voeten komen en Hij bekrone u met Zijn gunst, hier en hiernamaals voor eeuwig. Uit: Ds. Joannes Beukelman, ‘Twintig keurstoffen’ (Stuut, Rijssen, 1979)... Paulus’ reisverslag…25 augustus 2022Meditaties“Maar het geschiedde mij, als ik reisde…” Handelingen 22:6a Hoe was uw vakantie? Wat kunnen we benieuwd zijn naar elkaars reiservaringen… Natuurlijk, het ging allemaal niet zo gemakkelijk, maar velen onder ons zochten toch elders wat op. Gegund hoor! Maar hoe was uw vakantie? Hoe wás uw reis? Hoe ís uw levensreis? Reisverslagen… naar hartenlust worden ze gedeeld. In onze snelle tijd zijn we daar heel bedreven in. Uren kunnen we daarmee vullen, we ‘delen’ er wat op los! Persoonlijk In Handelingen 22 vinden we ook een reisverslag. Het is een nogal persoonlijk reisverslag, lees maar: “Maar het geschiedde mij, als ik reisde…” Twee keer staat er een persoonlijk voornaamwoord: “mij” en “ik”. Het is de apostel Paulus, de zwerver van Christuswege, die even terug is in het oude Jeruzalem. Wat een herkenning voor deze man! Gewoon weer onder zijn eigen volk. Maar van een warm welkom is bepaald geen sprake! Paulus ziet letterlijk de dood voor ogen. Landgenoten zoeken hem te doden, ze brallen: “Weg met hem” (Hfst. 21:36). Ontzet door de Romeinen, krijgt hij het woord op de trappen van de burcht Antonia. Ogen vol haat, lippen die verbeten op elkaar zijn geklemd, volgen het reisverslag van Paulus. Het is de bekende reis waar Paulus over vertelt. Hij gaat zijn bekering tot God verhalen. Nee, niet om zichzelf in het middelpunt te plaatsen, maar om te verkondigen: Christus raapte mij, de grootste van de zondaren, op; dan kan het voor u zéker! Een persoonlijk relaas. “Maar het geschiedde mij…” Was Paulus alleen op weg? Zeker niet. Soldaten gingen met hem mee. Toch… in dít reisverslag gaat het om de enkeling. Om Paulus. Wie er over nadenkt, hoort iets van het wonder. Hij was het alleen, die staande werd gehouden. Het had in Paulus’ waarneming ook een ander kunnen gebeuren. Hier schittert Gods welbehagen; van Godswege lag deze enkeling in het eeuwige en onveranderlijke besluit der verkiezing tot de zaligheid. Een persoonlijk verslag hoe God een mens te sterk werd op de levensweg, wat is dát onmisbaar in een mensenleven. Godsdienstig óf werelds, we zijn allemaal verdoemelijk voor God, daarom is dít persoonlijk onmisbaar! “Het geschiedde mij…”. Daar valt iedereen weg en blijf ik alleen met God over. Feitelijk De verantwoording van zijn levensreis vindt onder de meest moeilijke omstandigheden plaats. De vorst der duisternis is tastbaar onder zijn gehoor aanwezig! Toch begeert Paulus te spreken over het zuivere werk Gods. En hoe eerlijk! In Handelingen 9 lezen we ook van Paulus’ bekering, dan is het een verslag van Lukas. Nu is het zijn eigen verhaal. Een feitelijk verhaal! Niet aangedikt. Niet mooier gemaakt. Nee, daar is niet aan toegedaan en niet van afgedaan. Hoe komt dat? Wel Paulus krijgt woorden. Zou het Christus niet zijn, Die bij Zijn Vader om woorden vraagt? Hij krijgt woorden op een van de meest onmogelijke momenten van zijn leven. Wat een les voor het zwijgende christendom heden ten dage. Hij begint met “maar”. Dat is een tegenstelling. Zojuist heeft Paulus zijn landgenoten verteld: ‘Ik was net als jullie, precies hetzelfde. Ik maakte het zelfs nog érger dan jullie!’ Een vervolger van de gemeente Gods. De reisbestemming was Damascus en veel activiteiten stonden gepland. “Maar…” Dát werd het cruciale moment voor Paulus op de levensweg: vóór de poorten van Damascus. Een Goddelijk licht! Een Goddelijke stem! En daar ligt hij: een vijand wordt een vriend Gods. Een leeuw wordt een lam. Het is klaar met Saulus. Ik reisde… en “het geschiedde mij”. Nooit had Paulus er om gevraagd. Integendeel! Een onberispelijke en vrome jongen en tegelijk een bruut. Wie kwam hij dan tegen op reis? Wel, God kwam hém tegen. Dat is het wonder! Wat een gelukkige reis, als u mag zeggen: ‘Het geschiedde mij, als ik reisde, dat God mij tegenkwam.’ Neergeworpen en openbaar gemaakt als een vroom beest. Het veranderde in één klap zijn reis. Hoewel de bestemming ongewijzigd bleef, zagen de activiteiten er ineens zo anders uit. De hemel geeft getuigenis: “Zie, hij bidt.” We luisteren nog even naar het reisverslag van een man, wiens bekering wordt afgenomen. Nee, hij wordt niet boos. Er komen vragen, zoals nooit eerder gesteld: “Wie zijt Gij, Heere?” De godgeleerde weet het niet meer. Gods Geest steekt af naar de diepte. Maar het zijn zulke liefdeswerkingen, want Saulus wordt gedrongen om nu voortaan te doen wat God wil. Dat maakt hem zo eerlijk. Het ‘ik vind’ en ‘ik denk’ is niet meer aan de orde: “Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal?” Het reisdoel van Paulus mag ongewijzigd blijven: Damascus. Maar wat gaat de reis er anders uit zien…! De vervolger van Jezus zal een verkondiger van Jezus worden. Lezer, wát verandert er veel als de Heere in het leven komt! Kom, op de levensreis is veel te delen. Zeker naarmate we ouder worden. Maar dít zinnetje, kon u dat al optekenen in uw reisverslag: “Maar het geschiedde mij, als ik reisde…?” Het nieuwe seizoen gaat weer beginnen. Wat kan er een uitzien zijn naar dergelijke reisverslagen! Wat een wonder, als dan verhaald mag worden: ‘Maar…’ O, gezegend keerpunt in mijn leven, dat begin uit God! “Het geschiedde mij….” Heel persoonlijk én het is een verslag, waarin het zuivere Godswerk schittert. Stilgehouden door de verhoogde Middelaar op reis. Gelukkige mens! Dát stilhouden van de enkeling gaat nog door! Wel een enkeling, maar tegelijk een grote menigte. Ds. P.C. Vlot... Huilen en lachen9 augustus 2022Meditaties“Die met tranen zaaien, zullen met gejuich maaien.” Psalm 126:5 We zien in gedachten de landman met de zaadbak op de heup over de akker lopen. Met een brede zwaai strooit hij telkens een handvol van het kostbare zaad uit. Hij benut daarbij het hele land en slaat geen stukje over. Het is een prachtig en vreedzaam gezicht. Maar vergist u niet! Hij draagt in de zaadbak de uiteindelijke oogst in de kiem bij zich. Uit het uitgestrooide zaad moet straks namelijk de oogst komen en daar hangt zijn hele bestaan van af. Daar hangt de voorspoed van zijn gezin van af. Het voortbestaan van zijn bedrijf. Zijn leven. Ja, álles hangt daar vanaf. Zijn hart is onder het zaaien dan ook vol zorg. Al zaaiend vermenigvuldigen zijn gedachten. Hoe zal het weer straks zijn? Zal het zaad goed kiemen? Komt er mogelijk grote hitte waardoor de eerste kiemen verbranden door de zon? Zal er veel regen vallen waardoor de wortels verrotten? Zal het ongedierte de jonge planten mogelijk gaan aanvreten? Komt er een ziekte waardoor de oogst in gevaar komt en er een tijd begint van ellende en zorg? O, ja het is een zaaien met tranen! Maar hij bidt de Heere des oogstes. Maar wat is het groot, als het zaad voorspoedig mag kiemen en het gewas op mag groeien en vruchten mag gaan voortbrengen. Dan zullen straks de sikkels ter hand genomen worden en zullen de gouden halmen vallen en in schoven worden samengebonden. Ja, dan zal het oogstfeest gehouden kunnen worden. Wat een vreugde! Wat een blijdschap! Daar zal men lachen en juichen en is alle zorg vergeten. Daar mag de landman God gaan danken en loven. Hij Die alles gemaakt heeft en alles laat groeien en bloeien. Uit tranen wordt vreugde geboren. Zo was het ook bij het volk Israël toen het weende in Babel. Want daar gaat deze Psalm 126 over. De inleiding bij de kanttekening zegt: “de gemeente dankt God voor haar wonderbare verlossing uit de Babylonische gevangenis, biddende dat Hij Zijn werk volbrengen wil.” Wat waren er veel tranen toen ze weggevoerd werden. Maar door Gods genade ontsproot een grote vreugde toen ze terug mochten keren naar het heilige land. “Wij waren gelijk degenen die dromen” zegt het volk in vers 2. En in vers 3: “de Heere heeft grote dingen bij ons gedaan; dies zijn wij verblijd.” Daar mogen ze God gaan danken in de tempel. Ze hadden met tranen gezaaid, maar mogen nu met gejuich maaien. Uit tranen wordt gejuich geboren. Zie in dit verband ook eens op Jezus Christus, de Zoon van de hemelse Landman. Hij ging ook de weg van bitter lijden tot heerlijkheid. Hij móest en wílde de weg van smarten ook gaan. Hij heeft tranen geschreid over Jeruzalem waar Hij het uitriep: “Jeruzalem, Jeruzalem, gij die de profeten dood en stenigt, die tot u gezonden zijn, hoe menigmaal heb Ik uw kinderen bijeen willen vergaderen, gelijkerwijs een hen haar kiekens bijeenvergadert onder de vleugelen en gijlieden hebt niet gewild.” Tranen zijn op de aarde gevallen waar Zijn volk zich niet bekeerde. Tranen hebben er gevloeid toen Hij, de gezegende Borg en Middelaar, de weg moest gaan van bitter lijden en sterven. Tranen werden gezaaid toen Hij onschuldig ter dood werd veroordeeld. En het is ook de weg van al Gods kinderen. De weg van bekering begint altijd met tranen. Het is altijd eerst zaaien met tranen. Waarom? Omdat ze gezondigd hebben tegenover een heilig God, omdat er een scheiding is tussen God en hun ziel. Eerst moeten ze wenen over de zonden en zijn ze bezorgd over de toekomst. Eerst roepen ze in grote zielennood tot de Heere om ontferming en zijn ze bevreesd voor eeuwig te moeten omkomen. En dat rechtvaardig! Maar uit dat tranenzaad wacht een heerlijke oogst! Als er niets meer over is dan tranen, gaan ze zingen: “daar alle hoop mij gans ontviel en niemand zorgde voor mijn ziel. Voer mij uit mijn gevangenis tot roem Uws naams die heerlijk is. Dat mij ’t rechtvaardig volk omring, en vrolijk van Uw weldaan zing”. En wat een eeuwig wonder als dan door al die tranen heen de Middelaar mag gaan schitteren en ze een blik mogen slaan op Die Gezegende des Vaders. Daar gaan ze huppelen van zielenvreugd. Ja, dan mag de regen van Gods Geest het hart gaan doorweken, zodat het zaad van het Evangelie van vrije genade mag gaan ontkiemen. Daar mogen ze gaan opwassen in de kennis en genade van de Heere Jezus Christus. Daar mogen vruchten worden voortgebracht der bekering waardig. En eenmaal mogen ze ingaan in de hemelse voorraadschuren om altijd bij de Heere te zijn. Daar zullen alle tranen van de ogen worden afgewist. Kent u het ook? Is dat tranenzaad al in uw hart gezaaid? Is de hemelse Landman dat goede werk al in u begonnen? Hebt u leren juichen over de verlossing uit Babel? Is er al eens oog gekomen voor de grote Landman Die Zijn Zoon gaf tot in de dood des kruises? Wat is dat een gelukkig volk! Die gaan het uitroepen: “De HEERE heeft grote dingen bij ons gedaan, dies zijn wij verblijd.” Ach zegt u, tranen zijn er genoeg. Mijn oog is roodgekreten, van tranen uitgebeten. Ik heb mijn tranen onder het klagen tot mijn spijze dag en nacht. Ik heb gedaan dat kwaad is in Gods oog. Ik ben de voornaamste der zondaren. Ja, er zijn grote tranen omdat ik straks voor eeuwig om moet komen. En dat rechtvaardig. En nu bid ik de hele dag door; ai veracht mijn tranen niet. Is dat uw leven? Weet dan: Die hier bedrukt met tranen zaait, zal juichen als hij vruchten maait; Die ‘t zaad draagt, dat men zaaien zal, gaat wenend voort, en zaait het al; Maar hij zal, zonder ramp te schromen, eerlang met blijdschap wederkomen, en met gejuich ter goeder uur, zijn schoven dragen in de schuur. Ds. C. van Ruitenburg... Zijn liefde eerst27 juni 2022Meditaties“Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst liefgehad heeft.” 1 Johannes 4:19 Geliefden, Gods liefde werkt het goede in de mens, die er het voorwerp van is. Zijn kracht en wil vallen samen: wat Hij wil, werkt Hij. En als de tijd der minne of der zich openbarende liefde komt, komt ook de tijd van Zijn kracht: “Uw volk zal zeer gewillig zijn op de dag Uwer heirkracht”. Zijn liefde heeft een dringende kracht: “de liefde van Christus dringt ons” en Zijn liefde heeft een trekkende kracht: “Ik heb u liefgehad met een eeuwige liefde; daarom heb ik u getrokken met goedertierenheid”. Hij trekt met ‘de touwen der liefde’ en daarmee trekt Hij het hart tot Zich in liefde. Vandaar dat nooit een ziel de zoetheid van Zijn eeuwigdurende liefde heeft gesmaakt, die niet tegelijkertijd de kracht ervan heeft gevoeld, die het hart verwarmt en daar het vuur der liefde ontsteekt. O, hoe breekt Zijn machtige liefde de kracht van hun machtige vijandschap! Als er ooit vergevende genade en liefde bekendgemaakt werd, zou het dan de begenadigde ziel niet betamen om de kwijtschelding met tranen van vreugde te lezen en veel lief te hebben als er veel vergeven was? (vgl. Luk. 7:47). Kunnen zij ‘die naar Zijn voornemen geroepen zijn’ iets anders verkiezen dan Hem lief te hebben? “Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst liefgehad heeft”. Zie ook het verschil tussen Gods liefde tot de vromen en de liefde der vromen tot God. Inderdaad: hun wederzijdse liefde stemt in vele dingen overeen. Zijn liefde tot hen is een liefde van welgevallen, Hij heeft een welbehagen in hen – en hun liefde tot Hem is ook een liefde van welgevallen, zij hebben een welbehagen in Hem. Hij heeft hen lief in Christus en zij hebben Hem lief in Christus. Maar toch is er een hemelsbreed verschil tussen Zijn liefde en die van hen. Zijn liefde is eeuwig, hun liefde is maar van de dag van gisteren. Zijn liefde is de eerste oorzaak, hun liefde is het natuurlijk gevolg van de Zijne. Zijn liefde is voorafgaande liefde, zij gaat vóór die van hen uit, zoals een vader al van zijn kind houdt als het kind zijn vader nog niet kent, laat staan van hem houdt. Ja, de vromen zijn van nature haters van God. En waarlijk: alles moet aan Zijn kant beginnen. “Hierin is de liefde, niet dat wij God liefgehad hebben, maar dat Hij ons lief heeft gehad”, ja, Zijn liefde gaat niet alleen aan de onze vooraf, maar aan alles wat in ons beminnelijk is: “God bevestigt Zijn liefde jegens ons, dat Christus voor ons gestorven is, als wij nog zondaars waren.” De zonde heeft al het lelijke en ongewenste in zich wat er in een schepsel kan zijn; toch heeft Hij lief – onze liefde is dan ook een liefde die daaruit voortvloeit. Omdat Zijn liefde vrij en eeuwig is, is zij altijd gelijkmatig en onveranderlijk, want Hij Die de Overwinning Israëls is, is geen mens, dat Hem iets berouwen zou (vgl. 1 Sam. 15:29). Maar onze liefde tot Hem is onevenwichtig en veranderlijk, zij gaat op en neer. Zijn liefde is als de zon, altijd dezelfde in haar licht, hoewel er soms een wolk voor kan schuiven; onze liefde is als de maan, wassend en afnemend. Zijn liefde zeg ik, is als de zon, altijd dezelfde in haar licht. Inderdaad, zoals de zon soms achter een wolk schuilgaat, kunnen ook de vruchten en de blijken van Gods liefde veranderen. Nu eens doet Hij Zijn aangezicht lichten, dan weer verbergt Hij Zijn aangezicht, naargelang het voor ons het meest profijtelijk is – maar toch is Zijn liefde als zodanig dezelfde. Aan welke veranderingen de vromen ook onderhevig mogen zijn, hetzij in het zondigen of in het lijden, toch is Gods liefde jegens hen onveranderlijk. O, zou het geen godslastering zijn om te zeggen dat God Zijn kinderen liefheeft, niet alleen als zij de meest strikte gehoorzaamheid betrachten, maar ook als zij zondigen; als dat zo is, wie zal er zich dan om bekommeren om Hem nog verder te dienen? Het antwoord daarop moet zijn: de liefde Gods als zodanig is evenmin veranderlijk als God Zelf. Maar wat valt daar nog meer van te zeggen? Heeft Hij Zijn kinderen lief in het zondigen? Geenszins: Hij heeft Zijn kinderen lief, niet hun zondigen. Verandert Hij Zijn liefde tot hen? Nee, niet Zijn liefde, maar de blijken van Zijn liefde. Hij straft hen, berispt hen en doet hen diep beseffen dat Hij verbolgen is. Maar wee ons, als Hij Zijn liefde zou veranderen! Nee, Hij is God en verandert niet; daarom zijn de kinderen Jakobs niet verteerd (vgl. Mal. 3:6). Juist de dingen die verandering in Zijn genegenheid schijnen aan te tonen, komen duidelijk voort uit Zijn liefde tot hen, zelfs Zijn kastijdingen en al het andere wat Hij hun toeschikt. Jawel, maar zal dat geen aanmoediging tot zondigen zijn? Er wordt wel eens gezegd: Wie in alle ernst deze tegenwerping kan maken, heeft met zekerheid nooit de liefde Gods ervaren. De leer der genade kan misschien wel verdraaid worden tot een leer van lichtzinnigheid, maar met het beginsel van de genade kan dat niet. Hoewel, zeg ik, onze liefde tot God is een liefde van eb en vloed. Wij zijn nauwelijks één dag hetzelfde; het ene moment is het misschien bij ons: al verloochenen alle mensen U, ik zal dat toch niet! – en toch is het het volgende moment: ik ken die Mens niet. Ralph Erskine ... De bevestiging van de gemeente des HEEREN13 juni 2022Meditaties”De gemeenten dan, door geheel Judéa en Galiléa en Samaría hadden vrede, en werden gesticht; en wandelende in de vreze des Heeren, en de vertroosting des Heiligen Geestes, werden vermenigvuldigd” Handelingen 9:31 Na de Pinksterdag begon de uitgestorte Pinkstergeest het Koninkrijk van Jezus Christus te vermeerderen vanuit Jeruzalem door Samaria en Syrië naar Klein Azië en Europa. Gods Woord overwon, dwars door de Joodse afkerigheid en heidense erfenis heen. Het voerde strijd met de Joodse wettischheid en de heidense ongerechtigheid. Christus vergadert en bouwt Zijn lichaam tot een levende tempel in de Heere volgens ‘t vastgemaakte bestek Gods. Christus komst door Woord en Geest is de val en de afbraak van het rijk der duisternis en Hij formeert een heilige, algemene Christelijke kerk die leeft uit de Genade Gods en uit de toepassing van het bloed van Christus. Dit bloed brengt alleen de ware vrede door onderwerping aan Gods Woord en Wet, door het buigen onder de heerschappij van Jezus Christus en Zijn Geest. In het buigen voor God en Zijn Woord komt vrede en blijdschap in het hart. Ook kan de Heere de vervolgers en bestrijders van Gods kerk in bedwang houden, zodat ze de handen van Gods kinderen moeten afhouden. De Heere weet wat Zijn kerk nodig heeft. Hij geeft ook rustpauzes in de woestijn, geeft gelegenheid om in de strijd Gods werk en daden te overdenken. De gemeenten werden gesticht, dat is opgebouwd, zodat ze innerlijk in kracht toenamen. Ze werden gesterkt in het geloof en op het vaste fundament Jezus gebouwd tot een woonstede Gods in de Geest. Dit werkt de Heere door Zijn Geest om alle gronden in de mens meer en meer weg te nemen, door meer en meer te ontdekken aan schuld en zonden en door gebed te verbinden aan de troon van Gods genade, zodat de toepassing van het bloed van Christus noodzakelijker wordt en Christus Zelf meer dierbaar en heerlijk wordt voor de ziel. De vrucht daarvan doet ook wandelen in de vreze des Heeren. De innerlijke verbintenis door het geloof aan Christus en Zijn genade openbaart zich in een wandel van godsvrucht. Niet in een wettisch leven in eigen kracht, maar juist ontkracht, door de liefde een meer leven in Gods geboden en verachten en buiten werpen van de zonden. Zo namen de gemeenten toe door de bijzondere vertroosting en vermaningen van de Heilige Geest. De dwaasheid der prediking van het kruis van Jezus Christus doet zondaren bekeren en doet de wereld terugdeinzen en verbindt Gods kerk aan Christus en aan elkaar. Dit is een rijke troost te midden van de vele droefheden die ook Gods kinderen in dit leven ten deel vallen. De Heilige Geest leert inwendig de heilgeheimen van Gods Verbond, die vreugde en troost geven, en geeft kracht in de strijd tegen de duivel, de wereld en eigen inwonende zonden. De Heilige Geest drukt de zalving van Christus in het hart en geeft dan vrijmoedigheid om de mond te openen tot roemen in het heil des Heeren. Deze Geest van Christus is ook de Geest der Waarheid, Die verzekert dat de beloften van Christus zeker en vast zijn. Het is ook de Geest der zachtmoedigheid, der liefde en goedertierenheid, Die doet hopen op de Heere en Zijn beloofde erfenis. Het is de Enige Troost voor leven en sterven. Gelukkig de mens die deze Troost kent en daaruit leven mag. Het is een zekere Troost te midden van alle onzekerheden van het aards bestaan. Zoekt Hem daarom, die Hem niet kent, Hij wil erom gebeden zijn. Wijlen ds. K. de Gier...