Meditaties NIEUWJAAR10 januari 2022MeditatiesWant Ik, de HEERE word niet veranderd, daarom zijt gij, o kinderen Jacobs niet verteerd. Maleachi 3 vers 6 EEN BESCHAMENDE, MAAR OOK TROOSTVOLLE BOODSCHAP Wanneer deze kerkbode verschijnt, zijn we een nieuw jaar binnengegaan. We weten niet wat dit jaar ons brengen zal. Terugziende, moeten we zeggen: ‘Het zijn de goedertierenheden des Heeren dat we niet vernield zijn.’ Welk een arbeid der liefde heeft Hij in het achterliggende jaar betoond. Ernstig vermanend, maar ook nodigend heeft het Woord Gods tot ons geklonken. Aan roepstemmen ontbrak het niet. Maar wat is de vrucht van al deze arbeid en zorg? Waar heeft het ons gebracht? De Heere komt eenmaal op Zijn Woord terug. De dag van het oordeel komt. Wat heeft de mens met de lokstem van het Evangelie gedaan? Hebt u zich verhard of bent u eronder vernederd? Ook na de terugkeer uit de ballingschap zond de Heere Zijn profeten. Maar opnieuw verzondigde het volk het en wilde niet luisteren. De Heere moest van Zijn volk getuigen dat het hard van hart was. Aangrijpend, Israël verdiende verteerd te worden. In hoogmoed en trotsheid ging het zijn weg. Het was onverbeterlijk. Rechtvaardig kon de Heere het wegstoten en doen ondergaan. Geen mens zou dan kunnen zeggen dat de Heere onrecht deed. Maar dat geldt ons ook. Als God ons in dit nieuwe jaar voorbijgaat, is het verdiend. Beseffen we dat wel? Verstaan we de nood van Ps. 130: ‘Zo Gij HEERE, de ongerechtigheden gadeslaat, Heere, wie zal bestaan?’ O, dat de goedertierenheden des Heeren ons toch tot bekering mogen leiden. Het afgelopen jaar overziende, moeten we belijden: ‘Wij hebben God op het hoogst misdaan, wij zijn van ‘t Heilspoor afgegaan, ja wij en onze vaders tevens.’ In ons persoonlijk, kerkelijk en gezinsleven is zonde, ongerechtigheid, liefdeloosheid en ontrouw! En ondanks dat alles legt de Heere nog mest om onze levensboom. Hoe komt het dat wij niet verteerd zijn? De reden is bij de mens niet te vinden. Het is omdat God Zich uit het verloren mensengeslacht een volk verzamelt, dat Hem eeuwig zal dienen en grootmaken. Daarom blijft de aarde nog staan. Omdat er nog toegevoegd moeten worden tot de gemeente die zalig worden zal. Omdat er een eeuwig Verbond der Genade is. Waarom verdraagt de Heere de goddeloosheid nog? Omdat Zijn Huis nog niet vol is. Bent u al als een steen ingevoegd in dat Godsgebouw, dat naar Zijn gemaakt bestek in eeuwigheid zal rijzen? Wij weten toch dat een uiterlijke belijdenis niet voldoende is om voor God te kunnen bestaan. Onderzoek uzelf of gij in het geloof zijt, beproef uzelf. De jaren gaan als een schaduw voorbij. De eeuwigheid wenkt. Het nieuwe jaar kan uw sterfjaar worden. Wie zullen dit jaar opgeroepen worden om voor God te verschijnen? Gemeente, als we onbekeerd zijn, verkeren we in het grootste gevaar. Alleen achter Christus’ bloed is er voor zondaren schuiling te vinden. Buiten de Ark des Behouds is er geen veiligheid. Als de Heere door Zijn Woord en Geest ons daar de ogen voor opent, wordt het ons een wonder dat we niet vernield, verteerd, zijn. Verdiend verstoten te worden en toch…. nog niet verteerd. En waarom niet? Zalig als het geheim geopenbaard wordt. Omdat Hij de HEERE is. Hij is de Onveranderlijke, de God des Verbonds. Vanwege dat eeuwig onveranderlijk Welbehagen. Van eeuwigheid is Hij aan dat Jacobsvolk verbonden. Hij getuigt: Jacob heb Ik liefgehad. Liefgehad met een eeuwige liefde. Voor dat Jacobsvolk gaf Hij Zijn Zoon en vanwege Zijn Werk worden ze als verloren en doodschuldige zondaren aan Gods Voeten gebracht. Hij trekt met koorden van liefde en goedertierenheid. Nee, in dat Jacobsvolk blijft geen roem over. Jacob en zijn kinderen waren zondaren. Jacob bedroog zijn oude vader Izak, Ruben bedreef overspel, Simeon en Levi waren moordenaars, Juda bedreef bloedschande. En ondanks dat: ‘Ik de HEERE word niet veranderd, daarom zijt gij, kinderen Jacobs niet verteerd.’ Welk een tegenstelling vinden we in onze tekst. Tegenover de soevereine, onveran¬derlijke, getrouwe Verbondsjehova staat een ontrouw, schuldig, van God afdwalend Jacobsvolk. En als Hij niet de Getrouwe bleef, kwam Jacob eeuwig om. Maar welgelukzalig is het volk dat de God Jacobs tot Zijn Hulp heeft, wiens verwachting van de Heere Zijn God is. Dit woord geldt ook voor 2022. Het einde aller dingen is nabij. De voetstappen van Jezus’ wederkomst worden vernomen. We behoeven geen profeet te zijn om in de ontwikkeling van het wereldgebeuren de tekenen der tijden op te merken. Zelfs godloochenaars beginnen te geloven dat het zo niet door kan gaan. Maar: ‘Hoe donker ooit Gods Weg zal wezen, Hij ziet in gunst op die Hem vrezen.’ Ik de HEERE word niet veranderd, daarom zijt gij o kinderen Jacobs niet verteerd. Het Welbehagen Gods gaat door de Hand van Christus voorspoedig voort. Gods Kerk is niet verteerd en zal niet verteerd worden. Nee, in zichzelf is dat volk onverbeterlijk. Kinderen Jacobs is geen vleiende naam. Een naam die wijst op zonde en ongerechtigheid. Maar de God des Verbonds zal het werk in hen begonnen, bewaren en voleindigen. Ze worden echter wel opgeroepen ‘nuchter’ te zijn en wakende te zijn in de gebeden. Zo wil de Heilige Geest Zijn Kerk aan het begin van het nieuwe jaar onderwijzen. Nee, indien de zaligheid van hun waken en gebeden afhing, zouden ze omkomen. Er is een vastere grond. Het is de grond van het eeuwig Welbehagen Gods. De Drie-enige God staat er garant voor dat hun geloof eenmaal verwisseld zal worden in aanschouwen, de hoop in bezit en het gebed, de boetezang, de klacht, in een eeuwige lof. Nog laat Hij prediken: “Die in de Schuilplaats des Allerhoogsten is gezeten, die zal vernachten in de Schaduw des Almachtigen”. Die enige Schuilplaats is voor een ieder van ons nog bereikbaar in de weg van bekering en geloof. Laat het onze grootste zorg in het nieuwe jaar zijn om deze Schuilplaats te vinden. Wijlen ds. B. van der Heiden... Ere zij God29 december 2021MeditatiesEre zij God in de hoogste hemelen, en vrede op aarde, in de mensen een welbehagen Lukas 2 vers 14 Welk een wonderschoon lied dat de engelen hier zingen in Efratha’s velden. Zo-even had een engel des Heeren het Woord Gods van de geboren Zaligmaker mogen prediken. Nu mogen vele engelen dat Woord Gods aangaande de geboren Zaligmaker bezingen. Ja, het is een menigte van hemelse heirlegers, legioenen van engelen dus, die het zo welbekende en wonderschone lied aanheffen: “Ere zij God in de hoogste hemelen en vrede op aarde in mensen een welbehagen.” Vele serafs bezingen hier Gods eer. Ook hierin zijn ze gedienstige geesten die worden uitgezonden tot dienst van hen die de zaligheid beërven. Ere zij God. Nee, ze zingen niet: “Zo moet de Koning, de Zaligmaker eeuwig leven”. Maar: “Ere zij God.” Waarom? Omdat de zaligheid uit God is. Hij heeft haar uitgedacht in de stilte van de nooit begonnen eeuwigheid. Hij heeft haar beschikt in de aanwijzing van Zijn Zoon opdat Hij in de volheid des tijds naar de aarde zou gaan om Sion door recht te verlossen. Daarom zingen de engelen in de eerste plaats over de ere Gods en niet over de zaligheid van zondaren. Waarom eerst over de ere Gods? Omdat die ere Gods hersteld moet worden in een weg van recht. Zijn gekrenkte deugden moeten worden opgeluisterd. En, de Heere heeft geen mensen nodig om aan Zijn eer te komen. Hij is de volzalige in Zichzelf, Die niet van node heeft door mensen gediend te worden. En toch behaagt Hem dat, maar in een rechte weg. Want in het Paradijs waren we geschapen als eerbedoelers van God. Helaas, wij zijn door onze diepe val eerrovers Gods en eerbedoelers van onszelf geworden. Nu geldt het: Ikabod, de eer is weg. Naar recht moet dat voor eeuwig over ons waar worden. Maar o eeuwig wonder, hier wordt God geopenbaard in het vlees. De engelen zingen: ere zij God. Hij kan in het leven van gevallen Adamskinderen aan Zijn eer komen in een weg van recht. Daartoe werd Christus mens. Daartoe wilde Hij de Man van smarten worden. Opdat zondaren Zijn eer leren bedoelen. Want daar gaat het om in het leven. Als God een mens bekeert, gaat het in het leven niet allereerst om mijn zaligheid, maar om het herstel van Gods eer. Dat wordt geleerd. Al zou er geen hemel zijn tot beloning, en geen hel tot straf! Dan word ik een eerrover Gods in de inleving. De droefheid naar God wordt geboren die een onberouwelijke bekering werkt tot zaligheid. De vraag der ziel wordt: hoe komt God aan Zijn eer in mijn leven? In welke weg? In die weg dat ook vrede op aarde geboren wordt. In mensen een welbehagen. Welk een wonder. In mensen, in gevallen mensen een welbehagen. Niet in gevallen engelen, maar in gevallen Adamskinderen heeft God van eeuwigheid een welbehagen. Uit hen heeft Hij Zijn volk tot het eeuwige leven verkoren. Wie dat zijn? Vijanden van God, vijanden van Christus en vijanden van hun eigen zaligheid. Maar vijanden worden met God verzoend. In welke weg? In een weg waarin een vijand in de uitleving een vijand in de inleving wordt. O, dan wordt ingeleefd wie en wat ik geworden ben. Een opstandeling tegen God. Waardig om voor eeuwig weggedaan te worden. Maar dan kan die ziel ook niet laten hand en oog op te heffen naar omhoog: “Och Heere, och wierd mijn ziel door U gered.” Een vijand, die niet meer waard is dan dat de Heere Zijn voeten op hun nek zet als een voetbank Zijner voeten. In hun leven wordt, in een weg van ontdekking en ontgronding, het oog geopend op Hem Die de Zaligmaker is. In hun leven klinkt het: “U is heden geboren de Zaligmaker.” En zou die ziel dan niet uitgaan op Zijn spreken? Worden ze dan niet gaande gemaakt, opdat ze Hem mochten kennen? Om voor Hem te buigen? Daar ligt het kerstfeest voor de ziel, als na een tijd van advent, kort of lang, Christus voor het eerst aan het hart geopenbaard wordt. Daar doortintelt het ook de ziel: “Ere zij God in de hoogste hemelen”, in de woonplaats van Zijn eer. En: ”Vrede op aarde in mensen een welbehagen”. Dat is het wonder aller wonderen. In zo’n goddeloos monster als ik ben, een welbehagen. Dat krijgen ze tot in der eeuwigheid niet klein. En toch, daar ligt de zaligheid der kerk en de ere Gods in verklaard. Mogen we elkaar eens bevragen: Waar is het ons om te doen? Om de ere Gods of om onze eigen zaligheid? Als het nog niet om de ere Gods te doen is, dan mocht het deze kerstdagen daar om te doen worden voor het eerst in uw leven. Dat u Hem zou zoeken nu het nog kan. Het is weer kerst. Nog wordt een geboren Zaligmaker u verkondigd als de Weg, de Waarheid en het Leven. Gelukkig als er voor Hem plaats kwam in het hart. Dat onze bede zij of Hij meer en meer Zich aan de ziel wil openbaren. Zo alleen wordt het waar: O dierbaar Kind, o stof van vreugd, Geschenk van ’t Alvermogen. Ds. E. Hakvoort... Een toegerust volk14 december 2021MeditatiesOm den Heere te bereiden een toegerust volk. Lukas 1 vers 17b De volheid van de tijd wordt gekenmerkt door voorbereidingen. Wat in de hemel is uitgedacht moet op aarde voorbereidend worden uitgewerkt. Het is God Zelf, Die deze voorbereidingen treft. Hij gebruikt daar mensen voor, zoals Johannes de Doper. Maar naast een weg voor de geboren Koning der Joden bereidt Johannes de Heere ook een toegerust volk voor. Die bereiding is wel nodig. Want wie is er van zichzelf bereid de Koning der koningen te ontmoeten? Hier komt een Adventsvraag wel heel indringend op ons af: kunt u de komende Koning wel ontmoeten? Soms worden mensen, jong of oud plotseling geroepen om voor Hem te verschijnen. Zij moesten ineens voor God staan. Waren ze bereid? Laten we deze vraag niet zomaar naast ons neerleggen. Bent u, ben ik bereid? Zo komt de noodzaak van Adventsvoorbereiding en de weg waarlangs dat plaatsvindt vanuit de tekst op ons af. Het volk dat wordt toebereid, is niet het bezit van Johannes. Hij is slechts de vriend, de wegbereider, de heraut. Er staat: ‘om den Heere te bereiden …’ Het woord voor Heere is hier ‘Kurios’, God, de Bezitter van al het geschapene. Dat ziet hier zowel op de Vader als op Christus, Die de bruid reeds ontving in de stilte der eeuwigheid, uit de hand van Zijn Vader. ‘Zij waren Uwen Gij hebt Mij dezelve gegeven.’ Christus gaat die bruid nu kopen en daarna als vrucht op Zijn werk vinden op het vlakke des velds, wentelend in hun geboortebloed. Hij zal haar als vrucht op Zijn Middelaarswerk, vinden in de woestijn en in de woeste huilende wildernis. Hij zal hen rondom voeren en onderwijzen en bewaren als Zijn oogappel. Het is dat volk dat moet worden toebereid. Dit is een zeer teder, maar ook onwederstandelijk werk. Als een vuurbrand moeten ze uit het vuur worden gerukt, getrokken met mensenzelen, met touwen der liefde. Waar was dit volk in de volheid van de tijd, rondom de geboorte van Christus? Jazeker, ze waren er! Denk maar aan Jozef en Maria, Simeon en Anna, en aan allen die de verlossing in Jeruzalem verwachtten (Lukas 2:38). De vraag dringt zich op waar ze vandaag zijn. U vindt ze nog, ook vandaag. Het is dat volk waar genade verheerlijkt wordt op rechtsgronden. Zij krijgen oog voor de heerlijkheid van de toekomende wereld. In hun leven hebben de verschrikkingen van de wet plaats gemaakt voor de vertroostingen van het Evangelie. In de volheid van de tijd gebruikte de Heere daar de bediening van Johannes de Doper voor. Het is vandaag niet anders. Kohlbrugge verwoordt het zo: ‘Moeten velen of moet een enkele tot Christus gebracht worden, zo is het noodzakelijk, dat er iemand vóór Christus uitga, die Hem den weg bereide in onze harten. Dat doet Hij door de één in zak en as te werpen, en de ander die in zak en as nederzit, te prediken: ‘Hef uw hoofd omhoog en houd op met wenen! Na mij komt Hij, ja, Hij is er reeds, de ware Heiland, uw Trooster, onder Wiens vleugelen gij genezing hebt van al uw krankheden.’ Ook in de Adventstijd gaan de boodschappers opnieuw uit om de weg te bereiden voor de komende Koning. Nu, voor Zijn tweede komst op de wolken. Is Christus u de enige Hoop der zaligheid geworden? Als vriend van de Bruidegom stond Johannes klaar om de wacht des Heeren waar te nemen. Zondaren werden van hem gedoopt in de Jordaan, belijdende hun zonden. Mensen die het voor God zo hopeloos verzondigd hadden. Mensen voor wie het er zo uitzichtloos voor stond. Mensen bij wie de Godsbemoeienis een wonder is geworden. Johannes luisterde om de stem van de Bruidegom te mogen vernemen, maar ook om die stem door te geven! Dat is de boodschap van goede tijding voor slechte mensen. Zie Jesaja 61:1-3. Als zielenherder worstelde hij om hun behoud. Als vriend van de Bruidegom verheugde hij zich als hij, ziende op Jezus, zondaren heen zag gaan tot het Lam Gods dat de zonde der wereld wegneemt. Als dat nu maar gebeurt, is deze mijn blijdschap vervuld. Zo is dat toebereid volk gekomen. Kom, leg uw hart er eens naast. Kent u de gangen? We noemen er enkele, tot slot. Een toebereid volk is een volk dat kennis heeft ontvangen aangaande de aankondiging van de komende Koning. Zij hebben Zijn Woord gehoord en het door genade geloofd. Er is ernst genomen met de boodschap. De nodiging om tot Hem uit te gaan is niet naast zich neergelegd. Vanwege de kracht van de Heilige Geest, Die Zich paart aan de boodschap, letten zij op alles wat er van de komende Koning gezegd wordt. Daarom week Simeon niet van de tempel. De Heilige Geest drong hem daar te zijn waar verwachting was. Zij leren zoveel van Hem dat, hoewel Hij geen gedaante noch heerlijkheid had als zij Hem zagen, Hij toch zo beminnelijk en dierbaar is. Dat komt omdat er enige zelfkennis, enige Godskennis en enige Christuskennis is gekomen. Noem het op z’n minst een zaligmakende betrekking op Hem. Een toebereid volk verleent de komende Koning plaats en oor om Zijn gehele Middelaarsbediening uit te voeren. Zij geven zich gul en geheel aan Hem over, met lot en weg, met alle zonde en schuld. Zij hebben tenslotte grote eerbied en hoogachting voor Zijn gehele Middelaarswerk. Met gewillige gehoorzaamheid buigen zij onder Zijn wijs beleid en wil. Met deze voorbereiding is de Heilige Geest nu nooit klaar, en daarom dat toebereide volk ook niet. Lezer, voegt u daar waar het voorbereiding is. Voegt u daar waar het plaatsmakende werk van Christus wordt gepredikt. Voegt u bij de Godsgezinden, u mocht er Jezus nog eens vinden. Gezegende Adventstijd toegewenst! Ds. H. Hofman jr... Het volk, dat in duisternis wandelt, zal een groot licht zien3 december 2021Meditaties“Het volk, dat in duisternis wandelt, zal een groot licht zien; degenen, die wonen in het land van de schaduwen des doods, over dezelve zal een licht schijnen.” Jesaja 9 vers 1 In deze weken voor Kerst worden we in het kerkelijk jaar in het bijzonder bepaald bij de Oud- en Nieuwtestamentische voorzeggingen van de komst van Christus in het vlees. We mogen er bij stilstaan dat God vervuld heeft, wat Hij gesproken en beloofd heeft, nl. dat het beloofde Vrouwenzaad komen zou om de satan de kop te vermorzelen. In het bijzonder de profeet Jesaja heeft mogen profeteren van het Licht, dat in de duisternis van deze wereld zou opgaan. De profeet tekent in de woorden van de tekst het volk van zijn dagen als een volk dat in de duisternis wandelt en waarover de schaduwen des doods zich uitstrekken. Het volk dat naar de naam des Heeren is genoemd, wandelt in de zonde. Het is zonde, afval, ongehoor¬zaamheid wat de klok slaat en de ondergang dreigt. Koning Achaz zoekt in de Syro-Efraïmietische oorlog steun bij de koning van Assyrië in plaats van hulp te zoeken bij de Heere. Had de Heere het niet beloofd dat er een heerlijke toekomst zou aanbreken voor het volk, als het naar de Heere wilde luisteren? Lees het maar na in hoofdstuk 7. Maar dan mag Jesaja als de Evangelist van het Oude Verbond tegenover deze zee van duisternis en slagschaduwen van het komende verderf een boodschap van troost aan het volk brengen. “Het volk dat in duisternis wandelt, zal een groot licht zien; degenen, die wonen in het land van de schaduwen des doods, over dezelve zal een licht schijnen”. Wie zou die boodschap hebben verstaan? Koning Achaz en zijn rijksgroten niet. Die zochten het bij de grootmachten van de wereld. Deze boodschap is verstaan door diegenen onder het volk die begrepen hebben: het gaat verkeerd als we op de ingeslagen weg doorgaan. Het verderf zal ons haastelijk overkomen als we doorgaan in het afwijken van de Heere. En dat om eigen schuld, omdat we naar de waarschuwingen van de profeten niet hebben geluisterd. Te midden van de duisternis is deze profetie van Jesaja voor hen tot grote troost en bemoediging geweest. Ook wij mogen deze boodschap nog horen. Weten wij door het ontdekkende werk van de Heilige Geest dat wij van onszelf in de duisternis wandelen? En dat om eigen schuld? Hebben we onszelf leren rekenen bij dat volk dat in duisternis wandelt en waarover de slagschaduwen van de eeuwige dood zich uitstrekken? Wij hebben van nature de duisternis liever dan het licht. Wij leven zonder ware kennis van God en van onszelf naar de dag van de eeuwigheid en beseffen het niet dat we zijn ellendig en arm en jammerlijk en blind en naakt. Als het licht van de Geest van Christus in ons hart gaat schijnen, dan gaan we zien hoe donker het daarbinnen is, een fontein van vuile wanbedrijven. Zó donker, dat geen enkel licht, dan alleen het waarach¬tige Licht, in staat is om het donker op te doen klaren. Dan horen we zo iemand bidden: “Zo Gij Heere in ‘t recht zoudt treden en gadeslaan mijn ongerechtigheden, ach wie zou dan bestaan?” Want door dat licht wordt ons boze hart in het volle licht gezet en dan wordt de duisternis pas werkelijk duisternis. De vrees voor de eeuwige nacht die aanstaande is, doet snakken naar licht, waarachtig licht. Wat krijgt dan deze troostboodschap van Jesaja waarde en betekenis voor iemand, die zichzelf niet redden kan van het eeuwig verderf, die schuldig staat aan al de geboden des Heeren en waard is dat de Heere nooit meer naar hem of haar omziet. Zij moeten zeggen: Ja, het is wel waar dat Jesaja spreekt van dat grote Licht, dat in de wereld komen zal, maar ik zie dat Licht niet, maar ik kan er ook niet buiten, want buiten dat Licht is een eeuwige duisternis mijn deel. Bid er dan om! Bid of de Heere dat grote Licht in uw hart wil openbaren. “Het volk dat in duisternis wandelt zàl een groot Licht zien en degenen, die wonen in het land van de schaduwen des doods, over dezelve zàl een Licht schijnen.” Zal Hij, Die het beloofd heeft, het dan niet op Zijn tijd en wijze vervullen? Gij die God zoekt in al uw zielsverdriet, houdt aan, grijpt moed, uw hart zal vrolijk leven. Dat dan die levendmakende Geest u mocht brengen bij Hem van wie Johannes zegt: “In Hetzelve was het Leven en het Leven was het Licht der mensen.” Wat moet ook de Kerk des Heeren dikwijls klagen over donkerheid. Het kan zo duister in het hart zijn, zo dor en dodig. Het hartelijk leedwezen over de zonde wordt niet meer gevonden. Er is geen smaak in het lezen van Gods Woord. En de oorzaak? Zoek die toch niet bij de Heere, maar bij uzelf. Verootmoedig u voor Zijn aangezicht. Alleen in die weg zal het Licht weer kunnen opgaan in het land van de schaduw des doods. Kent u daar iets van? Of zal ook nu weer het Kerstfeest aan u voorbijgaan en zal het dan van u gelden: “Het Licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft hetzelve niet begrepen?” Haast u dan en spoed u om uws levens wil, want spoedig zal eeuwige duisternis u overkomen. ds. W. Silfhout... Het gekrookte riet zal Hij niet verbreken en de rokende …15 november 2021MeditatiesHet gekrookte riet zal Hij niet verbreken en de rokende vlaswiek zal Hij niet uitblussen. Jesaja 42 vers 3a Jesaja wordt wel genoemd: de evangelist van de oude dag en ook wel: de adelaar onder de profeten. De zoon van Amos profeteert van oordelen, maar ook van het heil in Christus. Vooral in dit hoofdstuk leert ons de profeet wie Christus is en wat Hij wil zijn voor een arm volk. Wie is Hij? Christus is de uitverkoren Knecht des Vaders. De Vader heeft in Hem een welbehagen; God de Vader heeft dat ook van de hemel uitgeroepen toen de Zoon gedoopt werd. Christus is van God de Vader verordineerd en met de Heilige Geest gezalfd. De Knecht des Vaders zal niet schreeuwen, noch Zijn stem verheffen, noch Zijn stem op de straten laten horen. Toen de Heere Jezus op aarde was, heeft Hij gedurig de mensen scherpelijk geboden, dat ze Hem niet openbaar zouden maken. De Heere deed in stilte Zijn werk, opdat vervuld zou worden, hetgeen gesproken is door Jesaja de profeet zeggende: “Ziet, Mijn Knecht, Welke Ik verkoren heb, Mijn Beminde, in Welke Mijn ziel een welbehagen heeft. Ik zal Mijn Geest op Hem leggen en Hij zal het oordeel de heidenen verkondigen, Hij zal niet twisten, noch roepen, noch zal er iemand Zijn stem op de straten horen.” Ach, veel mensen doen wat de Heere Jezus niet deed. Onze kanttekenaren zeggen, dat Christus niet veel rumoer zal maken gelijk de prinsen dezer wereld doen. Het zijn heden ten dage niet alleen de prinsen, die tumult maken. Velen schreeuwen en verheffen hun stem op de straat, terwijl ze zich een gekrookt riet noemen. Christus gaf in alles het volmaakte voorbeeld. God geve dat wij in alles Zijn voetstappen mogen drukken. Wat zou de Heere Jezus NIET doen als Hij zou gekomen zijn? Jesaja profeteert van Hem, dat Hij het gekrookte riet niet zou verbreken. Er is in onze tekst dus sprake van gekrookt riet. Wat is riet? Het riet dat aan de oevers van de rivieren groeit, behoort tot de familie der grassen. Het wordt niet gezaaid door mensen en is derhalve een planting Gods. Hoewel het riet geen edele plant is, zo heeft het toch waarde als dakdekking en het dient ook voor afscherming van gewassen, die in de winter overblijven. Van Gods volk lezen wij, dat het niet vele rijken, wijzen en edelen zijn. De Heere heeft het arme, verachte en onwijze verkoren om het wijze der wereld te beschamen. Riet groeit aan de waterkant en is zeer diep van wortel en wanneer het riet bloeit, dan openbaart zich dit in een pluim. Gods werk is geteeld in het eeuwig verbond der genade en bij het sterven ontvangt elk kind van God een pluim. Sterven betekent voor Gods volk een afsterven van de zonde en een doorgang tot het eeuwige leven. In onze tekst is sprake van gekrookt riet of zo ge wilt een geknakt riet. Dit is het beeld van een ziel, die gans neergebogen is. We vragen ons wel eens af: Zou dat geknakte riet nog in leven zijn? Het gekrookte riet komt overeen met Kleingeloof in de Christenreis van Bunyan. Kleingeloof lag als dood langs de weg. Zou hij nog leven? Zou hij nog in het bezit zijn van de juwelen? Het blijkt, dat de struikrovers niet in staat zijn om Gods volk de juwelen af te nemen. De Knecht des Vaders zal de rokende vlaswiek niet uitblussen. Door de rokende vlaswiek, verstaan wij de katoen van vlas in de ouderwetse petroleumlampen. Deze katoen van vlas kan alleen maar licht geven als er olie is en als er geen olie is, gaat de vlaswiek walmen of roken. Hoe geduldig is de Knecht des Heeren t.a.v. een gekrookt riet en een rokende vlaswiek. Onze kanttekenaren zeggen: “Hij zal geduld hebben met de zwakheden der arme zondaren en Hij zal verslagen consciënties verkwikken.” Stel daar eens tegenover, wat mensen elkaar soms aan kunnen doen. Grote christenen, die soms heel hoog in de boom zitten, zetten de voet op de nek van een gekrookt riet. Mensen, die zich christen noemen en de zalving van Christus niet deelachtig zijn, trappen de rokende vlaswiek uit. Hoe vertroostend is het dan voor een arm volk om te horen dat de Knecht des Vaders niet zal verbreken en niet zal uitblussen. Het wachten is op Hem, omdat Hij als Profeet het recht de heidenen zal voortbrengen. Als Priester zal Hij de schuld verzoenen en als Koning zal Hij regeren en beschermen. Wat valt het dan mee voor een volk dat in het paradijs rechtop ging. Door eigen schuld zijn ze gekrookt en door eigen schuld is hun lamp uitgeblust. Als Hij komt brengt Hij alles mee. De kreupele zal dan springen als een hert en de tong der stomme zal juichen. Wijlen ds. A. Hofman (1912-1990)... Reformatie3 november 2021MeditatiesDat zal beschreven worden voor het navolgende geslacht Psalm 102 vers 19 Wij gedenken aanstonds weer de daden des Heeren in de kerkhervorming. Nooit mogen wij vergeten wat God verricht heeft in de kerk van Europa. Het jaar 1517 is geschreven in de analen van de kerkgeschiedenis als het jaar waarin wij de aanvang van de reformatie stellen. Toch is het niet op precies 31 oktober ’s avonds begonnen toen Luther zijn 95 stellingen aansloeg op de deur van de slotkapel te Wittenberg. Toen kwam als eerste, in de ogen van Luther slechts zeer geringe daad naar buiten wat allang in het leven van Luther had plaatsgevonden. In 1512 is voor hem het licht uit het evangelie opgegaan bij de overdenking van Romeinen 1:17. Dat was op zich genomen als het eindpunt van diepe zieleworsteling van een mens die een genadige God zocht. Luther heeft naar de vrede met God gezocht in de weg die de kerk van zijn dagen hem wees. Hij heeft het pad van alle wettische voorschriften ten einde toe bewandeld. Gegaan in een klooster, omdat hij meende daar rust voor zijn ziel te vinden, heeft hij zich gewrongen in de traditie van zijn kerk. Maar noch de biecht, noch de voorgeschreven gebeden, boetedoeningen en zelfkastijdingen konden hem die vrede geven. Want Luther vond overal zijn boze hart terug. Het woord gerechtigheid uit de Schrift vervolgde hem. Toen hij dit woord ook terugvond in Romeinen 1:17 dat in het evangelie een gerechtigheid geopenbaard wordt, heeft hij uitgeroepen: “Houdt Gij dan nooit op met mij te vloeken.” Niet alleen de wet maar ook het evangelie vloekt hem, in zijn gedachten. Want gerechtigheid was naar zijn oordeel de wrekende gerechtigheid van God. Toen is daarover het licht hem opgegaan. Het was niet de wrekende gerechtigheid die in het evangelie geopenbaard wordt, maar de geschonken gerechtigheid van Christus. Een vreemde gerechtigheid die hem uit genade geschonken werd. Toen heeft hij later gezegd: “Dit was mij als een poort tot het paradijs..”. Luther heeft diep verstaan het geheim van wat hij noemt de zalige ruil: “Gij, Heere Jezus, zijt mijn gerechtigheid en ik Uw zonden”. De reformatie begon met de bekering van een mens. Een zondaar die verstond voor God geen gerechtigheid te hebben, maar om niet gezaligd werd door de verlossing die in Christus is. De reformatie is wat dat betreft uniek. Eeuwenlang was de kerk in de ban van de tradities en van het wetticisme. Zelfs als gesproken werd over de Heere Jezus, sprak men van Hem nog op wettische wijze; men stelde Hem namelijk voor als een voorbeeld. De toegang tot Christus werd verhinderd door voor Hem de heiligen als middelaars voor te stellen, in het bijzonder de maagd Maria. Van een verstaan van de vrijheid die Christus schenkt, was niets te vinden. Het woord genade was verschraald tot een beloning op goede werken. Het geloof was een verduisterd geloof, omdat men had te geloven wat de kerk zei en niet wat de Heere in Zijn Woord zegt. De reformatie is uniek. Want nergens in de geschiedenis van de kerk is de rechtvaardiging van de goddeloze om de verdiensten van Christus zo naar voren gebracht als door de eenvoudige Wittenberger monnik. Hij deed schitteren de woorden: Sola scriptura, sola fide, sola gratia en solus Christus. Woord alleen, geloof alleen, genade alleen, Christus alleen. De reformatie is uniek. Nooit kunnen we achter de reformatie teruggaan. Want vóór de reformatie ligt niets. Zelfs de kerkvaders spraken over dit diepe geheim nog versluierd. Het is een daad van God geweest. De machtige, eeuwige Koning van Sion rukte de kerk uit de duisternis van het ongeloof en van het wetticisme. Hij bouwde de muren van Jeruzalem. Hij had medelijden met haar gruis. Hij deed het Woord van Zijn genade weer schitteren. De Heere heeft uit de hoogte van Zijn heiligdom neder gezien; de Heere heeft op de aarde geschouwd om het zuchten der gevangenen te horen, om los te maken de kinderen des doods, opdat men de Naam de Heeren vertellen te Sion en Zijn lof te Jeruzalem. (Psalm 102:20-22). Dit is beschreven voor het navolgende geslacht. Voor ons, maar ook voor onze kinderen. Wij hebben deze daden des Heeren te gedenken. Wij mogen dit niet vergeten. Wij hebben niet op onze borst te slaan. Ik dacht dat dit vertellen van deze dingen die beschreven zijn voor het navolgende geslacht, ons niet tot verhovaardiging kan leiden, maar wel tot diepe verootmoediging voor de Heere. Want wat is er van de machtige stroom des Geestes die in Europa in Wittenberg ontsprongen is en via Calvijn te Genève en Bucer te Straatsburg is voortgegaan, overgebleven? Wij moeten bekennen dat wij staan bij het gruis van de reformatie. Dat de stenen van het puin rondom ons liggen. En dat is niet de schuld van de Heere, maar van ons, omdat wij niet bewaard hebben de heerlijkheid van dat werk. Luther heeft gezegd, na mij zullen er weer anderen komen die deze leer opnieuw zullen verdonkeren. En het is gebeurd. Wij hebben geen stof tot roem, wel tot gebed, zoals de dichter van Psalm 102 gebeden heeft. Hij heeft gebeden voor Sion. Hij heeft geloofd dat de Heere weer over Sion zou opstaan. Haar herbouwen zoals in de dagen van weleer. Dat Zijn heerlijkheid zal verschijnen. Dat Hij zich wenden zal tot het gebed desgenen die gans ontbloot is. Wij hebben ook voor onszelf toe te zien, wanneer wij deze dingen overdenken. De reformatie begon, zo schreef ik, met een bekering. Dat is voor elk geslacht, ook voor dit geslacht nodig. De kerk moet zijn ecclesia reformata semper reformanda, dat wil zeggen, gereformeerd om altijd weer gereformeerd te worden. Waar dat vergeten wordt, zinkt de kerk weg in het altijd weer vanuit de mens opkomende wetticisme. Wij hebben ons altijd weer af te vragen of wij belijden en beleven wat Luther beleden en beleefd heeft. Niet in zelfgenoegzaamheid moeten wij menen dat wij het tenminste nog hebben, maar ons afvragen hebben wij deze schat des evangelies wel bewaard? In nauwkeurige gehoorzaamheid aan de Schrift onszelf onderzoeken of dit geloof, dat ons van de heiligen overgeleverd is, door ons beoefend wordt. Want voor de kerk van toen en nu blijft er een weg over tot zaligheid, dat is de weg van de genade in Christus Jezus. Al wat buiten Hem is, schiet tekort. Want alleen in Hem woont de volheid der Godheid lichamelijk. Zijn gerechtigheid redt van de dood. Die zullen we persoonlijk als de onze moeten kennen. Niet de rechtzinnige beschouwingen zullen ons zalig maken maar alleen de gemeenschap des geloofs en des Geestes met de Wijnstok zal ons het leven schenken, dat blijft in eeuwigheid. En dat geloof leeft uit de beloften die in Christus Jezus ja en amen zijn, Gode tot heerlijkheid. De rechtvaardige zal uit het geloof leven. Wijlen ds. D. Rietdijk (1929-1993)... En wij allen vallen af als een blad15 oktober 2021MeditatiesEn wij allen vallen af als een blad Jesaja 64:6c Het jaargetijde dat wij ingetreden zijn, kenmerkt zich door het afvallen van het blad. De sierlijke tooi van boom en struik vermindert naar gelang het jaargetijde voortschrijdt. Al is het dat het zomerweer zich lange tijd handhaaft, toch doet de herfst zijn intrede. De eerste bode daarvan is wel het verkleuren van het blad, en daarna komt het afvallen van het blad. Straks is alles weer kaal en zien we het afgevallen blad verrotten op de aarde. Als wij dan die verterende massa zien, denkt u dan nooit eens aan de bladerpracht in de zomer? Waar is dat alles gebleven, wat blijft er van over? Niets lezer! Eeuwenlang zijn de bladeren gekomen en gevallen. De aarde heeft de gevallen bladeren in zich opgenomen, verwelkte bloemen zijn tot stof verteerd en ze komen niet weder. Dit alles zijn we zo gewoon; het is de loop der natuur, zeggen we. Weinigen letten op de wijsheid en de grootheid van de Schepper. Verdorde bladeren maken weer plaats voor nieuwe, die straks ook weer afvallen. De herfst predikt ons de vergankelijkheid van het zienlijke. Er komt een tijd dat de bladeren voor de laatste keer komen en afvallen. De tijd van de wederkomst van Christus. Dan houdt de gewone loop der natuur op, na deze tijd zal er geen tijd meer zijn, dan is het eeuwigheid. De profeet Jesaja bepaalt ons bij het vallen van de bladeren in de herfst. Hij vergelijkt er ons leven bij en zegt: “en wij allen vallen af als een blad”. Reeds in de lente vallen, bij harde wind, bladeren van de bomen, alzo ook in de zomer. Hebt u er wel eens op gelet dat de ene boom vroeger zijn blad laat vallen dan de andere? Ons leven is als een blad dat afvalt. Denk aan de geslachten die kwamen en gingen. Tot stof zijn ze wedergekeerd. Ook ons geslacht gaat dezelfde weg. Velen van degenen met wie we opgroeiden zijn als een blad afgevallen. Een geslacht dat komt is als een boom. Het ene blad valt af in de jeugd, het andere in de mannelijke leeftijd, sommigen in de ouderdom. Kijkt u naar de boom, dan ziet u nog enkele vergeelde bladeren hangen, en die vallen straks ook. De mens gaat naar zijn eeuwig huis. De oorzaak van dit alles? Het is onze diepe val in Adam. We moeten allen sterven. We vallen af en men kent en vindt onze standplaats zelfs niet meer. Welke bittere gevolgen heeft Adams val. Welk een rampzalige staat is het waarin we door eigen schuld terecht gekomen zijn. Wanneer het blad van de boom afvalt, blijft er niets van over. Zo is het bij de mens niet. Als de mens als een blad van de boom afvalt, vraagt Hellenbroek: “Sterft dan alles wat van de mens is?” Dan antwoordt hij: “Neen, de ziel is onsterfelijk”. De mens heeft een onsterfelijke ziel, voor een eeuwigheid geschapen. De ziel leeft voort en keert weder tot Hem, die haar gegeven heeft. Waartoe? Om geoordeeld te worden. Paulus zegt: “en daarna het oordeel.” Gewis, onze misdaden voeren ons henen weg als een wind. Waarheen? Wel, als wij in onze zonden gestorven zijn, naar de plaats waar wening is en knersing der tanden. O, lezer grijpt u dan het afvallen van het blad niet aan? Kijk er naar en denk er over. Bent u nog onbekeerd, denk dan dat ge zult afvallen en wat er dan van uw arme ziel worden zal als ge zo blijft. Het uiterlijke van uw blad verteert, maar uw ziel zal smarten lijden, gelijk de rijke man. Straks na de jongste dag met ziel en lichaam beide. Misschien drijft deze overdenking u uit naar God en leert u schreeuwen: “Heere, bekeer mij, dan zal ik bekeerd zijn. Ik kan U niet ontmoeten”. Ga toch niet zo gerust en zorgeloos daarheen, jongen of meisje, man of vrouw want uw blad valt straks af, en dan is het te laat. Men kan zich in de pracht van een boom verheugen, doch het is voor korte tijd. Men verheugt zich ook in u. De ouders in de kinderen, de man in de vrouw. Het is voor een korte tijd. Het eerste blad valt spoedig en de anderen volgen. Verblijdt ge u in de wereld, zondig vermaak en zingenot? Het is voor een korte tijd, dan komt het eeuwig wee. Leer uit de natuur uw vergankelijkheid en lees in het Woord des Heeren uw doodstaat en bid of de Heere door Zijn Geest uw ogen verlichte. En wij allen vallen af als een blad. Dat geldt ook voor Gods volk. Ook zij moeten sterven, ook hun lichaam keert tot stof. Hun ziel is echter geborgen in een Ander. Hun misdaden zijn verzoend door Christus. De één heeft een toevluchtnemend- en de ander een verzekerd geloof. Maar het is bij allen om God te doen. Want buiten Hem is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf. O wonder, nooit naar God gezocht en gevraagd. De Heere vroeg echter naar hen. Ze mochten hun dood en doemschuld aanvaarden en de zijde Gods kiezen. Hun zijn de beloften Gods vermaakt in Christus. Hun bloed is dierbaar in Gods ogen. In hun strijd en in hun vreze voor de dood, ondersteunt Hij en richt de gebogene op. Ook zij vallen af als een blad, en toch vallen zij niet af. Hoe is dat mogelijk? De oplossing ligt in Psalm 1:3. Zij zijn als een boom geplant aan waterbeken, die zijn vrucht geeft op zijn tijd en welks blad niet afvalt. Bij alles wat afvalt en vergankelijk is, blijft Gods werk. Dat werk is onvergankelijk en onveranderlijk. Het is een heilig mysterie en het gaat het verstand te boven. Afvallen als een blad en toch niet afvallen. Dat kunnen vele bekommerden niet zien. Hun vreze voor afval is menigmaal groot. En toch, de rechtvaardige zal in eeuwige gedachtenis zijn. Denk aan de gewerkte liefde, het ingeplante geloof en de levende hoop. Bij de scheiding van ziel en lichaam, gaat de ziel naar haar Hoofd Christus. God is de God Abrahams, Izaäks en Jacobs, God is niet een God der doden, doch der levenden. Dit alles ligt in de Boom des Levens. Zij werd getoond aan Johannes op Patmos. Leest het maar in Openbaringen 22:2: “in het midden van haar straat en op de ene en de andere zijde der rivier was de Boom des Levens, voortbrengende twaalf vruchten, van maand tot maand gevende zijn vrucht; en de bladeren des booms waren tot genezing der heidenen”. De altijd groene Boom des Levens, is hun leven, daarom vallen de bladeren niet af. Het leven der genade wordt menigmaal vergeleken bij de vier jaargetijden. Toch zijn zij gelijk de eik en de haageik, in welke na de afwerping der bladeren nog steunsel is, alzo zal het heilige zaad het steunsel daarvan zijn. Jesaja 6:13. Als de wereld straks met blad en boom eeuwig zal ondergaan en verdorren, zal de Kerk eeuwige groenigheid openbaren door de heilige Levensboom. Na deze tijd zal er geen afwerping der bladeren meer zijn. Geslachten zullen niet meer gaan en komen. Er zal dan een eeuwig, blijvend, geslacht zijn. Dat is het geslacht dat voortkwam uit de nooit verdorrende wortel en groenende Levensboom. De jaargetijden houden dan op. Volmaakt zal dan Psalm 1:2 van toepassing zijn: “En sierlijk pronkt met onverwelkte bladen”. De vraag is waar dan onze plaats zal zijn. Als een boom geplant aan de glazen zee in de heilige aanbidding, of eeuwig in de zee van Gods oneindige toorn. Wijlen ds. A.Hoogerland... Lieve heren, wat moet ik doen, opdat ik zalig worde?4 oktober 2021MeditatiesLieve heren, wat moet ik doen, opdat ik zalig worde? Handelingen 16:30b Bevend over zijn gehele lichaam en benauwd naar de ziel werpt de stokbewaarder zich neer aan de voeten van Paulus en Silas. Daarna springt hij weer op en brengt hen vanuit het binnenste van de gevangenis naar zijn huis. Daar schreeuwt hij het uit: Lieve heren, wat moet ik doen, opdat ik zalig worde? Nog maar een ogenblik geleden stond hij met de punt van het zwaard op de borst en zou zichzelf om het leven gebracht hebben indien de Heere hem niet zou hebben tegengehouden door middel van Paulus: ‘Doe uzelven geen kwaad; want wij zijn allen hier.’ Nu staat hij bevende voor de apostelen. Het is het beven van een ontwaakt geweten. Eerst had hij gebeefd voor de aardbeving en voor de gevolgen voor zichzelf van het feit dat de gevangenisdeuren waren opengegaan. Daar denkt hij nu niet meer aan. Er is een andere oorzaak voor zijn beven: Hij moet zalig worden. Hij is uit zijn geestelijke doodsslaap gewekt door de Heilige Geest. Hij moet verlost worden van het grootste kwaad, de zonde en gebracht tot het hoogste goed, hersteld worden in de gemeenschap met God. Een schreeuw om leven stijgt op uit zijn hart. Zo gaat het in het leven van een mens, die door de Heere wordt getrokken uit de duisternis tot Zijn wonderbaar licht. Dan gaan we beven voor Gods majesteit. We komen aan de voeten des Heeren terecht met smeking en geween. In ware verootmoediging gaan we belijden: ‘k Bekend’ o Heer’, aan U oprecht mijn zonden. Dan wordt een ruwe cipier als een kind. Dan komt de meest brute zondaar aan de voeten des Heeren terecht als een kind. Kennen we daar iets van, lezers? Is ons hart al verbroken onder het gewicht van en het gezicht op onze zonden en schuld voor God? Waar de Heere die zelfkennis schenkt wordt de levensvraag geboren: Wat moet ik doen? Die vraag vervulde Paulus op de weg naar Damascus: Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal? Zij, die op de Pinksterdag werden doorstoken in het hart, gingen roepen: Wat moeten wij doen? Is die vraag bij u al geboren? Dan gaat het niet meer over een ander. Dan is de vraag niet: Wat moet een mens doen om zalig te worden? Maar dan gaat het over mij. Wat moet ik doen, opdat ik zalig worde. Is er voor mij nog een weg om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen? Kan ik nog met God verzoend worden? Wat moet ik doen? Misschien zegt u wel: Dat is een verkeerde vraag. Het Koninkrijk der hemelen wordt toch niet ingenomen door doen en laten? Alles is toch gedaan door Christus? Wat doen? Geen vlees wordt toch gerechtvaardigd door de werken van de wet. Toch is het geen vreemde vraag. Ik hoop dat het voor u geen vreemde vraag is. De Heere brengt een ontdekte zondaar in het werkhuis. Werken zit ons zo in het bloed, dat we ons liever doodwerken dan uit genade zalig te worden. Wat kan een mens al niet proberen om zelf de breuk tussen God en zijn ziel te dichten. Door zijn ijver voor de dienst des Heeren, door zijn bidden, het onderzoek van de Bijbel, het proberen in eigen kracht de zonde te overwinnen. Maar in die weg wordt het al maar onmogelijker om zalig te worden. Een beroep op Gods barmhartigheid baat niet, want God wil dat aan Zijn gerechtigheid genoeg geschiede. Alle pogingen om zichzelf te verlossen worden afgesneden. Waarom? Opdat verstaan en bewonderd zal worden: Uit genade zijt gij zalig geworden door het geloof en dat niet uit u, het is Gods gave. In die weg maakt de Heilige Geest plaats voor Jezus en richt Hij het geloofsoog op die dierbare Middelaar. Geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden. Voor een mens in de nood van zijn leven en in de onmogelijkheid van zalig worden aan zijn kant een boodschap van heil en zaligheid. De zaligheid ligt buiten de mens, in een Ander. Hij heeft alles gedaan! De Heere werkte in de begintijd van de nieuwtestamentische kerk zo wonderlijk. In korte tijd bracht Hij zondaren tot de kennis van Christus. Hij is nog Dezelfde. Is uw hart doorstoken door het zwaard des Geestes? Weet u niet meer hoe u zalig moet worden? Met al uw doen is het op niets uitgelopen, u zinkt steeds dieper weg in de doorleving van uw verlorenheid? Luister dan naar het antwoord vanuit het Woord: Geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden. Kunt u het niet geloven? Bid om de ontdekkende bediening van de Heilige Geest, opdat Hij uw ogen moge verlichten en de nevels op doe klaren. Vraag of Hij weg wil nemen wat in de weg staat. (Psalm 106:3) Geef dat mijn oog het goed’ aanschouw’, ’t Welk Gij uit onbezweken trouw, Uw uitverkoor’nen toe wilt voegen; Opdat ik U mijn rotssteen noem’, En, delend in Uws volks genoegen, Mij, met Uw erfdeel, blij beroem’. (Psalm 106:3) Ds. W. Silfhout... Werkt uws zelfs zaligheid met vreze en beven17 september 2021MeditatiesWerkt uws zelfs zaligheid met vreze en beven Filipp. 2 : 12 Deze woorden hebben wel enige toelichting nodig. Temeer daar deze door velen uit hun verband worden gerukt. Dan zouden ze de schijn kunnen geven alsof de mens door eigen krachten de zaligheid zou kunnen werken. Laten we eerst zien tot wie Paulus dit spreekt. Dat wordt ons duidelijk gezegd in hoofdstuk 1:6. “Vertrouwende ditzelve dat Hij, Die een goed werk in u begonnen heeft, datzelve zal voleindigen tot op de dag van Jezus Christus.” Tot dezen richt Paulus het woord der vermaning, dat rust op een onbedriegelijke grondslag. Die grondslag ligt in vers 13 (Want het is God die in U werkt ….). Het woordje “want” verbindt het 13e vers met onze tekst. De kanttekenaren zeggen: “Dit wordt daarbij gedaan, opdat men uit deze voorgaande vermaning niet zou denken of besluiten, dat de mens uit zichzelf en door zijn eigen krachten de zaligheid zou kunnen werken.” Maar waarom staat er dan “Werkt uws zelfs zaligheid met vreze en beven?” Daar spreekt de kanttekening ook over als er staat: “Dat is, benaarstigt, bearbeidt, gebruikende de middelen die God tot bevordering derzelve heeft verordineerd, met een nederig gevoelen van u zelven en met grote kinderlijke zorgvuldigheid”. Paulus zegt: werkt uw eigen zaligheid, uw geschonken zaligheid met vreze en beven. Onze vaderen hebben gezegd: de ziel nu bewrocht zijnde, werkt nu zelf ook, afhankelijk van de Geest des Heeren. Hoe? Met vreze en beven. Met bange aanvechtingen bestookt de satan en trekt het werk Gods in twijfel in dat volk. Het ongeloof brengt velen in bange vrezen. De liefde en de ijver kunnen soms geheel uitgeblust schijnen. Vreze en beven is er menigmaal, vanwege de gedachte aan zelfbedrog. Vreze en beven, vanwege de ongelijkvormigheid. Daarom roept de apostel de gemeente toe: “Werkt uw zelfs zaligheid met vreze en beven.” Hoe onbekwaam is de Kerk van zichzelf. Neen, nooit zal een zondaar door werken de zaligheid kunnen verdienen. Al zouden we alles gedaan hebben wat we moeten doen, zo zijn we nog onnutte dienstknechten. Hoe kan er ooit een werk zijn dat naast Gods werk zou kunnen gesteld worden? Neen, alle geloofswerk komt voort uit Gods werk. Daarom riep de bruid: “Trek mij, wij zullen U nalopen”. Dat werken is niet een staan naar grote dingen, maar omgekeerd, een leven in zelfverloochening, verootmoediging, een volgen van Hem, Die het kruis verdragen heeft en de schande veracht. Wie kan dat van zichzelf? Het is God, Die in u werkt. Alle roem is uitgesloten. De Heere zegt: “Ik zal maken dat hun werk in der waarheid zal zijn”. Met vreze en beven. Hoe groot is het gewicht der eeuwige zaligheid en de verkrijging daarvan. Met vreze, dat ziet op de onwaardigheid en ellendigheid. Deze vreze is niet een slaafse vreze, maar een kinderlijke vreze. Met beven voor de hoge en heilige Majesteit Gods. Hoe heeft het heilige Godslam gebeefd toen Hij de zaligheid van Zijn kerk uitwerkte. Hoe boog Hij onder de rechtvaardigheid Gods, toen Hij de drinkbeker van de toorn Gods tegen de zonde dronk tot de laatste druppel. Daarom is het noodzakelijk dat in de arbeid der ziel Christus een gestalte in het hart verkrijge tot de eeuwige zaligheid. Hoe gemakkelijk worden deze woorden uitgesproken, hoe weinig worden ze beoefend. Jong en oud, er is zoveel eigen werk, zoveel eigen bedoeling. De mens wil door een verbroken werkverbond zalig worden. Kent u dat werken met vreze en beven? Dan kent u ook, dat het God is, Die in u werkt, beide het willen en het werken naar Zijn welbehagen. Wij hebben allen de dure roeping de middelen der genade waar te nemen. God wil door deze middelen werken. Neemt u ze waar met vreze en beven? We bedoelen daarmee niet de slaafse vreze, het gaat hier over de kinderlijke vreze. Gewis, de mens is verantwoordelijk. Hoe zullen wij ontvlieden indien wij op zo’n grote zaligheid geen acht geven. Wij willen tot God niet komen, opdat wij het leven zouden hebben. Anderzijds zouden we te kort doen aan de ere Gods als we zouden stellen dat de mens door eigen krachten kan geloven. Het is God Die in u werkt. De Heere werkt dat door de middelen. Dat we niet in zorgeloosheid en valse lijdelijkheid heimelijk de schuld op God zouden werpen, maar biddend zouden vragen: “Och of ik klaar en onderscheiden zag”. Het werk Gods wekt de ziel op de leden niet te stellen tot wapenen der ongerechtigheid, maar tot wapenen der gerechtigheid en heiligmaking. Er staat niet: God wil en werkt in uw plaats, maar Hij werkt in u het willen en werken naar Zijn welbehagen. Neen, deze leer maakt geen zorgeloze en goddeloze mensen. Verre van dat. Wel mensen, die zeer afhankelijk zijn van de invloeden van Gods Geest, biddende om de Geest der genade en der gebeden. Dan wordt het ook een wandelen in vreze, de tijd onzer inwoning. Wijlen ds. A. Hoogerland... De heerlijkheid van de Koning6 september 2021MeditatiesGij zijt veel schoner dan de mensenkinderen; genade is uitgestort in Uw lippen; daarom heeft U God gezegend in eeuwigheid Psalm 45 vers 3 Psalm 45 is een indrukwekkend bruiloftslied. Het opschrift noemt het ‘een lied der liefde’, een lied dat de liefde tussen man en vrouw bezingt als een schone gave van God. Deze psalm is gemaakt bij een bijzondere gelegenheid en met een bijzonder doel. De kanttekenaar spreekt van ‘een uitnemend profetisch bruiloftslied, bij gelegenheid van het huwelijk van Salomo met Pharao’s dochter, gedicht over het geestelijk huwelijk van de Bruidegom Jezus Christus met Zijn lieve Bruid, de algemene kerk der Joden en heidenen’. Kennelijk is de bruid reeds aangekomen in de stad waar Salomo woont. Nog even, en dan zal ze met haar gevolg worden binnengeleid in het paleis, alwaar de koning op haar wacht. Als de processie de ingang van het paleis heeft bereikt, doet de dichter een stap naar voren en brengt hij zijn lied ten gehore. Wie is die dichter? Waarschijnlijk was hij een lid van het tempelkoor dat bestond uit Levieten, ‘de kinderen van Korach’ (vs. 1). Met andere woorden, deze psalm is een boodschap die vanuit Gods huis gericht wordt tot de koning en zijn bruid. Het is dus God Zelf Die hen aanspreekt. In dit lied gaat het vooral over de koning. De psalmdichter wil goed van hem spreken. Hij zegt: ‘Gij zijt veel schoner dan de mensenkinderen…’. Ook de bruid heeft een plaats in dit lied, maar de heerlijkheid van de koning staat voorop. De bruidegom wordt geprezen vanwege zijn liefelijkheid, zijn krijgsroem en rijkdom. Ja, hij is een beminnelijke koning. Zijn schoonheid is hoog te loven en zijn woorden zijn welluidend. Alle volken moeten zijn grootheid en macht erkennen. Hij is anders dan de Oosterse despoten: Zijn scepter is er één van rechtmatigheid. Hij is met vreugde gezalfd boven zijn medegenoten, de prinsen met wie hij is opgevoed. Kortom, hij mag delen in de gunst des Heeren. Gaat het nu in Psalm 45 alleen over een aardse koning? Allerminst! De kanttekenaar wijst op de Messias. Er staan zaken in deze psalm die niet kunnen wijzen op Salomo of op welk schepsel dan ook. In vers 8, bijvoorbeeld, wordt Hij ‘God’ genoemd! Ongetwijfeld is de Bruidegom van Psalm 45 Koning Jezus. Ook de schrijver van de Hebreeënbrief legt het zo uit (Hebr. 1: 8 en 9). Als het huwelijk op zichzelf al een beeld is van de verhouding tussen Christus en Zijn Kerk (Ef. 5:32), hoeveel te meer geldt het dan van een huwelijk tussen een zoon uit Davids huis en zijn lieve bruid! Van Christus kan in waarheid gezegd worden: ‘Gij zijt veel schoner dan de mensenkinderen…!’ Hij is blank en rood en draagt de banier boven tienduizend. Ja, alles wat aan Hem is, is gans begeerlijk! Van Zijn lippen vloeit genade tot ellendige zondaren. Eén woord van Christus kan een vijand in een vriend veranderen. ‘Hij spreekt, en het is er; Hij gebiedt, en het staat er.’ Denk maar aan Saul op de weg naar Damascus. Het briesend paard moest eindelijk sneven. Koning Jezus gebruikt Zijn Woord als een zwaard om harten te doorboren en zondaren te bekeren. ‘Uw pijlen zijn scherp, volken zullen onder U vallen’ (vs. 6a). Als het uur van Gods welbehagen is aangebroken, doopt Hij een pijl in Goddelijke liefde en schiet hem in het hart van Zijn vijanden. Dodelijk gewond vallen zij voor Hem, Hem smekend om genade. Heeft zo’n pijl ook bij u reeds doel getroffen? Is jullie hart al eens door Hem verwond, jonge mensen? Dan ga je zien dat je een gevallen schepsel bent en kom je er buiten te staan om eigen schuld. Maar dan kun je het nooit meer vinden in deze ondergaande wereld. Dan heb je geen rust totdat je rust vindt in God. Wat zijn ze gelukkig, zij die ontdekt aan hun verloren staat voor God, iets mogen zien van de schoonheid van deze Koning! Is Hij niet schoon in Zijn diepe vernedering als de stervende Zaligmaker, Die zo uitnemend heeft liefgehad en Zichzelf gegeven heeft als een rantsoen voor velen? Is Hij niet schoon, ook als de verheerlijkte Middelaar Die verhoogd is boven Zijn medegenoten en nu zit aan de rechterhand des Vaders? Gods kinderen zijn zo veilig onder de vleugels van deze Koning. Hij regeert hen in recht en genade. Hij onderricht hen door Zijn Woord en Geest. Ja, Hij beschermt hen tegen al hun vijanden. Ach, die vijanden kunnen zo machtig en zo talrijk zijn; zij kunnen het zo bang maken in hun leven. Maar Christus Jezus is de Held bij Wie God hulp besteld heeft, Die Hij uit het volk verhoogd heeft en Die verlossen kan. Zijn troon staat vast tot in alle eeuwigheid en Hij zal Zijn hand tot de kleinen wenden. Lezer, deze Koning hebt u nodig. Of gelooft u dat niet? Voelt u het niet? O, mocht de Heere dan eens uw ogen openen en uw hart vermurwen! De Koning gaat nog rond op het Woord van Zijn waarheid en rechtvaardige zachtmoedigheid. Verwerp Hem toch niet! Zo gij Zijn stem dan heden hoort, Gelooft Zijn heil- en troostrijk woord; Verhardt u niet, maar laat u leiden. Allen die Hem versmaden zullen Hem straks ontmoeten als de Ruiter op het witte paard Wiens naam is ‘Getrouw en Waarachtig’ (Openb. 19:11). Zij zullen getroffen worden door pijlen die gedoopt Zijn in Gods toorn. O, val Hem nog te voet en vraag om een plaatsje in het paleis van de Koning, die heerlijke woning waar de bruid eenmaal zal binnentreden! Ds. C. Sonnevelt...