Meditaties En wij allen vallen af als een blad15 oktober 2021MeditatiesEn wij allen vallen af als een blad Jesaja 64:6c Het jaargetijde dat wij ingetreden zijn, kenmerkt zich door het afvallen van het blad. De sierlijke tooi van boom en struik vermindert naar gelang het jaargetijde voortschrijdt. Al is het dat het zomerweer zich lange tijd handhaaft, toch doet de herfst zijn intrede. De eerste bode daarvan is wel het verkleuren van het blad, en daarna komt het afvallen van het blad. Straks is alles weer kaal en zien we het afgevallen blad verrotten op de aarde. Als wij dan die verterende massa zien, denkt u dan nooit eens aan de bladerpracht in de zomer? Waar is dat alles gebleven, wat blijft er van over? Niets lezer! Eeuwenlang zijn de bladeren gekomen en gevallen. De aarde heeft de gevallen bladeren in zich opgenomen, verwelkte bloemen zijn tot stof verteerd en ze komen niet weder. Dit alles zijn we zo gewoon; het is de loop der natuur, zeggen we. Weinigen letten op de wijsheid en de grootheid van de Schepper. Verdorde bladeren maken weer plaats voor nieuwe, die straks ook weer afvallen. De herfst predikt ons de vergankelijkheid van het zienlijke. Er komt een tijd dat de bladeren voor de laatste keer komen en afvallen. De tijd van de wederkomst van Christus. Dan houdt de gewone loop der natuur op, na deze tijd zal er geen tijd meer zijn, dan is het eeuwigheid. De profeet Jesaja bepaalt ons bij het vallen van de bladeren in de herfst. Hij vergelijkt er ons leven bij en zegt: “en wij allen vallen af als een blad”. Reeds in de lente vallen, bij harde wind, bladeren van de bomen, alzo ook in de zomer. Hebt u er wel eens op gelet dat de ene boom vroeger zijn blad laat vallen dan de andere? Ons leven is als een blad dat afvalt. Denk aan de geslachten die kwamen en gingen. Tot stof zijn ze wedergekeerd. Ook ons geslacht gaat dezelfde weg. Velen van degenen met wie we opgroeiden zijn als een blad afgevallen. Een geslacht dat komt is als een boom. Het ene blad valt af in de jeugd, het andere in de mannelijke leeftijd, sommigen in de ouderdom. Kijkt u naar de boom, dan ziet u nog enkele vergeelde bladeren hangen, en die vallen straks ook. De mens gaat naar zijn eeuwig huis. De oorzaak van dit alles? Het is onze diepe val in Adam. We moeten allen sterven. We vallen af en men kent en vindt onze standplaats zelfs niet meer. Welke bittere gevolgen heeft Adams val. Welk een rampzalige staat is het waarin we door eigen schuld terecht gekomen zijn. Wanneer het blad van de boom afvalt, blijft er niets van over. Zo is het bij de mens niet. Als de mens als een blad van de boom afvalt, vraagt Hellenbroek: “Sterft dan alles wat van de mens is?” Dan antwoordt hij: “Neen, de ziel is onsterfelijk”. De mens heeft een onsterfelijke ziel, voor een eeuwigheid geschapen. De ziel leeft voort en keert weder tot Hem, die haar gegeven heeft. Waartoe? Om geoordeeld te worden. Paulus zegt: “en daarna het oordeel.” Gewis, onze misdaden voeren ons henen weg als een wind. Waarheen? Wel, als wij in onze zonden gestorven zijn, naar de plaats waar wening is en knersing der tanden. O, lezer grijpt u dan het afvallen van het blad niet aan? Kijk er naar en denk er over. Bent u nog onbekeerd, denk dan dat ge zult afvallen en wat er dan van uw arme ziel worden zal als ge zo blijft. Het uiterlijke van uw blad verteert, maar uw ziel zal smarten lijden, gelijk de rijke man. Straks na de jongste dag met ziel en lichaam beide. Misschien drijft deze overdenking u uit naar God en leert u schreeuwen: “Heere, bekeer mij, dan zal ik bekeerd zijn. Ik kan U niet ontmoeten”. Ga toch niet zo gerust en zorgeloos daarheen, jongen of meisje, man of vrouw want uw blad valt straks af, en dan is het te laat. Men kan zich in de pracht van een boom verheugen, doch het is voor korte tijd. Men verheugt zich ook in u. De ouders in de kinderen, de man in de vrouw. Het is voor een korte tijd. Het eerste blad valt spoedig en de anderen volgen. Verblijdt ge u in de wereld, zondig vermaak en zingenot? Het is voor een korte tijd, dan komt het eeuwig wee. Leer uit de natuur uw vergankelijkheid en lees in het Woord des Heeren uw doodstaat en bid of de Heere door Zijn Geest uw ogen verlichte. En wij allen vallen af als een blad. Dat geldt ook voor Gods volk. Ook zij moeten sterven, ook hun lichaam keert tot stof. Hun ziel is echter geborgen in een Ander. Hun misdaden zijn verzoend door Christus. De één heeft een toevluchtnemend- en de ander een verzekerd geloof. Maar het is bij allen om God te doen. Want buiten Hem is geen leven, maar een eeuwig zielsverderf. O wonder, nooit naar God gezocht en gevraagd. De Heere vroeg echter naar hen. Ze mochten hun dood en doemschuld aanvaarden en de zijde Gods kiezen. Hun zijn de beloften Gods vermaakt in Christus. Hun bloed is dierbaar in Gods ogen. In hun strijd en in hun vreze voor de dood, ondersteunt Hij en richt de gebogene op. Ook zij vallen af als een blad, en toch vallen zij niet af. Hoe is dat mogelijk? De oplossing ligt in Psalm 1:3. Zij zijn als een boom geplant aan waterbeken, die zijn vrucht geeft op zijn tijd en welks blad niet afvalt. Bij alles wat afvalt en vergankelijk is, blijft Gods werk. Dat werk is onvergankelijk en onveranderlijk. Het is een heilig mysterie en het gaat het verstand te boven. Afvallen als een blad en toch niet afvallen. Dat kunnen vele bekommerden niet zien. Hun vreze voor afval is menigmaal groot. En toch, de rechtvaardige zal in eeuwige gedachtenis zijn. Denk aan de gewerkte liefde, het ingeplante geloof en de levende hoop. Bij de scheiding van ziel en lichaam, gaat de ziel naar haar Hoofd Christus. God is de God Abrahams, Izaäks en Jacobs, God is niet een God der doden, doch der levenden. Dit alles ligt in de Boom des Levens. Zij werd getoond aan Johannes op Patmos. Leest het maar in Openbaringen 22:2: “in het midden van haar straat en op de ene en de andere zijde der rivier was de Boom des Levens, voortbrengende twaalf vruchten, van maand tot maand gevende zijn vrucht; en de bladeren des booms waren tot genezing der heidenen”. De altijd groene Boom des Levens, is hun leven, daarom vallen de bladeren niet af. Het leven der genade wordt menigmaal vergeleken bij de vier jaargetijden. Toch zijn zij gelijk de eik en de haageik, in welke na de afwerping der bladeren nog steunsel is, alzo zal het heilige zaad het steunsel daarvan zijn. Jesaja 6:13. Als de wereld straks met blad en boom eeuwig zal ondergaan en verdorren, zal de Kerk eeuwige groenigheid openbaren door de heilige Levensboom. Na deze tijd zal er geen afwerping der bladeren meer zijn. Geslachten zullen niet meer gaan en komen. Er zal dan een eeuwig, blijvend, geslacht zijn. Dat is het geslacht dat voortkwam uit de nooit verdorrende wortel en groenende Levensboom. De jaargetijden houden dan op. Volmaakt zal dan Psalm 1:2 van toepassing zijn: “En sierlijk pronkt met onverwelkte bladen”. De vraag is waar dan onze plaats zal zijn. Als een boom geplant aan de glazen zee in de heilige aanbidding, of eeuwig in de zee van Gods oneindige toorn. Wijlen ds. A.Hoogerland... Lieve heren, wat moet ik doen, opdat ik zalig worde?4 oktober 2021MeditatiesLieve heren, wat moet ik doen, opdat ik zalig worde? Handelingen 16:30b Bevend over zijn gehele lichaam en benauwd naar de ziel werpt de stokbewaarder zich neer aan de voeten van Paulus en Silas. Daarna springt hij weer op en brengt hen vanuit het binnenste van de gevangenis naar zijn huis. Daar schreeuwt hij het uit: Lieve heren, wat moet ik doen, opdat ik zalig worde? Nog maar een ogenblik geleden stond hij met de punt van het zwaard op de borst en zou zichzelf om het leven gebracht hebben indien de Heere hem niet zou hebben tegengehouden door middel van Paulus: ‘Doe uzelven geen kwaad; want wij zijn allen hier.’ Nu staat hij bevende voor de apostelen. Het is het beven van een ontwaakt geweten. Eerst had hij gebeefd voor de aardbeving en voor de gevolgen voor zichzelf van het feit dat de gevangenisdeuren waren opengegaan. Daar denkt hij nu niet meer aan. Er is een andere oorzaak voor zijn beven: Hij moet zalig worden. Hij is uit zijn geestelijke doodsslaap gewekt door de Heilige Geest. Hij moet verlost worden van het grootste kwaad, de zonde en gebracht tot het hoogste goed, hersteld worden in de gemeenschap met God. Een schreeuw om leven stijgt op uit zijn hart. Zo gaat het in het leven van een mens, die door de Heere wordt getrokken uit de duisternis tot Zijn wonderbaar licht. Dan gaan we beven voor Gods majesteit. We komen aan de voeten des Heeren terecht met smeking en geween. In ware verootmoediging gaan we belijden: ‘k Bekend’ o Heer’, aan U oprecht mijn zonden. Dan wordt een ruwe cipier als een kind. Dan komt de meest brute zondaar aan de voeten des Heeren terecht als een kind. Kennen we daar iets van, lezers? Is ons hart al verbroken onder het gewicht van en het gezicht op onze zonden en schuld voor God? Waar de Heere die zelfkennis schenkt wordt de levensvraag geboren: Wat moet ik doen? Die vraag vervulde Paulus op de weg naar Damascus: Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal? Zij, die op de Pinksterdag werden doorstoken in het hart, gingen roepen: Wat moeten wij doen? Is die vraag bij u al geboren? Dan gaat het niet meer over een ander. Dan is de vraag niet: Wat moet een mens doen om zalig te worden? Maar dan gaat het over mij. Wat moet ik doen, opdat ik zalig worde. Is er voor mij nog een weg om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen? Kan ik nog met God verzoend worden? Wat moet ik doen? Misschien zegt u wel: Dat is een verkeerde vraag. Het Koninkrijk der hemelen wordt toch niet ingenomen door doen en laten? Alles is toch gedaan door Christus? Wat doen? Geen vlees wordt toch gerechtvaardigd door de werken van de wet. Toch is het geen vreemde vraag. Ik hoop dat het voor u geen vreemde vraag is. De Heere brengt een ontdekte zondaar in het werkhuis. Werken zit ons zo in het bloed, dat we ons liever doodwerken dan uit genade zalig te worden. Wat kan een mens al niet proberen om zelf de breuk tussen God en zijn ziel te dichten. Door zijn ijver voor de dienst des Heeren, door zijn bidden, het onderzoek van de Bijbel, het proberen in eigen kracht de zonde te overwinnen. Maar in die weg wordt het al maar onmogelijker om zalig te worden. Een beroep op Gods barmhartigheid baat niet, want God wil dat aan Zijn gerechtigheid genoeg geschiede. Alle pogingen om zichzelf te verlossen worden afgesneden. Waarom? Opdat verstaan en bewonderd zal worden: Uit genade zijt gij zalig geworden door het geloof en dat niet uit u, het is Gods gave. In die weg maakt de Heilige Geest plaats voor Jezus en richt Hij het geloofsoog op die dierbare Middelaar. Geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden. Voor een mens in de nood van zijn leven en in de onmogelijkheid van zalig worden aan zijn kant een boodschap van heil en zaligheid. De zaligheid ligt buiten de mens, in een Ander. Hij heeft alles gedaan! De Heere werkte in de begintijd van de nieuwtestamentische kerk zo wonderlijk. In korte tijd bracht Hij zondaren tot de kennis van Christus. Hij is nog Dezelfde. Is uw hart doorstoken door het zwaard des Geestes? Weet u niet meer hoe u zalig moet worden? Met al uw doen is het op niets uitgelopen, u zinkt steeds dieper weg in de doorleving van uw verlorenheid? Luister dan naar het antwoord vanuit het Woord: Geloof in de Heere Jezus Christus en gij zult zalig worden. Kunt u het niet geloven? Bid om de ontdekkende bediening van de Heilige Geest, opdat Hij uw ogen moge verlichten en de nevels op doe klaren. Vraag of Hij weg wil nemen wat in de weg staat. (Psalm 106:3) Geef dat mijn oog het goed’ aanschouw’, ’t Welk Gij uit onbezweken trouw, Uw uitverkoor’nen toe wilt voegen; Opdat ik U mijn rotssteen noem’, En, delend in Uws volks genoegen, Mij, met Uw erfdeel, blij beroem’. (Psalm 106:3) Ds. W. Silfhout... Werkt uws zelfs zaligheid met vreze en beven17 september 2021MeditatiesWerkt uws zelfs zaligheid met vreze en beven Filipp. 2 : 12 Deze woorden hebben wel enige toelichting nodig. Temeer daar deze door velen uit hun verband worden gerukt. Dan zouden ze de schijn kunnen geven alsof de mens door eigen krachten de zaligheid zou kunnen werken. Laten we eerst zien tot wie Paulus dit spreekt. Dat wordt ons duidelijk gezegd in hoofdstuk 1:6. “Vertrouwende ditzelve dat Hij, Die een goed werk in u begonnen heeft, datzelve zal voleindigen tot op de dag van Jezus Christus.” Tot dezen richt Paulus het woord der vermaning, dat rust op een onbedriegelijke grondslag. Die grondslag ligt in vers 13 (Want het is God die in U werkt ….). Het woordje “want” verbindt het 13e vers met onze tekst. De kanttekenaren zeggen: “Dit wordt daarbij gedaan, opdat men uit deze voorgaande vermaning niet zou denken of besluiten, dat de mens uit zichzelf en door zijn eigen krachten de zaligheid zou kunnen werken.” Maar waarom staat er dan “Werkt uws zelfs zaligheid met vreze en beven?” Daar spreekt de kanttekening ook over als er staat: “Dat is, benaarstigt, bearbeidt, gebruikende de middelen die God tot bevordering derzelve heeft verordineerd, met een nederig gevoelen van u zelven en met grote kinderlijke zorgvuldigheid”. Paulus zegt: werkt uw eigen zaligheid, uw geschonken zaligheid met vreze en beven. Onze vaderen hebben gezegd: de ziel nu bewrocht zijnde, werkt nu zelf ook, afhankelijk van de Geest des Heeren. Hoe? Met vreze en beven. Met bange aanvechtingen bestookt de satan en trekt het werk Gods in twijfel in dat volk. Het ongeloof brengt velen in bange vrezen. De liefde en de ijver kunnen soms geheel uitgeblust schijnen. Vreze en beven is er menigmaal, vanwege de gedachte aan zelfbedrog. Vreze en beven, vanwege de ongelijkvormigheid. Daarom roept de apostel de gemeente toe: “Werkt uw zelfs zaligheid met vreze en beven.” Hoe onbekwaam is de Kerk van zichzelf. Neen, nooit zal een zondaar door werken de zaligheid kunnen verdienen. Al zouden we alles gedaan hebben wat we moeten doen, zo zijn we nog onnutte dienstknechten. Hoe kan er ooit een werk zijn dat naast Gods werk zou kunnen gesteld worden? Neen, alle geloofswerk komt voort uit Gods werk. Daarom riep de bruid: “Trek mij, wij zullen U nalopen”. Dat werken is niet een staan naar grote dingen, maar omgekeerd, een leven in zelfverloochening, verootmoediging, een volgen van Hem, Die het kruis verdragen heeft en de schande veracht. Wie kan dat van zichzelf? Het is God, Die in u werkt. Alle roem is uitgesloten. De Heere zegt: “Ik zal maken dat hun werk in der waarheid zal zijn”. Met vreze en beven. Hoe groot is het gewicht der eeuwige zaligheid en de verkrijging daarvan. Met vreze, dat ziet op de onwaardigheid en ellendigheid. Deze vreze is niet een slaafse vreze, maar een kinderlijke vreze. Met beven voor de hoge en heilige Majesteit Gods. Hoe heeft het heilige Godslam gebeefd toen Hij de zaligheid van Zijn kerk uitwerkte. Hoe boog Hij onder de rechtvaardigheid Gods, toen Hij de drinkbeker van de toorn Gods tegen de zonde dronk tot de laatste druppel. Daarom is het noodzakelijk dat in de arbeid der ziel Christus een gestalte in het hart verkrijge tot de eeuwige zaligheid. Hoe gemakkelijk worden deze woorden uitgesproken, hoe weinig worden ze beoefend. Jong en oud, er is zoveel eigen werk, zoveel eigen bedoeling. De mens wil door een verbroken werkverbond zalig worden. Kent u dat werken met vreze en beven? Dan kent u ook, dat het God is, Die in u werkt, beide het willen en het werken naar Zijn welbehagen. Wij hebben allen de dure roeping de middelen der genade waar te nemen. God wil door deze middelen werken. Neemt u ze waar met vreze en beven? We bedoelen daarmee niet de slaafse vreze, het gaat hier over de kinderlijke vreze. Gewis, de mens is verantwoordelijk. Hoe zullen wij ontvlieden indien wij op zo’n grote zaligheid geen acht geven. Wij willen tot God niet komen, opdat wij het leven zouden hebben. Anderzijds zouden we te kort doen aan de ere Gods als we zouden stellen dat de mens door eigen krachten kan geloven. Het is God Die in u werkt. De Heere werkt dat door de middelen. Dat we niet in zorgeloosheid en valse lijdelijkheid heimelijk de schuld op God zouden werpen, maar biddend zouden vragen: “Och of ik klaar en onderscheiden zag”. Het werk Gods wekt de ziel op de leden niet te stellen tot wapenen der ongerechtigheid, maar tot wapenen der gerechtigheid en heiligmaking. Er staat niet: God wil en werkt in uw plaats, maar Hij werkt in u het willen en werken naar Zijn welbehagen. Neen, deze leer maakt geen zorgeloze en goddeloze mensen. Verre van dat. Wel mensen, die zeer afhankelijk zijn van de invloeden van Gods Geest, biddende om de Geest der genade en der gebeden. Dan wordt het ook een wandelen in vreze, de tijd onzer inwoning. Wijlen ds. A. Hoogerland... De heerlijkheid van de Koning6 september 2021MeditatiesGij zijt veel schoner dan de mensenkinderen; genade is uitgestort in Uw lippen; daarom heeft U God gezegend in eeuwigheid Psalm 45 vers 3 Psalm 45 is een indrukwekkend bruiloftslied. Het opschrift noemt het ‘een lied der liefde’, een lied dat de liefde tussen man en vrouw bezingt als een schone gave van God. Deze psalm is gemaakt bij een bijzondere gelegenheid en met een bijzonder doel. De kanttekenaar spreekt van ‘een uitnemend profetisch bruiloftslied, bij gelegenheid van het huwelijk van Salomo met Pharao’s dochter, gedicht over het geestelijk huwelijk van de Bruidegom Jezus Christus met Zijn lieve Bruid, de algemene kerk der Joden en heidenen’. Kennelijk is de bruid reeds aangekomen in de stad waar Salomo woont. Nog even, en dan zal ze met haar gevolg worden binnengeleid in het paleis, alwaar de koning op haar wacht. Als de processie de ingang van het paleis heeft bereikt, doet de dichter een stap naar voren en brengt hij zijn lied ten gehore. Wie is die dichter? Waarschijnlijk was hij een lid van het tempelkoor dat bestond uit Levieten, ‘de kinderen van Korach’ (vs. 1). Met andere woorden, deze psalm is een boodschap die vanuit Gods huis gericht wordt tot de koning en zijn bruid. Het is dus God Zelf Die hen aanspreekt. In dit lied gaat het vooral over de koning. De psalmdichter wil goed van hem spreken. Hij zegt: ‘Gij zijt veel schoner dan de mensenkinderen…’. Ook de bruid heeft een plaats in dit lied, maar de heerlijkheid van de koning staat voorop. De bruidegom wordt geprezen vanwege zijn liefelijkheid, zijn krijgsroem en rijkdom. Ja, hij is een beminnelijke koning. Zijn schoonheid is hoog te loven en zijn woorden zijn welluidend. Alle volken moeten zijn grootheid en macht erkennen. Hij is anders dan de Oosterse despoten: Zijn scepter is er één van rechtmatigheid. Hij is met vreugde gezalfd boven zijn medegenoten, de prinsen met wie hij is opgevoed. Kortom, hij mag delen in de gunst des Heeren. Gaat het nu in Psalm 45 alleen over een aardse koning? Allerminst! De kanttekenaar wijst op de Messias. Er staan zaken in deze psalm die niet kunnen wijzen op Salomo of op welk schepsel dan ook. In vers 8, bijvoorbeeld, wordt Hij ‘God’ genoemd! Ongetwijfeld is de Bruidegom van Psalm 45 Koning Jezus. Ook de schrijver van de Hebreeënbrief legt het zo uit (Hebr. 1: 8 en 9). Als het huwelijk op zichzelf al een beeld is van de verhouding tussen Christus en Zijn Kerk (Ef. 5:32), hoeveel te meer geldt het dan van een huwelijk tussen een zoon uit Davids huis en zijn lieve bruid! Van Christus kan in waarheid gezegd worden: ‘Gij zijt veel schoner dan de mensenkinderen…!’ Hij is blank en rood en draagt de banier boven tienduizend. Ja, alles wat aan Hem is, is gans begeerlijk! Van Zijn lippen vloeit genade tot ellendige zondaren. Eén woord van Christus kan een vijand in een vriend veranderen. ‘Hij spreekt, en het is er; Hij gebiedt, en het staat er.’ Denk maar aan Saul op de weg naar Damascus. Het briesend paard moest eindelijk sneven. Koning Jezus gebruikt Zijn Woord als een zwaard om harten te doorboren en zondaren te bekeren. ‘Uw pijlen zijn scherp, volken zullen onder U vallen’ (vs. 6a). Als het uur van Gods welbehagen is aangebroken, doopt Hij een pijl in Goddelijke liefde en schiet hem in het hart van Zijn vijanden. Dodelijk gewond vallen zij voor Hem, Hem smekend om genade. Heeft zo’n pijl ook bij u reeds doel getroffen? Is jullie hart al eens door Hem verwond, jonge mensen? Dan ga je zien dat je een gevallen schepsel bent en kom je er buiten te staan om eigen schuld. Maar dan kun je het nooit meer vinden in deze ondergaande wereld. Dan heb je geen rust totdat je rust vindt in God. Wat zijn ze gelukkig, zij die ontdekt aan hun verloren staat voor God, iets mogen zien van de schoonheid van deze Koning! Is Hij niet schoon in Zijn diepe vernedering als de stervende Zaligmaker, Die zo uitnemend heeft liefgehad en Zichzelf gegeven heeft als een rantsoen voor velen? Is Hij niet schoon, ook als de verheerlijkte Middelaar Die verhoogd is boven Zijn medegenoten en nu zit aan de rechterhand des Vaders? Gods kinderen zijn zo veilig onder de vleugels van deze Koning. Hij regeert hen in recht en genade. Hij onderricht hen door Zijn Woord en Geest. Ja, Hij beschermt hen tegen al hun vijanden. Ach, die vijanden kunnen zo machtig en zo talrijk zijn; zij kunnen het zo bang maken in hun leven. Maar Christus Jezus is de Held bij Wie God hulp besteld heeft, Die Hij uit het volk verhoogd heeft en Die verlossen kan. Zijn troon staat vast tot in alle eeuwigheid en Hij zal Zijn hand tot de kleinen wenden. Lezer, deze Koning hebt u nodig. Of gelooft u dat niet? Voelt u het niet? O, mocht de Heere dan eens uw ogen openen en uw hart vermurwen! De Koning gaat nog rond op het Woord van Zijn waarheid en rechtvaardige zachtmoedigheid. Verwerp Hem toch niet! Zo gij Zijn stem dan heden hoort, Gelooft Zijn heil- en troostrijk woord; Verhardt u niet, maar laat u leiden. Allen die Hem versmaden zullen Hem straks ontmoeten als de Ruiter op het witte paard Wiens naam is ‘Getrouw en Waarachtig’ (Openb. 19:11). Zij zullen getroffen worden door pijlen die gedoopt Zijn in Gods toorn. O, val Hem nog te voet en vraag om een plaatsje in het paleis van de Koning, die heerlijke woning waar de bruid eenmaal zal binnentreden! Ds. C. Sonnevelt... Hammaäloth23 augustus 2021MeditatiesEen lied Hammaäloth Psalm 120-134:1a Wij vinden in het Boek der Boeken door de koninklijke zanger David vijftien zulke liederen en wel van de 120e tot en met de 134e Psalm. Deze psalmen waren door de dichter vervaardigd om gezongen te worden op de trappen en bij het opklimmen op de berg Sions naar de heilige tempel. Vandaar een lied Hammaäloth, dat betekent een lied ‘bij trappen’ of een lied ‘des opgangs’. Oude zangers Het is bekend hoe de zangers in het huis des Heeren deze liederen hebben gezongen ter ere van Jehova en hoe onder hun getal zich er één bevond die tot aan zijn einde toe doodbrakende was, wij bedoelen Heman. Doodbrakende en toch onder de heilige zangers in de tempel, dat klinkt vreemd en toch mocht dezelfde Heman uitroepen: “O Heere! God mijns heils”, zie Psalm 138. Ook vinden we onder hen een Asaf, die er rond voor uitkwam, dat hij een onvernuftig beest was, zolang hij buiten het heiligdom stond. En waren dat de zangers in des Heeren tempel? zo vraagt u. Ja, zulke onvernuftige beesten en zulken die zeggen moesten: “van de jeugd af aan ben ik bedrukt en doodbrakende; ik draag uw vervaarnissen, ik ben twijfelmoedig”, de zodanigen waren tot dat heilige werk geroepen, doch wij hebben niet te vergeten, dat zij op de trappen stonden en naar boven gingen. Niet dat het opgaan langs die trappen snel en vluchtig plaatshad. Integendeel, het ging zeer langzaam. Lang vertoefden zij op iedere trap, doch op de laagste, zowel als op de hoogste zongen zij ter ere van de Allerhoogste. Afschaduwing Zo deden de heilige zangers van Israël en zo waren ze als hen die we u daar noemden, en zo doen ze en zo zijn ze nog. Maar, zal menigeen zeggen, dat is nu reeds lang voorbij, de heilige zangers bestaan niet meer en dus zijn de liederen Hamaäloths reeds lang vervallen. Meent u het zo, wij menen het anders, lezer. Weet u niet dat onder de ceremoniële bediening alle schaduwen rijk en diep van betekenis waren? Zo is ook het lied bij trappen een afschaduwing van de liederen Hammaäloths onder de nieuwe bediening. Elk en een ieder die in Sion is geboren, is een heilige zanger en zij gaan allen langs trappen tot de ware Tempel, dat is Christus, op. Geen één is er onder hen, die een trap overslaat (die zulks beproeven, horen er niet bij), zij gaan naar de ordening des Heeren langs de trappen naar boven. Nieuwe zangers Komt, bespieden we eens zulk een heilige zanger onder de nieuwe bediening. Als wij er enige ervaring van hebben, kunnen wij het verstaan en dan kunnen we er ook iets van meedelen. Daar staat hij op de laagste trap, gebogen is het hoofd en wij horen: “Uit de diepte roep ik tot U, o Heere!” Reeds zijn daar de uitgangen naar boven, al is het een psalm uit de diepte. Het roepen geeft reeds hoop en langzaam verheft zich het gebo-gen hoofd, de voet wordt opgelicht, een trap hoger geklommen: “Heere! hoor naar mijn stem; laat Uw oren opmerkende zijn op de stem mijner smekingen.” Sterker wordt het geroep en hoe sterker geroepen, hoe meer de zanger opwaarts stijgt. Maar op de vol-gende trap genaderd, buigt zich andermaal het hoofd en het zielsoog blikt naar binnen in de modderpoel des harten, doch weer verheft zich het oog hemelwaarts en zij verheft de stem, roepende: “Zo Gij, Heere, de ongerechtigheden gadeslaat, Heere wie zal be-staan?” En terwijl de voet wordt opgeheven en een trap hoger geklommen, begint de stem vrolijker te klinken. Nee, dat weet hij, dat doet de Heere niet. Hoort hoe hij reeds jubelt: “Maar bij U is vergeving, opdat Gij gevreesd wordt.” Ziet u hoe die Geest des geloofs reeds is uitgestort? En nu de zanger al hoger opklimt, slaat hij het oog om zich heen en zegt “ik verwacht de Heere” en ziet, nu is hij reeds zalig , zoals er geschreven staat: “Zalig zijn ze die U verwachten.” De lieflijke geur van de heilige zalfolie verspreid-de zich reeds om hem heen en hij rook naar zoetigheid. Hij hoopte reeds op ’s Heeren Woord en zo was de zanger in hope zalig en al is het ook dat hij de Zielsbruidegom nog niet ziet, nochtans stijgt hij hogerop en juicht al opklimmende: “Mijn ziel wacht op de Heere, meer dan de wachters op den morgen”, en zo wacht hij eveneens en tuurt en staart of hij de eeuwige Zon ook in het oog kan krijgen of haar lieflijke stralen opmer-ken. “Israël hope op den Heere”, zo klinkt het. Israël, dat is die vorstelijke strijder in den gebede en ziet daar begint de geestelijke duive te klapwieken en duidelijk openbaart zich het goud dat tussen de zilverwitte vederen zit. Al hoger en hoger stijgt hij en jubelt: “Bij den Heere is goedertierenheid en bij Hem is veel verlossing”, en mij dunkt, de zan-ger heeft er in zijn hart bijgevoegd: “Daar weet ik van te spreken” en het is hem even-eens alsof de volkomen verlossing reeds daar was, want het geloof zegt: “Hij zal Israël verlossen van al zijn ongerechtigheden.” Zo kwam de zanger al hoger en hoger en weet, door het geloof (want dat toch is een bewijs der zaken die men niet ziet), dat hij een-maal als een vlekkeloze bruid de Vader door de Zoon zal worden voorgesteld. Toepassing Lezer, kent u ook de liederen Hammaäloths? Zo niet, dan behoort u niet tot de levende familie Gods en zult u, zo blijvende, nooit de tempel Zijner heiligheid aanschouwen. Kent u ze en haar zangwijze? Dan bent u een heilige zanger en weet dat, al staat u op de onderste trap, u tot de koninklijke garde behoort en wees verzekerd, dat u daar niet zult blijven staan, maar (al gaat het langzaam), toch hoger en hoger stijgen, totdat één’ maal de brede vleugeldeuren der eeuwige onsterfelijkheid voor u zullen opengaan. ds. P. Los Gzn. (1815-1888)... Waarheen reist u?16 juli 2021MeditatiesWij reizen naar die plaats, van welke de Heere gezegd heeft: Ik zal u die geven; ga met ons Numeri 10:29m Deze woorden sprak Mozes tot zijn schoonvader Hobab, ook wel genoemd Jethro. Toen Mozes met het volk bij de berg Sinaï verbleef, was Jethro met Zippora, Mozes’ vrouw en zijn twee zonen tot hem gekomen. Maar als de Heere opdracht aan Mozes geeft om de reis voort te zetten, wil Jethro teruggaan naar Midian. Hij probeert zijn schoonvader te overreden om mee naar Kanaän te gaan. Een gedeelte van dit gesprek vormt onze tekst. Mozes mag zeggen dat de Heere voor hen een plaats bereid heeft. Kunnen wij dat ook zeggen? Naar welke plaats reizen wij? Er is een tweeërlei bestemming van onze levensreis: de plaats van eeuwig licht of de plaats van de eeuwige duisternis. Een derde mogelijkheid is er niet. En daarom is de opmerking van Mozes onze aandacht meer dan waard. Wij reizen…… Dat doen wij ook. Zeker nu de vakantie is aangebroken, wordt er veel gereisd en vele kilometers afgelegd. Misschien bent u al een hele tijd bezig geweest met de voorbereidingen. Papieren worden in orde gemaakt, regelingen worden getroffen en afspraken voor hier en daar worden gemaakt. Maar hoe staat het met uw reis naar de eeuwigheid? Reist u al naar de plaats waarvan de Heere gezegd heeft dat hij u die, om Christus wil en verdienste, wil geven? Dat is een genadeweldaad. Immers van nature reizen we naar de plaats die wij verdiend hebben. Door de zonde hebben wij de hemel gesloten en liggen we verloren in zonde en schuld. We hebben de duisternis liever gehad dan het licht. Christus spreekt op een ontroerende wijze over de toekomst van de mens zonder en buiten God: “Aldaar zal zijn wening en knersing der tanden.” De plaats der duisternis hebben wij verdiend. Maar, o eeuwig wonder van genade, nu is er ook een andere plaats. Voor die plaats heeft de Heere Zelf gezorgd en Hij schenkt die aan verloren zondaren. Zondaren, die belijden en beleven de eeuwige ondergang verdiend te hebben, maar uit genade, om Christus’ wil, tot kinderen Gods worden aangenomen. Een volk dat getrokken wordt uit de duisternis der verlorenheid en gebracht wordt tot Gods wonderbaar licht. Dat van de brede weg, die naar het verderf voert, afgebracht wordt en gezet wordt op de smalle weg, die ten leven leidt. Is dat in uw leven al gebeurd? Hebt u de dienst aan satan en zonde al door genade mogen opzeggen? Bent u al van reisdoel veranderd? Mag u al tot dat volk behoren, dat met Mozes wel eens geloven mag te reizen naar de plaats die de Heere gegeven heeft? Dat is een reis die niet altijd even aantrekkelijk is. Het is immers een reis door de woestijn. Dan kunnen er ogenblikken zijn dat gevaren en moeiten ons zo bezetten, dat we vrezen nog om te zullen komen. In de woestijn is er het roofgedierte. Daar raakt de voorraad die we meenemen op. Daar wordt het ingeleefd: ‘O Heer’ mijn ziel en lichaam hijgen, En dorsten naar U in een land, Dat, dor en mat, van droogte brandt, Waar niemand lafenis kan krijgen. O, daar kan honger en dorst worden geleden en allerlei moeiten en kruis ervaren worden. Nee, de woestijnreis naar het land dat de Heere geeft is voor Gods kind lang niet altijd gemakkelijk. Ze zijn het dan ook vaak niet met die weg, die reis, eens. In de woestijn is er ook vaak de murmurering, de opstand, het oneens zijn met de Heere. Maar de Heere vergeet ze niet, al ervaren ze dat niet altijd. De schuld hiervan ligt niet bij de Heere, maar het komt omdat ze te weinig omhoog zien. Boven hen hangt immers de wolk- en vuurkolom. Niet één dag of nacht is dat teken van de nabijheid des Heeren er niet geweest. En als ze weer op hun plaats aan Zijn voeten gebracht worden en de Heere hen de vraag stelt of het hen aan iets ontbreekt, moeten ze, zich wegschamend, betuigen: ‘Nee Heere.’ Dan mag met Psalm 99 ingestemd worden: “Gij met hen begaan, Hebt hun wens voldaan; Heer’, Die naar Uw Woord, Hun gebed verhoort, Gij, Gij waart hun lot, Hun vergevend God; Schoon z’ om hunne zonden, Straffen ondervonden.” Gemeente, jongeren en ouderen, waarheen reist u, waarheen reizen jullie? Bedenk, dat de levensreis spoedig ten einde kan zijn. Het leven is maar een handbreed gesteld. Dat we dat niet vergeten zullen, ook in vakantietijd niet. Laat ons de vakantietijd zien als genadetijd, om juist als de drukte van het dagelijks werk even van de schouders glijdt, ons te meer in te spannen, om God te zoeken en onze ziel uit te dragen als een buit uit dit moeitevolle leven. Mozes mag getuigen dat hij reizende is naar het land dat de Heere hem gegeven heeft. O, dat we dan geen rust zouden hebben, ook in de vakantietijd niet, voor we het mogen weten, reizigers te zijn naar het hemels Kanaän. Dat is het land waarvan Christus Koning is. Het is het land dat Hij verdiend heeft voor de Zijnen door Zijn plaatsbekledend lijden en sterven. Maar dan zal ook vanuit de gunning én het besef van de noodzaak om gered te worden, tot de naaste gezegd worden: “Ga met ons.” Wat zou het een wonder zijn als we aan het eind van de vakantie horen mogen dat jongeren en ouderen door het wonder van Gods opzoekende genade van reisdoel mochten veranderen en getuigen konden: “Daar zal ons ’t goede van Uw woning, Verzaden, reis op reis.” Wijlen ds. B. van der Heiden... Christus’ waarschuwend woord aangaande de dag zijner toekomst28 juni 2021Meditaties“Daarom, zijt ook gij bereid; want in welke ure dat gij het niet meent zal de Zoon des mensen komen”. Mattheüs 24 vers 44 In het vorige hoofdstuk lezen we dat de Heere Jezus afscheid heeft genomen van de tempel en het aangrijpende woord gesproken heeft: “Ziet, uw huis wordt u woest gelaten.” Hij heeft de oversten gezegd dat zij Hem hadden verworpen en dat de stad en tempel verwoest zullen worden. Wat is het een vreselijk oordeel dat Christus aankondigt aan hen die uitroepen: “des Heeren tempel zijn dezen.” Wanneer Hij van hen geweken is, zal er geen behoudenis meer mogelijk zijn. We moeten wel vrezen dat het met ons land en volk en met onze kerken ook zo zal gaan. Wij hebben het ons waardig gemaakt. Het ware werk der genade is schaars geworden, hoewel we wel mogen opmerken dat er ook in deze tijd nog een overblijfsel is naar de verkiezing der genade. Voor hen zal het gelden: “Wie volharden zal tot het einde, die zal zalig worden.” Christus wijst op het grote eindgericht en welke vreselijke oordelen daaraan vooraf gaan. In plaats van ons in te beelden ‘vrede en geen gevaar’ mogen we wel vrezen. Op allerlei wijze wordt getracht de mens te vermaken met hetgeen de wereld en de godsdienst bieden opdat we voort zullen slapen als in het opperste van de mast en we maar geen indrukken zullen hebben van dood en eeuwigheid. Maar Christus wijst er met grote ernst op: “Daarom, zijt ook gij bereid……”. Het is een ernstige roepstem om voor- en toebereid te worden voor de grote eeuwigheid. Gelukkig die de rust opgezegd worden en die leren met miljoenen medereizigers in hetzelfde oordeel te zijn aan deze zijde van het graf. Dan wordt beleefd dat we niet sterven kunnen zoals we geboren zijn, want waar de boom valt daar zal hij wezen. Dat geldt niet alleen de oudste, maar ook de jongste. Ieder ogenblik kan het ook voor ons gelden: “Geef rekenschap van uw rentmeesterschap.” De tekenen der tijden in aardbevingen, overstromingen, oorlogen, aanslagen, enz. roepen ons toe dat het einde aller dingen naderbij komt. We moeten wel ziende blind zijn om niet op te merken de vreselijke uitleving der zonde terwijl de bestraffende man in de poort gehaat wordt en ook onder de belijders der waarheid gevreesd moet worden, ziende op de levenswandel dat het meer en meer wordt: ‘laat ons naar het goeddunken onzes harten wandelen.’ Als niemand er erg in heeft: “in welke ure dat gij het niet meent, zal de Zoon des mensen komen.” Als een dief in de nacht. “Daarom, zijt ook gij bereid….” Dan worden onze blinde zielsogen geopend en geleerd dat wij met miljoenen medereizigers in hetzelfde oordeel zijn. Dan wordt het ingeleefd: “Zo Gij , Heere, onze ongerechtigheden gadeslaat, wie zal dan bestaan?” Dan klaagt Gods heilige wet ons aan en veroordeelt ons geweten ons. Dan krijgen we te doen met de alwetendheid Gods en wordt het eeuwigheid in de tijd. Dan wordt het omkomen aan onze zijde, maar dan wordt ook door Gods Geest geleerd: ik zal mijn Rechter om genade bidden, opdat in het dal van Achor een deur der hoop mag geopend worden en er plaats gemaakt wordt voor Hem, buiten Wie geen leven is, maar een eeuwig zielsverderf. Dan houden de wegen op aan onze zijde, maar wordt de weg der ontkoming ontsloten in Hem, Die zich tevoren om hunnentwil in het gericht Gods gesteld heeft opdat zij die zich de eeuwige dood waardig keuren mogen horen: “maar bij U is vergeving, opdat Gij gevreesd wordt”. Het wordt ons nog verkondigd dat naar Gods eeuwige raad Zijn welbehagen door Christus’ hand gelukkiglijk voortgaat opdat een volk dat hier door genade wordt voor- en toebereid Zijn komst te verwachten door het werk van Christus die weg ontsloten wordt om in Gods gemeenschap hersteld te mogen worden. Op Hem was de toorn Gods in de bangste ure van de Godsverlating, opdat Hij Zijn arbeidsloon zou ontvangen dat Hij nog bijeen vergaderen zal, tot de laatste zal zijn toegebracht door Zijn Woord en Geest en het voor de gehele Kerk des Heeren zal gelden tot Zijn eer en verheerlijking en tot zaligheid van allen die hier Zijn verschijning hebben liefgehad: “en mij hiertoe door U bereid, opnemen in Uw heerlijkheid”. Wijlen ds. M. Mondria... En ik zal ulieden brengen in dat land11 juni 2021MeditatiesEn ik zal ulieden brengen in dat land Exodus 6:7a Gods kind is op reis, op reis naar het land van Immanuël. Het is hier immers het land der ruste niet. Het moge hier dan nog zo goed zijn, elke keer wordt Gods kind eraan herinnerd dat het hier geen blijvende stad heeft. Gods kind is dus op reis! Ach wat zeg ik, we zijn allen op reis, op reis naar een allesbeslissende eeuwigheid. Reeds van het uur van onze geboorte is het ons verkondigd dat de mens naar zijn eeuwig huis gaat en dat de rouwklagers door de straten heengaan. Nu is het echter de vraag, hoe zijn we op reis? Voor eigen rekening of voor rekening van een ander? Van nature reizen we net als Jona. We zijn op de vlucht van God af. Ja, waar naartoe? Naar de eeuwige nacht. En wil het nu wel zijn dan zullen we ook weer net als Jona wakker gemaakt moeten worden. Kijk dan krijgt onze reis een andere koers. Wel moeilijk wordt het dan. Het gaat bij Jona onder de zee door. Tot in de buik van de grote vis. Het wordt een benauwde bidplaats. Maar straks gaat de reis verder, over het verlaten strand, waar de vis hem uitspuwt. Op reis naar de eeuwige heerlijkheid. Kan dat ook van u al gezegd worden? Bent u reeds op weg naar dat oord waar geen moeite en verdriet meer zal zijn? Onze tekst spreekt daar ook van. Nog altoos zucht dat volk achter de hete ovens. Nog slaat de stok van de drijver. Maar boven dat vreemde land staat als met letters van goud: “en Ik zal ulieden brengen in dat land.” Nee dat lijkt er vandaag nog niet op. Nog moet dat volk stro zoeken. Nog het aantal stenen vol maken. Misschien verstaat u het. Bent u op reis? U hebt het wel eens mogen geloven ook. U bent weleens vertroost. Een vrucht uit dat land geproefd. U hebt net als dat volk een verborgen Voorspreker bij de Koning! En och, bij al dat goede zit u nog opgesloten in de gevangenis. Kunt u het dan altoos geloven dat de Heere Zijn volk en erfdeel niet zal vergeten? Zeker u gelooft het wel. Maar dan voor dat erfdeel. Maar voor uzelf. Daar gaat het over. Kunt u nog geloven dat de Heere aan u denkt? En toch is dat waar. Lees uw tekst maar: “en ik zal u brengen in dat land.”. Ik zal het dus doen. Ach als dat volk het zelf had moeten doen, daar was geen verwachting. Maar nu de Heere er zelf voor instaat, nu zal het zeker gebeuren. Ik zal het doen. Dat is de God van Almacht. Alle middelen staan Hem tot Zijn dienst. Ik zal het doen. Dat is ook de God der liefde. Langs een wonderlijke weg zal Hij Zijn woord bevestigen. Ik zal het doen. Bij Israël heeft de Heere het gedaan door vele plagen. Maar straks bewijst Hij Zijn eeuwige Liefde als Hij Zijn Zoon op aarde zendt. Ik zal het doen! Dan wordt het een weg van bloed en tranen. Door de Hof van Gethsemané, over de heuvel Golgotha. God zal het doen en Hij heeft het gedaan. Straks klinkt het: “Het is volbracht!” Wat krijgt dan dit woord een schone betekenis voor al Gods bekommerde volk. “En Ik zal ulieden brengen in dat land.” Nu ook in de weg der ontdekking en bekering. Zeker de wegen des Heeren zijn dan zo wonderlijk. Het gaat soms door de zee en door diepe wateren. Hoe bevreesd kan dan Gods kind zijn. Net als David roept men uit: “Nu zal ik nog één dezer dagen omkomen in de handen van Saul”. En wat een omwegen zijn er dan. Wegen van smart en wegen van droefheid. Pijnlijke wegen, een weg van kruisdragen. Genoeg, al die wegen zeggen ons dat het niet een makkelijke weg is naar het beloofde land. En toch zullen ze er eenmaal komen. Nee, niet door eigen krachten. Nee, lees uw tekst nog eenmaal: “ En Ik zal ulieden brengen in dat land.” Soms is dan het land dichtbij, dan weer veraf. Gods volk van de oude dag zwierf veertig lange jaren door de woestijn. Maar ze zijn er gekomen. Maar langs de weg van het wonder. En eens komen al Gods kinderen thuis. Behouden aan wal! De één drijvende op een balk. De ander zwemmend en uitgeput. Maar ze komen er. Ook de allerlaatste. Nee, dan behoef ik niet vooraan te gaan. Als ik maar mee mag gaan. Hoe staat het zo met u? Bent u reeds op reis? Het zal hier geleerd moeten worden. We zijn op reis naar de eeuwigheid. We zijn bij God vandaan gevlucht. Hier zal dus het grootste wonder moeten plaatsgrijpen. Is dat reeds gebeurd? Zo niet, de tijd wordt voorts kort. O, haast u dan om uws levens wil. En u arme zwerver, de reis kort op. Nog een ogenblik en dan is het einde in zicht. En Hij die het beloofd heeft, is getrouw. Hij heeft het beloofd: “en ik zal ulieden brengen in dat land.” Wijlen ds. E. Venema... Het brood des levens31 mei 2021Meditaties“Ik ben het Brood des levens;…….” Johannes 6:35m Na de wonderlijke spijziging met de vijf broden en twee visjes zocht de schare de Heere Jezus opnieuw. En toen zij Hem gevonden hadden, zei de Heere Jezus tot hen: “Gij zoekt Mij, maar niet in der waarheid.” Het ging de Joden niet om de spijze die blijft tot in het eeuwige leven, maar om de spijze die vergaat. Ze waren als hun vaderen in de woestijn. De Heere gaf hun manna, maar hun ziel walgde van dat zeer lichte brood. Daarom onderwijst de Heere de schare over het ware Brood uit de hemel: “Ik ben het Brood des levens.” In het evangelie van Johannes lezen we meer dat de Heere spreekt: “Ik ben.” Met beelden uit het dagelijks leven tekent de Heere Zijn Middelaarsheerlijkheid. Brood: dat is alles wat voor het dagelijks leven nodig is. Brood is nodig om te leven. Israël leefde in de woestijn van het dagelijkse, voedzame manna. Nu zegt de Heere Jezus: Ik ben het ware Manna, het ware Brood. Gegeven door de Vader naar Zijn welbehagen. In Mij is het leven tot in der eeuwigheid. Christus is het Brood des levens. Hij heeft het leven verworven door Zijn dadelijke en lijdelijke gehoorzaamheid. Hij wilde Zich als het ware Broodkoren laten verbrijzelen. Hij heeft Zijn gezegend lichaam laten verbreken. Hij wilde de vloek der wet voor de Zijnen dragen. Hij vernederde Zich tot in de dood des kruises. Hij is in de dood ingegaan om het leven voor de Zijnen te verwerven. Ten derde dage opgestaan als de Opstanding en het Leven. Naar dit Brood des levens hongert van nature niemand. Wij hebben ons dood gegeten aan de verboden vrucht. Heel ons begeren gaat uit naar aards goed. Wij zoeken verzadiging in rijkdom, eer of macht. Maar dit verzadigt nooit. We komen er eeuwig mee om! En dit is onze ellende: we zien het niet. Waarlijk, dood door de misdaden en de zonden. En nog klinkt het: “Ik ben het Brood des levens.” Christus verwerft en schenkt het leven. Het welbehagen des Vaders gaat door Zijn hand gelukkiglijk voort. Hij opent door Zijn Geest het oog van al de Zijnen in de ure van de wedergeboorte. En laat zien de dwaasheid van de honger naar de spijze die vergaat. De nameloze ellende buiten God. Dan hebben ze hun tranen tot spijze dag en nacht. Tranen van berouw, van zondensmart, van Godsgemis. Dan wordt dit de spijze van het volk: hongeren naar de Heere en Zijn gemeenschap. De Heere doet in al hun ongeluk ervaren de zoete smaak van Zijn dienst. En toch in die tranen ligt het leven niet. Nodig is het dat de Heere hen leert in de weg van ontdekking, dat goed geen nut doet ten dage der verbolgenheid, maar dat alleen gerechtigheid redt van de dood. En die gerechtigheid hebben ze niet! Dit betekent omkomen, naar recht. Wat wordt dat een wonder wanneer de Heere het oog opent voor Hem, Die sprak: “Ik ben het Brood des levens.” Dan gaan ze hongeren, uitzien naar Hem. Hem te missen, dat is alles missen. Zalig zijn die hongeren naar de gerechtigheid, want zij zullen op Gods tijd verzadigd worden. Dan zullen ellendigen, armen die met niets geholpen kunnen worden, alles in Hem mogen vinden. “Ik ben het Brood des levens”. Hij onderhoudt ook Zelf het door Hem gewerkte leven. Dat beweldadigde volk kan weer zo hongeren naar het aardse; geen begeerte naar het ware Brood. Maar Hij doet op Zijn tijd hen weer hongeren naar dit Brood, waarin alles is voor tijd en eeuwigheid. Dan verzuchten ze met de Psalmdichter: “Gun leven aan mijn ziel, dan looft mijn mond Uw trouwe hulp.” Ds. G.J.N. Moens... Pinksteren14 mei 2021MeditatiesHij dan, door de rechterhand Gods verhoogd zijnde en de belofte des Heiligen Geestes ontvangen hebbende van den Vader, heeft dit uitgestort, dat gij nu ziet en hoort. 1 Petrus 1 vers 24b-25a Deze woorden zijn een gedeelte van de rede welke Petrus hield op het pinksterfeest te Jeruzalem. In deze tekst ligt zowel het wonder van Hemelvaart als Pinksteren verklaard. ‘Hij dan’, namelijk de Heere Jezus, Die zich vernederde tot de allerdiepste versmaadheid en angst der hel, ‘door de rechterhand Gods verhoogd zijnde.’ Reeds bij de opstanding was de Middelaar uit de staat Zijner vernedering overgegaan in die Zijner verhoging. Als de opgestane Levensvorst en het Leven Zijner gemeente had Hij zich geopenbaard en verklaard aan de discipelen. En nu, na Zijn verblijf van nog 40 dagen op aarde, is Hij uitermate verhoogd. Petrus zegt: ‘Verhoogd door de rechterhand Gods.’ Volkomen voldoening had Hij gegeven aan de eis der Goddelijke gerechtigheid. Goedertierenheid en waarheid hadden elkander ontmoet en gerechtigheid en vrede elkander gekust. Gods eeuwig welbehagen tot zaligheid der Zijnen kan en zal door Zijn hand nu gelukkiglijk voortgaan. Maar ook was Zijn werk op aarde nu voleindigd. Een volkomen zaligheid is Zijn volk bereid en door Gods rechterhand is Hij verhoogd opdat Hij als de verheerlijkte Middelaar de verworven weldaden Zijn volk zou toepassen. En één der grootste weldaden welke Hij voor Zijn gemeente verwierf is de zending van de Heilige Geest. Deze was Hem beloofd van de Vader. Als loon op Zijn arbeid heeft Christus Zijn gemeente verkregen en opdat die gemeente tot Hem zou gebracht en met Hem verenigd, was de Geest beloofd, opdat deze de harten der afkerigen tot Hem zou bekeren. Deze Geest was als de Trooster aan de discipelen toegezegd. Zie Joh. 14:16: “En ik zal de Vader bidden en Hij zal u een andere Trooster geven, opdat Hij bij u blijve in der eeuwigheid, namelijk de Geest der waarheid.” En in vs. 26: “Maar de Trooster, de Heilige Geest, welke de Vader zenden zal in Mijnen Naam, die zal u alles leren en zal u indachtig maken alles, wat Ik u gezegd heb.” In gelovige verwachting was door de discipelen naar de vervulling van deze belofte uitgezien. In gehoorzaamheid aan Jezus’ bevel om in Jeruzalem te blijven totdat ze zouden zijn aangedaan met kracht uit de hoogte, waren de discipelen eendrachtig bijeen, volhardende in het bidden en smeken. O, mocht zo eens meer naar Pinksteren worden uitgezien. Zeker, grote weldaden waren de discipelen geschonken. Ze hadden Jezus mogen volgen van vernedering in verhoging, hadden Hem door het geloof omhelsd als de Borg hunner zielen, ja, ze hadden Hem nagestaard toen Hij de toegang opende tot het eeuwig Vaderhuis. Maar, ze moesten voort. Strijd, veel strijd en droefenis wachtte nog voor ze door de dood met hun Meester weer verenigd zouden worden. Strijd met de vijanden van buiten, doch ook met die van binnen. De satan die weer zou proberen Gods werk verdacht te maken, het ongeloof dat nooit zijn kracht verliest, de verdorven natuur die ze bleven meedragen en de begeerten der zonden. Neen, in eigen kracht zouden ze niet staande kunnen blijven. Een Trooster, een Leidsman, de Geest der Waarheid was hen onmisbaar. O, als dat gemis eens levendig en beleving wordt. Om met de wetenschap der ziel Christus als ons deel te hebben een blijvende Trooster niet te kunnen missen. Een Geest die alles indachtig maakt, die Gods werk in ons hart verklaart en door Welks kracht we zoeken de dingen die boven zijn. Neen, Die laat niet ledig. Dit doet ons, als iets van ’t geloof mag beoefend worden, aan God en de belofte vastklemmen en naar de vervulling uitzien. Volhardend en biddend. En niet alleen de discipelen baden doch ook Hij die gezegd had: Ik zal de Vader bidden enz. En op die bede zal en moet de verhoring volgen. Dan mag het Pinksteren in het hart gaan worden. Dan geeft God Zijn Geest en gaat deze als de derde Persoon Zich verklaren. Water wordt er dan gegoten op het dorstige en stromen op het droge en met Petrus roepen we uit: “Hij heeft dit uitgestort dat gij nu ziet en hoort.” Wijlen ds. A.F. Honkoop (1921-2008)...