Meditaties Zijn liefde eerst27 juni 2022Meditaties“Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst liefgehad heeft.” 1 Johannes 4:19 Geliefden, Gods liefde werkt het goede in de mens, die er het voorwerp van is. Zijn kracht en wil vallen samen: wat Hij wil, werkt Hij. En als de tijd der minne of der zich openbarende liefde komt, komt ook de tijd van Zijn kracht: “Uw volk zal zeer gewillig zijn op de dag Uwer heirkracht”. Zijn liefde heeft een dringende kracht: “de liefde van Christus dringt ons” en Zijn liefde heeft een trekkende kracht: “Ik heb u liefgehad met een eeuwige liefde; daarom heb ik u getrokken met goedertierenheid”. Hij trekt met ‘de touwen der liefde’ en daarmee trekt Hij het hart tot Zich in liefde. Vandaar dat nooit een ziel de zoetheid van Zijn eeuwigdurende liefde heeft gesmaakt, die niet tegelijkertijd de kracht ervan heeft gevoeld, die het hart verwarmt en daar het vuur der liefde ontsteekt. O, hoe breekt Zijn machtige liefde de kracht van hun machtige vijandschap! Als er ooit vergevende genade en liefde bekendgemaakt werd, zou het dan de begenadigde ziel niet betamen om de kwijtschelding met tranen van vreugde te lezen en veel lief te hebben als er veel vergeven was? (vgl. Luk. 7:47). Kunnen zij ‘die naar Zijn voornemen geroepen zijn’ iets anders verkiezen dan Hem lief te hebben? “Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst liefgehad heeft”. Zie ook het verschil tussen Gods liefde tot de vromen en de liefde der vromen tot God. Inderdaad: hun wederzijdse liefde stemt in vele dingen overeen. Zijn liefde tot hen is een liefde van welgevallen, Hij heeft een welbehagen in hen – en hun liefde tot Hem is ook een liefde van welgevallen, zij hebben een welbehagen in Hem. Hij heeft hen lief in Christus en zij hebben Hem lief in Christus. Maar toch is er een hemelsbreed verschil tussen Zijn liefde en die van hen. Zijn liefde is eeuwig, hun liefde is maar van de dag van gisteren. Zijn liefde is de eerste oorzaak, hun liefde is het natuurlijk gevolg van de Zijne. Zijn liefde is voorafgaande liefde, zij gaat vóór die van hen uit, zoals een vader al van zijn kind houdt als het kind zijn vader nog niet kent, laat staan van hem houdt. Ja, de vromen zijn van nature haters van God. En waarlijk: alles moet aan Zijn kant beginnen. “Hierin is de liefde, niet dat wij God liefgehad hebben, maar dat Hij ons lief heeft gehad”, ja, Zijn liefde gaat niet alleen aan de onze vooraf, maar aan alles wat in ons beminnelijk is: “God bevestigt Zijn liefde jegens ons, dat Christus voor ons gestorven is, als wij nog zondaars waren.” De zonde heeft al het lelijke en ongewenste in zich wat er in een schepsel kan zijn; toch heeft Hij lief – onze liefde is dan ook een liefde die daaruit voortvloeit. Omdat Zijn liefde vrij en eeuwig is, is zij altijd gelijkmatig en onveranderlijk, want Hij Die de Overwinning Israëls is, is geen mens, dat Hem iets berouwen zou (vgl. 1 Sam. 15:29). Maar onze liefde tot Hem is onevenwichtig en veranderlijk, zij gaat op en neer. Zijn liefde is als de zon, altijd dezelfde in haar licht, hoewel er soms een wolk voor kan schuiven; onze liefde is als de maan, wassend en afnemend. Zijn liefde zeg ik, is als de zon, altijd dezelfde in haar licht. Inderdaad, zoals de zon soms achter een wolk schuilgaat, kunnen ook de vruchten en de blijken van Gods liefde veranderen. Nu eens doet Hij Zijn aangezicht lichten, dan weer verbergt Hij Zijn aangezicht, naargelang het voor ons het meest profijtelijk is – maar toch is Zijn liefde als zodanig dezelfde. Aan welke veranderingen de vromen ook onderhevig mogen zijn, hetzij in het zondigen of in het lijden, toch is Gods liefde jegens hen onveranderlijk. O, zou het geen godslastering zijn om te zeggen dat God Zijn kinderen liefheeft, niet alleen als zij de meest strikte gehoorzaamheid betrachten, maar ook als zij zondigen; als dat zo is, wie zal er zich dan om bekommeren om Hem nog verder te dienen? Het antwoord daarop moet zijn: de liefde Gods als zodanig is evenmin veranderlijk als God Zelf. Maar wat valt daar nog meer van te zeggen? Heeft Hij Zijn kinderen lief in het zondigen? Geenszins: Hij heeft Zijn kinderen lief, niet hun zondigen. Verandert Hij Zijn liefde tot hen? Nee, niet Zijn liefde, maar de blijken van Zijn liefde. Hij straft hen, berispt hen en doet hen diep beseffen dat Hij verbolgen is. Maar wee ons, als Hij Zijn liefde zou veranderen! Nee, Hij is God en verandert niet; daarom zijn de kinderen Jakobs niet verteerd (vgl. Mal. 3:6). Juist de dingen die verandering in Zijn genegenheid schijnen aan te tonen, komen duidelijk voort uit Zijn liefde tot hen, zelfs Zijn kastijdingen en al het andere wat Hij hun toeschikt. Jawel, maar zal dat geen aanmoediging tot zondigen zijn? Er wordt wel eens gezegd: Wie in alle ernst deze tegenwerping kan maken, heeft met zekerheid nooit de liefde Gods ervaren. De leer der genade kan misschien wel verdraaid worden tot een leer van lichtzinnigheid, maar met het beginsel van de genade kan dat niet. Hoewel, zeg ik, onze liefde tot God is een liefde van eb en vloed. Wij zijn nauwelijks één dag hetzelfde; het ene moment is het misschien bij ons: al verloochenen alle mensen U, ik zal dat toch niet! – en toch is het het volgende moment: ik ken die Mens niet. Ralph Erskine ... De bevestiging van de gemeente des HEEREN13 juni 2022Meditaties”De gemeenten dan, door geheel Judéa en Galiléa en Samaría hadden vrede, en werden gesticht; en wandelende in de vreze des Heeren, en de vertroosting des Heiligen Geestes, werden vermenigvuldigd” Handelingen 9:31 Na de Pinksterdag begon de uitgestorte Pinkstergeest het Koninkrijk van Jezus Christus te vermeerderen vanuit Jeruzalem door Samaria en Syrië naar Klein Azië en Europa. Gods Woord overwon, dwars door de Joodse afkerigheid en heidense erfenis heen. Het voerde strijd met de Joodse wettischheid en de heidense ongerechtigheid. Christus vergadert en bouwt Zijn lichaam tot een levende tempel in de Heere volgens ‘t vastgemaakte bestek Gods. Christus komst door Woord en Geest is de val en de afbraak van het rijk der duisternis en Hij formeert een heilige, algemene Christelijke kerk die leeft uit de Genade Gods en uit de toepassing van het bloed van Christus. Dit bloed brengt alleen de ware vrede door onderwerping aan Gods Woord en Wet, door het buigen onder de heerschappij van Jezus Christus en Zijn Geest. In het buigen voor God en Zijn Woord komt vrede en blijdschap in het hart. Ook kan de Heere de vervolgers en bestrijders van Gods kerk in bedwang houden, zodat ze de handen van Gods kinderen moeten afhouden. De Heere weet wat Zijn kerk nodig heeft. Hij geeft ook rustpauzes in de woestijn, geeft gelegenheid om in de strijd Gods werk en daden te overdenken. De gemeenten werden gesticht, dat is opgebouwd, zodat ze innerlijk in kracht toenamen. Ze werden gesterkt in het geloof en op het vaste fundament Jezus gebouwd tot een woonstede Gods in de Geest. Dit werkt de Heere door Zijn Geest om alle gronden in de mens meer en meer weg te nemen, door meer en meer te ontdekken aan schuld en zonden en door gebed te verbinden aan de troon van Gods genade, zodat de toepassing van het bloed van Christus noodzakelijker wordt en Christus Zelf meer dierbaar en heerlijk wordt voor de ziel. De vrucht daarvan doet ook wandelen in de vreze des Heeren. De innerlijke verbintenis door het geloof aan Christus en Zijn genade openbaart zich in een wandel van godsvrucht. Niet in een wettisch leven in eigen kracht, maar juist ontkracht, door de liefde een meer leven in Gods geboden en verachten en buiten werpen van de zonden. Zo namen de gemeenten toe door de bijzondere vertroosting en vermaningen van de Heilige Geest. De dwaasheid der prediking van het kruis van Jezus Christus doet zondaren bekeren en doet de wereld terugdeinzen en verbindt Gods kerk aan Christus en aan elkaar. Dit is een rijke troost te midden van de vele droefheden die ook Gods kinderen in dit leven ten deel vallen. De Heilige Geest leert inwendig de heilgeheimen van Gods Verbond, die vreugde en troost geven, en geeft kracht in de strijd tegen de duivel, de wereld en eigen inwonende zonden. De Heilige Geest drukt de zalving van Christus in het hart en geeft dan vrijmoedigheid om de mond te openen tot roemen in het heil des Heeren. Deze Geest van Christus is ook de Geest der Waarheid, Die verzekert dat de beloften van Christus zeker en vast zijn. Het is ook de Geest der zachtmoedigheid, der liefde en goedertierenheid, Die doet hopen op de Heere en Zijn beloofde erfenis. Het is de Enige Troost voor leven en sterven. Gelukkig de mens die deze Troost kent en daaruit leven mag. Het is een zekere Troost te midden van alle onzekerheden van het aards bestaan. Zoekt Hem daarom, die Hem niet kent, Hij wil erom gebeden zijn. Wijlen ds. K. de Gier... En zij werden allen vervuld met de Heilige Geest31 mei 2022MeditatiesEn zij werden allen vervuld met de Heilige Geest Handelingen 2:4a Pinksteren wordt wel het feest van de vervulling genoemd. De Heere Jezus had kort voor Zijn sterven Zijn discipelen de belofte gegeven: ‘En Ik zal de Vader bidden en Hij zal U een andere Trooster geven, opdat Hij bij u blijve in der eeuwigheid’. Die belofte werd op de tiende dag na Christus Hemelvaart vervuld. Nee, de discipelen wisten de dag van de vervulling niet. Als de Heere Zijn Kerk een belofte geeft, zegt Hij niet de tijd, wanneer die belofte vervuld zal worden. Gods tijd is anders dan onze tijd. De Heere doet dat met wijze oogmerken, opdat er de worsteling om de vervulling zou zijn. Dit hebben ook de discipelen ervaren. Reeds negen dagen hadden ze biddend en wachtend doorgebracht totdat de dag van het pinksterfeest, het ‘feest der weken’, aanbrak. Het was de vijftigste dag na Pasen. Vandaar de Griekse naam ‘Pentecoste’, d.w.z. de vijftigste. Ons woord Pinksteren is in dit woord terug te vinden. Het was voor de Jood een belangrijk feest. Immers, op die dag bracht men de eerstelingen van de tarweoogst in de tempel, en wijdde en heiligde men daarmee de hele oogst aan de Heere. Maar met de uitstorting van de Heilige Geest wordt die dag van de grootste betekenis, omdat op die dag de eerstelingen van de oogst der volkeren binnen de geestelijke tempel gebracht worden en nu naar waarheid gezongen mag worden: ‘De Filistijn, de Tyrier, de Moren. Zijn binnen U, o Godstad voortgebracht! Van Sion zal het blijde nageslacht; Haast zeggen: deze en die is daar geboren!’ Er was nog wat. Die vijftigste dag herinnerde Israël aan de dag dat het bij de berg Sinaï de Wet des Heeren ontving. En is het dan niet opmerkelijk dat de Heere 50 dagen na het Nieuwtestamentische Paasfeest Zijn Geest schenkt, Die naar Gods eigen belofte, de wet op de vlesen tafelen des harten zal schrijven? Hoe wordt dan het Pinksterfeest een heilsfeit van bijzondere betekenis voor de kerk. Het is de Heilige Geest Die uitgaat van de Vader en de Zoon om de laatste hand te leggen aan de grote werken Gods. Hij is de grote Toepasser van het heil dat Christus heeft verdiend door Zijn bitter lijden en sterven. Niemand kan zeggen Jezus de Heere te zijn dan door de Heilige Geest. Het is Zijn werk om Christus te verheerlijken in harten van verloren zondaren. Door Zijn werk zal er een gemeente ver¬gaderd worden uit het ganse menselijke geslacht. O, wat is het werk der zaligheid toch een hemels werk, een werk van de Drie-enige God. Er is een Vader Die verkoor, er is een Zoon Die kocht, er is een Geest Die toepast. Door Zijn dood en bloedstorting heeft Christus het fundament van de zaligheid gelegd. Hij heeft aan het Recht des Vaders voldaan en de los¬prijs betaald voor allen, die Hem van de Vader gegeven zijn. Maar Hij heeft nu ook de bevoegdheid ontvangen om de Heilige Geest te zenden. En die Geest is nu zo onmisbaar nodig. Van nature zijn we vervuld met een andere geest. Dat is een geest die doet zeggen: ‘Wijk maar van mij, want aan de kennis van Uw wegen heb ik geen lust’. Een geest die ons in vijandschap doet leven tegen God en de naaste. O, wat zijn we diep gevallen. In hoogmoed en trotsheid des harten gaan we aan het spreken Gods voorbij. Nee, wij zijn niet vervuld van de Heilige Geest, maar van een onreine geest. Uit het hart komen nu boze bedenkingen… Zonder de uitstorting van de Heilige Geest zou er van zaligheid geen sprake kunnen zijn. Maar Hij dan, door de Rechterhand Gods verhoogd zijnde en de belofte des Heiligen Geestes ontvangen hebbende, heeft dit uitgestort dat gij nu ziet en hoort (Hand.2:33). Die Geest maakt dode zondaarsharten tot tempelen des Heiligen Geestes. Hij zoekt zondaren op, wekt ze op uit de geestelijke doodsslaap, wederbaart ze, verwekt in hun hart een droefheid die een onberouwelijke bekering tot zaligheid werkt. Hij stort liefde Gods uit in het hart en doet uitroepen ‘Mannen broeders, wat moeten we doen om zalig te worden? ’ Hij gaat het zondige en verdorven bestaan reinigen, zodat er voor Hem plaats gemaakt wordt in het hart, Die de Weg, de Waarheid en het Leven is. Hij maakt Christus noodzakelijk en onmisbaar voor het hart. Hij doet de vermoeide en beladene aan Gods Genadetroon zuchten: ‘Wie is Hij toch, opdat ik in Hem gelove moge’. O geliefden, als die Geest komt om Christus te verheerlijken, blijft er alleen maar een des doodsschul¬dige over, die belijden moet: ik heb gedaan wat kwaad is in Uw oog’ dies ben ik HEER’ Uw gramschap dubbel waardig. Maar het is ook die Geest, Die hen Christus als Borg en middelaar doet omhelzen, zodat ze vanuit de verwondering en aanbidding mogen uitroepen: ‘Hij is de mijne en ik ben de Zijne’. Ja, het is dezelfde Geest Die hen verzekert van de gunst des Vaders en Die met hun geest getuigt dat zij kinderen Gods zijn. Zalig heilgeheim door die Geest te mogen weten de dingen die ons van God geschonken zijn. Een geschonken verlossing op grond van recht, een geschonken Verlosser, een geschonken zaligheid. En dat alles ‘om niet, uit genade’. O kerk van Christus, God geve dat we nog eens vol mogen worden. Nee, niet van het aardse en het vergankelijke, maar vol van God. Dat Gods Kerk zich verlustigen moge in het werk van die God, Die de zaligheid uitdacht, verwierf en toepast in harten van wederhorigen, re¬bellen, opstandelingen. Dan wordt ons hart vervuld met heilbespiegelingen. Dan roepen we met de bruid uit: ‘Uw uitnemende liefde is beter dan wijn’. Hebt u die Pinkstergeest al nodig gekregen? Hoeveel pinksterpreken hebt u al gehoord? Wat was de uitwerking? Verslagen harten? Droefheid naar God? Gemeente, we hebben die Geest nodig. Smeek erom. Hij kan het hardste hart breken. Dat de bede zij: ‘Och. schonk Gij mij de hulp van Uwe Geest’. Uitziend volk, bedrukten van hart: Hij doe het Pinksteren worden in de ziel door het getuigenis des Geestes dat zovelen als er door de Geest Gods geleid worden, kinderen Gods zijn. Een heerlijker wetenschap is er op deze aarde niet vinden. Wijlen ds. B. van der Heiden... ”Ik ga heen om u plaats te bereiden“16 mei 2022Diversen / Meditaties”Ik ga heen om u plaats te bereiden“ Johannes 14:2b De tekstwoorden zijn genomen uit het afscheidswoord van Christus tot Zijn discipelen. De Middelaar spreekt over Zijn heengaan tot de Vader. Dit spreken heeft het hart van de discipelen diep ontroerd! Zij konden Hem immers niet missen. Bovendien verstonden zij het nut van Zijn heengaan niet. We lezen in de laatste verzen van het vorige hoofdstuk: Simon Petrus zeide tot Hem: “ Heere, waar gaat Gij heen?“ Jezus antwoordde hem: ”Waar Ik heen ga, kunt gij Mij nu niet volgen, maar gij zult Mij namaals volgen.” Ook Thomas zegt in dit hoofdstuk: “Heere, wij weten niet waar Gij heengaat, en hoe kunnen wij de weg weten?” Het werk van de Middelaar in de staat van Zijn verhoging is zo’n verborgenheid voor de ware gelovigen. Toch ligt er juist zo’n troost in als daar eens licht over mag vallen. Het is noodzakelijk dat Christus Zijn kinderen hierin profetisch onderwijs gaat geven. In onze tekstwoorden vinden wij dat onderwijs. Het bijzonder nut van de Hemelvaart is de plaatsbereiding der Zijnen. De tekst leert dat er plaats voor hen bereid moest worden. Geliefde lezer, er is in de hemel voor de mens van nature geen plaats. In onze val in Adam hebben wij elk recht op die hemelwoning verloren. De hemel te moeten missen zou nog het ergste niet zijn, ware het niet dat Christus dit het huis Zijns Vaders noemt. Geen plaats in dit huis betekent verstoten uit Gods gunst en gemeenschap. Wat is het nodig, niet een hemelzoeker, maar een Godzoeker te worden. Christus zegt tot de discipelen: “Ik ga heen!” Hij geeft hen niet de opdracht zichzelf een plaats te bereiden. Zij kunnen geen plaats bereiden. Hoe troosteloos zouden deze discipelen dan achtergebleven zijn. Hij doet wat zij niet kunnen. Hij kan plaats bereiden. Hij heeft aan Gods recht voldaan. Velen proberen misschien zelf een plaats in de hemel te bereiden. En zeker, als de dingen van de eeuwigheid in het hart gaan wegen, zal een mens ook alles gaan proberen om daar een plaats te verkrijgen. Arme mens die het buiten Christus lukt zich een plaats te bereiden. Zulken bemerken straks tot hun schrik dat niemand tot de Vader komt dan door Hem. Buiten Christus is er voor niemand plaats in de hemel. Hebben wij dit ook al bevindelijk geleerd? Verstandelijk zal ieder dit wel beamen, maar wat is het nodig om door de ontdekking des Geestes aan het einde van de werken der wet gebracht te worden. Gods recht ontneemt ieder mens het recht op een plaats in die woning. Alleen als de Heilige Geest ons daarvan overtuigt zal een zondaar dit werkelijk beamen. In die weg krijgt Christus zo’n waarde. Hij is: de Weg en de Waarheid en het Leven. Niemand komt tot den Vader dan door Hem. Christus gebruikt hier een opmerkelijke uitdrukking: plaats bereiden. Als Hij dit zegt, zijn er reeds vele woningen. Toch moeten ze nog bereid worden. Zoals een aardse woning in gereedheid moet worden gebracht, zo is het met de hemelwoning. Reeds van eeuwigheid zijn er vele woningen door het welbehagen Gods en de plaatsbekleding van Christus. Toch moeten die plaatsen ook in gereedheid worden gebracht. De erfgenamen van de hemel moeten ook voor de hemel geschikt gemaakt worden. Plaats bereiden doet Christus als Profeet. In het voorgaande hoofdstuk sprak Hij tot Petrus: “Gij zult Mij namaals volgen”. De kanttekenaar schrijft hiervan: “Namelijk als gij uw loop en dienst zult volbracht hebben en in het geloof sterker zult zijn.” Daar was nader onderwijs voor nodig. Plaats bereiden doet Christus als Hogepriester. De hemel is de plaats van Gods hoogheid en heiligheid. Hoe zal een verloren zondaar daar ooit een woning ontvangen? Nodig is niet alleen onderwijs, maar ook verzoening, voorbede en zegening. Plaats bereiden doet Christus als Koning. Hem is gegeven alle macht, zowel in de hemel als op de aarde. Geliefde lezer, een persoonlijke vraag: ‘Wordt ook voor ons een plaats bereid?’ Wij kunnen in de plaats van onze woning niet altijd verblijven. De woningen waar hier over gesproken wordt hebben in het oorspronkelijke de betekenis van een verblijfplaats. Hier op aarde hebben wij geen blijvende stad. Nu zegt Christus dat er in het huis Zijns Vaders vele woningen zijn. “In het huis Mijns Vaders zijn vele woningen.” Wie kan het beter weten dan Hij? Anderszins zo zou Hij het zeker gezegd hebben. De vraag is niet of er wel woningen zijn, maar of er voor mij en u een plaats bereid zal zijn. Dezelfde Christus zegt ook: “Voorwaar, voorwaar zeg Ik u, tenzij iemand wederom geboren worde, hij kan het koninkrijk Gods niet zien.” Christus spreekt hier persoonlijk tot Zijn discipelen: ‘u te bereiden!’ Zoals Hij hier de ontroerde discipelen persoonlijk troost, kan Hij nog een arme zondaar troosten. Kunt u ook met minder niet gerust zijn? U, die dit op goede gronden weten mag, het zal eenmaal waar worden: “En zo wanneer Ik heen zal gegaan zijn en uw plaats zal bereid hebben, zo kom Ik weder en zal u tot Mij nemen, opdat ook gij zijn moogt waar Ik ben.” Ds. A. Schot... Daarna is Hij gezien van Jakobus.2 mei 2022Meditaties”Daarna is Hij gezien van Jakobus.“ 1 Korinthe 15 : 7a Paulus is bezig de waarheid van de opstanding van Christus te bewijzen. Bij dit heilsfeit zijn geen getuigen tegenwoordig geweest, zoals dat wél het geval was bij de geboorte, het sterven en de hemelvaart van Christus. Hoe weten wij nu dat Hij tóch is opgestaan? Wij weten dat in de eerste plaats uit de Schriften, zegt de apostel. Merkwaardig: hij stelt de Schriften (dat wil hier zeggen het Oude Testament) vóór de verschijningen! Dat het Woord het zegt, is blijkbaar nog belangrijker dan dat mensen Hem hebben gezien. Toch zijn de verschijningen ook heel belangrijk. Zij bevestigen de opstanding van de Middelaar. De verschijning waarover het nu gaat, is er een aan Jakobus. Welke Jakobus? Er zijn er wel drie geweest die mogelijk in aanmerking zouden kunnen komen. De broer van Johannes, de zoon van Zebedeüs, heette Jakobus. Dan is daar nog een heel onbekende apostel, een van de twaalve, de zoon van Alfeüs. En ten slotte is daar de ‘broeder des Heeren’, een bloedverwant van de Heere Jezus. We laten de vraag nu maar rusten of aan een broer of neef moet worden gedacht. Sommigen menen dat de tweede en de derde Jakobus dezelfde persoon zijn. Hoe het ook zij, wij zullen aan de broeder des Heeren moeten denken. Hém bedoelt Paulus altijd, als hij in zijn brieven over Jakobus spreekt. Deze Jakobus is heel dicht bij de Heere Jezus opgegroeid. Tientallen jaren is hij in Zijn nabijheid geweest. Hij heeft Zijn woorden gehoord, Zijn wonderen gezien, Zijn heiligheid en reinheid ervaren. Toch is hij al die jaren onbekeerd gebleven. De waarschuwende woorden en de liefdevolle prediking van Jezus hebben zijn hart niet verbroken. O, Jakobus is altijd onberispelijk geweest. Hij stond onder zijn volksgenoten bekend als ‘de rechtvaardige’. Maar ook van hem gold het ontzettende woord van Johannes 7:5: Ook Zijn broeders geloofden niet in Hem. Hoevelen zijn er onder ons niet, die hun beeld in deze man getekend moeten zien! Wij leven zo dicht bij Christus en bij Zijn inzettingen. Wij horen Zijn Woord en zien Zijn wonderen, aan anderen bewezen. Misschien eten en drinken wij wel regelmatig in Zijn tegenwoordigheid aan de tafel van Zijn Avondmaal. Maar dat alles kan er zijn, terwijl wij toch het geloof missen in Hem. Dat geloof is een gave Gods en verenigt ons met Christus. Jakobus was een heel godsdienstig mens en heeft vele jaren lang de Christus verworpen, in Wiens nabijheid hij leefde. Is dan ons tekstwoord geen wonder van Gods opzoekende liefde? Na Zijn opstanding verscheen Christus in die veertig dagen tienmaal, alleen aan Zijn discipelen die in Hem geloofden. Maar Hij heeft één uitzondering gemaakt. Kort voor Zijn hemelvaart is Hij verschenen aan Zijn zeer godsdienstige, zeer vijandige broeder… Geen woorden zijn bij machte te zeggen wat er tijdens die verschijning is gesproken. Eén ding is zeker: het ging van Christus uit, niet van Jakobus. Daar heeft Hij de ogen van Zijn broeder geopend, daar is de rechtvaardige een verlorene geworden. Daar is Jakobus gevallen aan de voeten van Hem voor Wie hij nimmer wilde knielen. Daar heeft de kracht van Christus’ opstanding deze mens opgewekt tot een nieuw leven. Toen werd deze Jakobus een kind van God. Vervolgens werd hij een knecht van God. En ten slotte is hij een martelaar geworden voor Christus, zijn oudste Broeder. Ds. A. Moerkerken... En Die leef, en Ik ben dood geweest; en zie, Ik …12 april 2022MeditatiesEn Die leef, en Ik ben dood geweest; en zie, Ik ben levend in alle eeuwigheid Openbaring 1 vers 18a De heilsfeiten die we op Goede Vrijdag en Pasen herdenken, zijn dat de Zaligmaker de dood is ingegaan, maar ten derden dage ook weer is opgestaan. Gods Kerk heeft een levende Zaligmaker! Echter, om Zaligmaker te zijn, moest Hij sterven. Hij had Zich immers als Borg gesteld in de plaats van een volk dat zich de dood onderworpen had. Hun straf werd Zijn straf, hun lijden Zijn lijden, maar ook hun dood Zijn dood. Borgtochtelijk en plaatsbekledend is de Heere Jezus de dood ingegaan. Door Zijn dood heeft Hij de prijs betaald die het recht Gods vorderde. Dat recht eiste toch niet minder dan betaling tot de laatste kwadrantpenning. Maar Jezus heeft volkomen betaald. Dat heeft Hij ook Zelf betuigd toen Hij met luide stem uitriep: “Het is volbracht.” Het offer van Jezus is ook als volkomen genoegzaam door de Vader aanvaard. Dat betuigde God de Vader door Zijn Zoon uit de doden op te wekken. In Jezus’ opstanding heeft Gods volk de kwitantie dat al hun schuld uit Gods boek is weggedaan en dat God nooit meer op hen toornen of schelden zal. Er is verzoening gevonden in het offer van het Lam. De schuld is betaald! Wat is dat een begerenswaardige zaak voor iemand die zich onder de schuld bedolven weet. Ja, het wordt een onmisbare zaak voor een zondaar die door God aan zijn schuld ontdekt wordt. Van nature hebben we allen een openstaande schuld en we hebben geen penning om te betalen. Maar wat deert ons dat? We leven met al onze godsdienst rustig voort als echte schuldenmakers. We leven alsof er nooit een moment zal komen dat God met ons zal afrekenen. Maar bedenk dat er een ogenblik komt, dat er geen ontkomen of uitstel meer zal zijn. Dan zal het klinken: “Betaal Mij wat gij schuldig zijt”! Als wij dan voor onszelf betalen moeten, zal het voor eeuwig te laat zijn. Welgelukzalig zijn zij die hier in dit leven de schuldbrief thuis krijgen. Nee, we bedoelen niet die mensen die door hun beschouwing en consciëntieovertuigingen zover gekomen zijn dat ze zelf zo’n schuldbrief konden schrijven. Deze mensen schrijven een schuldbrief aan zichzelf. Achter deze schuldbrief staat echter geen schuldeiser. Dat zijn van die mensen die altijd over schuld praten, maar ze kunnen het er ook altijd onder uithouden. Zij denken dat ze met het spreken over hun schuld al verlost zijn. Maar al hun spreken over het benodigen van een Borg is maar lippentaal. O, wat zullen ze bedrogen uitkomen! Bij Gods ware volk gaat het zo anders. Die krijgen van God de schuldbrief thuis. Van God Die krachtens Zijn recht eist en vordert. Dat zijn mensen die dag noch nacht rust meer kunnen vinden, omdat ze leven met een openstaande schuld. God eist en Hij is niet te bevredigen met werken en gerechtigheden. Alles wordt hun uit de hand geslagen, het is alles te kort. En als deze schuldverslagen zondaren al eens verwaardigd worden om een oog buiten zichzelf te mogen slaan en door het geloof te zien op Sions betalende Borg, dan gaat de strijd er weer over of nu ook hun schuld is betaald. Zeker, ze geloven dat voor al Gods uitverkorenen de schuld betaald is, maar… behoren zij nu zelf wel tot dat gelukkige volk? O, wat wordt die Borg hun onmisbaar. Wat wordt de toepassing van Zijn gerechtigheid hun noodzakelijk. Mocht dat volk, dat als een ongelukkige over de wereld gaat, toch eens verwaardigd worden met Goede Vrijdag te zien op Golgotha’s kruis, op dat vloekhout, vanwaar het hun wordt toegeroepen: Het is volbracht. Daar klinkt het: Ik heb de schuld betaald. Ik ben het Lam waarvan Jesaja uitriep: “De straf die ons de vrede aanbrengt, was op Hem, en door Zijn striemen is ons genezing geworden.” O volk, zie op dat Lam. Ja, mocht voor u het uur der vrijlating eens gaan aanbreken. Het uur, om in een verloren gaan onder Gods recht, in Jezus behoudenis te vinden. Om in de afsnijding van uw eigen leven, het leven uit Jezus te ontvangen. Om met Hem gekruisigd te worden en met Hem te worden opgewekt. Hij getuigt: “Ik ben levend in alle eeuwigheid.” Er is geen nood, want Jezus leeft. En al bent u dan nog zo arm, ellendig, bedrukt en doodbrakende, niets anders dan de dood in uzelf omdragende: Jezus leeft en wij met Hem. Hij is ons leven, ons heil en onze zaligheid. Wijlen ds. A.F. Honkoop... Staan bij het kruis31 maart 2022MeditatiesEn bij het kruis van Jezus stonden Zijn moeder en Zijner moeders zuster, Maria, de vrouw van Clópas en Maria Magdalena Johannes 19 vers 25 De woorden van de tekst brengen ons temidden van enkele toeschouwers bij het kruis van Jezus. Het overgrote gedeelte van het Golgothapubliek is bezet met leedvermaak, maar deze drie vrouwen zijn vervuld met heilig leedwezen. Wat is het een genadevoor-recht tot dat afgezonderde leven van deze vrouwen te behoren. Ja, dat leven te kennen en te bezitten. Het is het genadeleven van de gemeente Gods, dat bij ogenblikken in de geest vertoeft op Golgotha en door het geloof ziet op een schulddragende Borg. De vrucht van dat geloofsaanschouwen geeft een zoete vrede in de ziel. Jesaja zegt het: ‘Hij is om onze overtredingen verwond, om onze ongerechtigheden is Hij verbrijzeld; de straf die ons de vrede aanbrengt, was op Hem en door Zijn striemen is ons genezing geworden.’ Maar voordat Gods kinderen de vrede, als vrucht van Christus’ Borgtocht genieten, gaat er wat vooraf. Ziet u ze staan: Maria, de moeder des Heeren? O, daar gaat het zwaard zielsverwondend door haar heen. Met recht zingt Da Costa: Bij het kruis stond Jezus’ moeder, Zonder Zoon meer, zonder Hoeder, En het zwaard ging door haar ziel! O gij heem’len! zaagt ge ooit smarte, Als die aan dat moederharte Op dien stond ten beurte viel? Zo heeft de weg van het voetstappen drukken van Jezus, ook haar gebracht op de vervloekte kruisheuvel, opdat ook zij met Christus zou gekruisigd worden. Deze heilsweldaad zal haar straks doen instemmen met de geloofsroem van de apostel: ‘Ik ben met Christus gekruisigd; en ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij’. Zie daar staat Maria Magdalena bij het kruis waar haar Verlosser aan genageld is. Hoe heeft Hij door Zijn Goddelijke almacht de duivelen uit haar ziel geworpen. En daar hangt Hij, het Voorwerp van haar liefde, tot spot en hoon van Zijn versmader. Staande bij het kruis, wachten de getrouwe volgelingen op het einde. Nee… ze verlaten Hem niet! Daarin zien we dat hun belijdenis beleving is: “Tot wien zullen wij anders heengaan? Gij hebt de woorden des eeuwigen levens.” Daar horen ook de woorden van de stervende Borg bij. Ze drinken die als het ware van Zijn lippen. Hoe betekenisvol zijn die kruiswoorden van Christus, gesproken in die laatste uren. Daarom, ze blijven staan bij het kruis. Niets weerhoudt hen, niets schrikt hen af. Geen soldaten noch oproerig volk. Ik zal vol heldenmoed, Daar mij Zijn hand behoedt tienduizenden niet vrezen. Wat hen daar staande houdt? Dat is in de eerste plaats de liefde. Het Hooglied zegt daarvan, dat vele wateren haar niet zouden uitblussen, ja de rivieren niet verdrinken. En in de tweede plaats is daar het onwankelbare geloof, dat door een onlosmakelijke band aan Hem verbindt. Nee… wanneer ze daar staan bij het kruis hebben ze er zeker niet alles begrepen: “Wij zien het, maar doorgronden het niet.” Daar is het licht van Gods Geest voor nodig. Ja, ten diepste zal daar de eeuwigheid voor nodig zijn om dat uit te wonde¬ren. Het is de oprechte liefde, die wortelt in het geloof, die hen staande houdt bij dit kruislijden. Kom, geliefde lezer, kennen we iets van dat vertoeven bij het kruis, als een boetvaardige zondaar? Want alleen arme, ellendige, gans doemwaardige zondaren worden naar het kruis van Christus gedreven. Verloren zondaren worden gewezen door de vinger van Johannes: ‘Zie het Lam Gods, Dat de zonde der wereld wegneemt!’ De oppervlakkige godsdienst vertoeft ook bij het kruis in alle mogelijke passie liederen en spelen, maar mist de kracht en de waarde van het kruis voor de arme ziel. Bedenk dat Hij, Die daar draagt de eeuwige toorn van God, geen voorwerp is van medelijden en tranen. Hij is enkel Voorwerp van Gods eeuwig welbehagen. Nee… de gevoelige aandoeningen van ons hart verbinden niet aan Hem (hoewel het niet buiten het gevoel omgaat). Maar alleen het geloof schenkt ons deel aan Hem. De Heere schenke dat geloof om met de nood van zonde en schuld de toevlucht tot Hem te nemen. Want Zijn bloed reinigt van alle zonden en Zijn gerechtigheid is genoegzaam voor de allergrootste zondaar of zondares. De afrekening met een schuldenaar tot zijn verlossing en zaligheid vindt niet anders plaats dan aan het kruis. Hierin verheerlijkt de Heere Zich tot opluistering van Zijn Goddelijke deugden. O, kinderen des Heeren, wat ligt uw zaligheid vast in een Ander, namelijk in Christus Jezus en Die gekruisigd. We eindigen met het besluit op de 43ste preek van vader Hellenbroek uit ‘De Kruistriomf van Vorst Messias’: `Dus zult gij in de bescherming van Jezus blijven, totdat gij hier niet meer behoeft onder Zijn kruis te staan, maar van alle ongevallen verlost zijnde, eens van Hem gezet zult worden voor de troon van Zijn Vader, daar Hij tot u zal zeggen: Ziet uw Vader. En tot de Vader: Ziet Uw Zonen en dochteren; Mij en de kinderen die Gij Mij gegeven hebt. Daar zal dan uw grote Meester Jezus u voor eeuwig zal opnemen in Zijn huis, dat huis daar vele woningen zijn, om van alle denkbare goederen verzorgd zijnde, eeuwig bij de Heere te zijn’. Ds. J.J. Tanis... Gezalfd tot voorbereiding van Zijn begrafenis.18 maart 2022MeditatiesGezalfd tot voorbereiding van Zijn begrafenis. Mattheus 26 vers 6 – 13 Deze tekstwoorden brengen ons in het huis van Simon de melaatse. Simon was melaats geweest en door Christus van zijn melaatsheid genezen, vandaar zijn bijnaam ‘de melaatse’. De Heere Jezus is daar met Zijn discipelen heengegaan om de maaltijd te gebruiken. Nog slechts korte tijd en Hij zou sterven aan het kruis. Tot dat onbeschrijfelijke lijden heeft de Vader Zijn Zoon gegeven en heeft de Zoon Zichzelf gegeven. Het lijden en sterven van Christus is van grote betekenis, want Gods recht eiste Zijn dood, verzoening was en is er alleen door voldoening. Die voldoening heeft Hij voor Zijn volk gegeven, volkomen aan de eisen Hem gesteld voldaan. Daardoor is de zaligheid aangebracht die Hij door Zijn Geest ook toepast, waar het op aankomt; hoor Jesaja (die de toepassing geschonken was) zeggen: “Hij is om onze overtredingen verwond, om onze ongerechtigheid is Hij verbrijzeld, de straf die ons de vrede aanbrengt was op Hem, door Zijn striemen is ons genezing geworden.” In het huis van Simon bevonden zich allen (op één na) liefhebbers des Heeren. Het zal uit deze geschiedenis blijken wat de Prediker zegt: “Een dode vlieg doet de zalf des apothekers stinken”: Judas had Hem niet lief, de anderen wel en ook, vergelijk Joh. 12, waren Martha en Maria daar aanwezig. Maria was het die de daad van liefde, nl. het zalven van haar Meester, verrichtte. Liefde tot God en Christus hebben wij van nature niet. Neen, dan zijn wij liefdeloos, ja erger, afkerig van God, dan heet het: wijk van mij, want aan de kennis van Uw wegen heb ik geen lust, dus is het geen vrucht van ons bestaan. Johannes zegt dan ook, de liefde is uit God. Niet een gevolg van geboorte uit christelijke ouders, doop, opvoeding of belijdenis, neen dat is vrucht van een hoger levensbeginsel, nl. van de wedergeboorte. Dan wordt het geloof geschonken en dat is door de liefde werkende. Vandaar de wederliefde wat zich in de vrucht openbaart. Daardoor wordt de zonde als schuld gezien, gekend, beweend en geloofd. Zo’n door de Heilige Geest bearbeide zondaar ziet dat hij een gewisse dood tegemoet gaat. En God te missen: het wordt zo’n smartelijke zaak. Zalig worden wordt, naarmate de Heere doorwerkt, onmogelijker. Gods heiligheid sluit hen uit, Gods rechtvaardigheid, wat volkomen beaamd wordt, doet hem vrezen en de wet veroordeelt en vervloekt hem. Anderzijds: de liefde trekt en door de ondersteuning Zijner liefde wordt de hoop verlevendigd dat de Heere nog eens uitkomst zal geven; maar het is voor ogenblikken. Als een doodslager leren ze, heilig verontrust, vluchten naar de vrijstad. Opdat hun de zaligheid, die in Christus is, zou geopenbaard worden. Nee, ’t is geen rekensom, integendeel, ’t gaat door een weg van sterven en onmogelijkheid. De Heere werkt altijd plaatsmakend. Ook voor Maria was Hij geen vreemde gebleven. Zie, in Lukas 10 zat zij aan Zijn voeten en toen zei Jezus Zelf dat zij het goede deel uitgekozen had. Nu, tegen het einde van de maaltijd, staat zij op, in haar hand draagt ze een kruik van het fijnste albast, die gevuld is met de beste, onvervalste, nardus. Ze breekt de dunne hals van de kruik boven Zijn hoofd en giet de nardus over Hem uit. Daarna buigt zij zich en droogt Zijn voeten met haar haren af. Helaas zouden vele vrouwen en meisjes dit niet meer kunnen doen. O, hoor des Heeren Woord ook in dit opzicht en wordt deze wereld niet gelijkvormig. Wie een vriend der wereld wil zijn, wordt een vijand Gods genaamd; wat zou beter zijn? Zie het bij Maria. Wat beweegt deze vrouw? Wel, ’t was een daad van liefde, het was zwijgende aanbidding. Nee, het was geen godsdienstig vertoon, maar het leefde in haar hart met Asaf in Psalm 73: “U al mijn liefde waardig schatten.” Nog kennen Gods kinderen deze ogenblikken in hun leven als het hart met Zijn liefde vervuld is, dan zijn er op die ogenblikken geen woorden, want liefde is niet te bespreken dat laat zich alleen beleven. Hoe zal deze liefdedaad Jezus’ menselijke natuur hebben verkwikt, staande aan de ingang van Zijn zwaarste lijden en te midden van zoveel vijandschap. En de discipelen? Die namen het Maria kwalijk. Johannes zegt dat Judas het woord nam en sprak: “Waartoe dit verlies? Want deze zalf had duur verkocht kunnen worden en het geld aan de armen gegeven.” En dat vonden de discipelen ook, Judas had gelijk, het had ook wel met water gekund, en dan Zijn voeten afdrogen is toch wel overdreven allemaal. Satan kon de blijken van liefde en liefdebetoon aan Jezus gedaan, niet verdragen en gebruikt Judas om, als het mogelijk was, ook de discipelen te verleiden. Hier kunnen wij uit leren dat daden die voortkomen uit het geloof wat door de liefde werkt, zelfs door Gods kinderen kwalijk genomen kunnen worden. Denk ook aan Eli en Hanna, om dit niet verder uit te breiden, denk aan David als hij huppelde van zielenvreugd voor de ark. “Waartoe dit verlies?” Zo geschiedt ditzelfde nog, als het gaat over geld bijeen vergaderen voor de kerk, enz. Maar geloof het, als er iets van die ware, door de Heere Zelf gewerkte liefde zijn mag, dan zal geen offer te groot zijn. Maria heeft er alles voor over en wat de anderen zeggen, geeft op zulke ogenblikken niets. En voor zulken neemt de Heere het op, want Maria zegt zelf niets, gaat het niet voor zichzelf opnemen en verklaren, wat ze kon, hoe het kwam dat ze dit deed, nee, dat doet de Heere voor haar, hoor: “Waarom doet gij deze vrouw moeite aan?” Welk een diep ontdekkende en beschamende vraag. Hoe noodzakelijk gedurig in zelfonderzoek gebracht te worden, daar kent de mond- en praatgodsdienstige mens niets van, maar daardoor brengt de Heere bij vernieuwing in de schuld en ze worden daardoor beschaamd. Dan wordt de liefdeloosheid beweend en een verlangen geboren: “Och, wierd ik derwaarts weer geleid, dan zou mijn mond U d’ ere geven.” De Heere Jezus keurt de daad van Maria goed. Hij zegt: “Want zij heeft een goed werk aan Mij gewrocht.” Gold het dan niet voor Maria dat het onmogelijk is goed te doen omdat wij geleerd zijn kwaad te doen? Zeker, maar Jezus gaat Zijn eigen werk, in Maria verheerlijkt, prijzen. Want goede werken zijn, uit het geloof, naar Gods wet en tot Gods eer. Zie hoe zij dit mocht beoefenen, daar valt Maria zelf geheel buiten. Wie het historisch geloof voor het zaligmakende geloof houdt, wordt een gelovige in zichzelf, wordt opgeblazen en mist de praktijk van het arme zondaarsleven. Dat geeft geen levende werkzaamheden, daarin wordt God niet verheerlijkt. Zijn woord is beschamend voor de discipelen, Hij keurt de daad van Maria goed. “Want de armen hebt gij altijd met u, maar Mij hebt gij niet altijd”. Wat beschamend is dit woord voor hen. Hij wil zeggen: armen kunt ge altijd weldoen, maar Ik ga straks naar de hemel, en, zegt Hij: “Want zij heeft dit gedaan tot een voorbereiding van Mijn begrafenis.” Het was de Heilige Geest die Maria dreef en met dit doel: dat Hij gezalfd zou worden tot een voorbereiding van Zijn begrafenis. Zou Maria dit geweten hebben? Sommigen zeggen van niet, anderen zeggen van wel, dat zij meer inzicht had in het lijden en sterven van Christus dan de discipelen. En dit is zeker, de Heere is vrij en de één van Gods kinderen wordt dieper ingeleid in het borgtochtelijk lijden van Christus dan de ander. Hoe meer kennis verkregen wordt van een vernederende Borg hoe meer vernederd de zondaar wordt. Hoe schoner Hij wordt ook in Zijn lijden waarin zich openbaart Zijn onpeilbare liefde. Dat er een staan mocht zijn om op te wassen in de genade en kennis van Christus. Buiten Hem is er geen zaligheid, geen leven, geen vrede, nee niets, dan is alles de dood. Hij is het alléén, ja, Hij is álles. Ten laatste zegt Hij in vers 13: “Voorwaar zeg Ik u: Alwaar dit Evangelie gepredikt zal worden in de gehele wereld, daar zal ook tot haar gedachtenis gesproken worden van hetgeen zij gedaan heeft.” Dit Evangelie, want deze daad van liefde behoort mede tot Zijn lijden. Door haar wordt Christus verheerlijkt, het gaat immers niet alleen over wat Hij deed vóór Zijn volk maar ook wat Hij doet ín Zijn volk. Het Evangelie, daarvan is Hij Zelf de grote inhoud, dat verkondigd, dat Hij door lijden en sterven de dood verslonden heeft tot een eeuwige overwinning voor des doods schuldigen die in Hem hun heil en hoogst geluk leren zoeken en vinden. Geliefde lezer(es), dit woord tekent ons de vrije genade Gods door Christus en de Heilige Geest gewerkt. Genade vermag van een afkerige zondaar een liefhebbende zondaar te maken. Werke de Heere een heilige jaloersheid, met minder kan het niet. En dat de liefhebber van Zijn Naam veel eigen liefdeloosheid, tekort, schuld, gebrek mag inleven, dat de noordenwind de hof uwer ziel mocht doorwaaien, dan zal de zuidenwind der liefde en vertroosting niet achterwege blijven. Dan zal zich het hart met de daden paren. Want Ps. 133 zegt: “Waar liefde woont, gebiedt de HEER’ den zegen; Daar woont Hij Zelf, daar wordt Zijn heil verkregen, En ’t leven tot in eeuwigheid.” Ds. Chr. van der Poel (1932-2016)... Toen nam Hem de duivel mede …7 maart 2022MeditatiesToen nam Hem de duivel mede naar de heilige stad en stelde Hem op de tinne des tempels. En zeide tot Hem: Indien Gij Gods Zoon zijt, werp Uzelven nederwaarts Mattheus 4:5 en 6a Christus was door Johannes in de Jordaan gedoopt. Christus was ondergegaan in de Jordaan en weer uit het water gekomen. Zo zou Zijn weg zijn: door lijden tot heerlijkheid. Toen sprak ook de Vader: “Deze is Mijn Zoon, Mijn Geliefde, in Dewelke Ik al Mijn welbehagen heb.” Hier werd Christus aangewezen als de Middelaar. Nu zouden de laatste drie jaren van Zijn Middelaarswerk aanbreken. Nu zou Hij gaan betalen aan de gerechtigheid van God. Over drie jaar zal de kop van de duivel vermorzeld worden op Golgotha. Na de doop wordt Christus “van den Geest weggeleid in de woestijn” (Matth. 4:1). Daar wordt Hij verzocht door de duivel. Moet dit nu het eerste Middelaarswerk zijn na de doop in de Jordaan? Was het niet beter geweest als Christus aan de oevers van de Jordaan een ontroerende preek over Zijn werk op aarde had gehouden? Nee! Christus wilde Zich gewillig stellen onder de verzoeking van de duivel. Wat was immers de eerste zonde van de mens in het paradijs? Dat de mens de verzoeking van de duivel niet kon weerstaan. Nu laat Christus Zich als Borg verzoeken, om de wortelzonde van Zijn Kerk te verzoenen. Matthéüs schrijft in vers 5 dat Christus Zich mee laat voeren met de duivel, zoals een vader zich mee laat trekken door een klein kind. Wat zien we hier de gewilligheid van Christus. Hij wilde Zich laten verzoeken om een schuldige Kerk te kunnen redden. Verzoekingen van de duivel. Ze zijn er om ons heen. De duivel lokt en trekt naar de wereld en de zonde. Hij probeert een mens altijd af te trekken van de ernst van het leven. Heeft u de macht van de duivel en de kracht van de zonde al als een last ervaren? Van nature laten we ons zo gemakkelijk meelokken. Dan gevoelen we het Godonterende van de zonde niet. Gelukkig is de mens die de zondelast mag gevoelen door de ontdekkende werking van de Heilige Geest. De duivel neemt Christus mee. Waarheen? Naar de tempel, de kerk! De duivel kan ook in de kerk zijn. Dan trekt hij mensen bij het Woord vandaan. Dan dwalen de gedachten af onder de preek. Of hij laat een kerkmens heel kritisch luisteren naar de preek, zodat die mens zijn eigen ziel vergeet. Hij kan kerkmensen ook een hele dienst na laten denken over tocht in het kerkgebouw, de temperatuur, een onhandige organist… Als de duivel een mens maar kan aftrekken van de ernst van het Woord! Christus wordt op de tinne van de tempel gebracht. Dat is de zuidoostelijke hoekmuur van het tempelplein. Daar staat de Middelaar op de hoge muur. Aan de ene zijde is het 150 meter diepe Kedrondal. Aan de andere kant het tempelplein. Mensen gaan en komen. Offerdieren worden meegetrokken naar het altaar. De priesters en de Levieten zijn aan het werk. Ginds rookt het brandofferaltaar. Op de muur staat het Lam van God. Dan gaat de duivel spreken: “Indien Gij Gods Zoon zijt…” Hij betwijfelt wat de Vader kort daarvoor bij de doop in de Jordaan had gesproken: “Deze is Mijn Zoon, Mijn Geliefde…” De duivel betwijfelt het gesproken Woord van God. Dat deed hij al in het paradijs: “Is het ook dat God gezegd heeft…?” Dat deed Hij ook door de spotters rondom het kruis: “Indien Gij Gods Zoon zijt.” Hij zaait nog twijfel in het hart over de woorden die God in het leven van Zijn kinderen heeft gesproken. “Werp Uzelven nederwaarts…” Naar welke kant heeft de duivel gewezen? Wees hij naar het diepe Kedrondal of naar het tempelplein met de krioelende mensenmassa? Hij had niet het Kedrondal op het oog, want in de woestijn waren nog diepere ravijnen. Dan had hij Christus niet naar de tempel gebracht. De duivel wijst naar het tempelplein. ‘Spring naar beneden, dan zullen de engelen komen en U op hun vleugels dragen’. De duivel ziet het graag als volgt gebeuren: Christus springt naar beneden, de mensen op het tempelplein kijken verbaasd omhoog, engelen dragen Hem op wonderlijke wijze en dan zal er een gejuich losbreken op het tempelplein: Dit is onze Messias! Is dit een verzoeking? Jazeker, de duivel wijst de Heere Jezus de kortste weg naar de overwinning aan. De satan wijst een weg aan zonder lijden. Dat was een diepe verzoeking. Om de deugden van de Vader te verheerlijken en zondaren zalig te maken moest het echter door lijden tot heerlijkheid gaan. Maar ook hier blijkt de gewilligheid van de Zaligmaker. Hij weerstaat de verzoeking. Christus overwint. Zonder lijden tot heerlijkheid. Dat wilde Petrus ook, toen de Heere Jezus ging spreken over Zijn lijden. Toen zei Petrus: “Dat zal U geenszins geschieden.” Gods kinderen willen niet sterven aan alles wat buiten Christus is. Daar moeten ze voor ingewonnen worden. Ze moeten leren kruisdragen achter Christus. Daarom zei Christus tegen Petrus: “Ga weg achter Mij, satanas”. De Heere Jezus hoorde uit de mond van Zijn kind Petrus dezelfde klanken als Hij hoorde van de duivel op de tempelmuur. Ondanks de duivel, het onbegrip in het leven van Zijn kinderen, vervolgde Christus Zijn lijdensweg naar Golgotha, Hij wilde lijden uit liefde tot Zijn Vader, uit liefde tot Zijn volk. Ds. C. Neele... De enige Schuilplaats18 februari 2022MeditatiesDie in de schuilplaats des Allerhoogsten is gezeten, die zal vernachten in de schaduw des Almachtigen. Psalm 91 vers 1 Psalm 91 is een psalm zonder opschrift. We weten dus niet wie de dichter is geweest. Was het Mozes, of David, de man naar Gods hart? We kunnen er geen antwoord op geven. Wel weten we dat de dichter een man des geloofs was. Een man die God tot zijn deel had. Hij spreekt in onze tekst over een schuilplaats. Dat was een bekend beeld onder oud-Israël. De herders schuilden er met hun vee, wanneer ze achtervolgd werden door rovende nomaden of wanneer er een hevig onweer woedde. David had ook zo’n schuilplaats in de spelonk van Adullam. Maar hier wordt gesproken over de schuilplaats des Allerhoogsten. Adam in het paradijs, in de staat der rechtheid, had die niet nodig, want er was geen gevaar, alles ademde vrede. Daar verkeerde de wolf met het lam, daar lag de luipaard bij de geitenbok neder. Maar door de zonde werd alles anders. Op de bodem aller vragen, ligt der wereld zondeschuld. Door de zonde is de dood en het verderf in de wereld gekomen. Daarom dreigt het gevaar nu van alle kant. Hebt u de gevaren wel eens gezien die u bedreigen? Dat u onderworpen bent aan de drievoudige dood, aan allerhande ellendigheid, zelfs aan de verdoemenis? Wanneer onze kinderen gedoopt worden, lezen we in het doopformulier: onze kinderen zijn kinderen des toorns, die in het Rijk Gods niet kunnen komen, tenzij zij van nieuws geboren worden. Een mens heeft veel schuilplaatsen. De één een trouwe kerkgang. De ander leeft o zo netjes, net zoals de rijke jongeling. We vertrouwen er heimelijk op. We zijn rijk en verrijkt en hebben geens dings gebrek. Maar we hebben allemaal nodig dat onze deugd eens een wegwerpelijk kleed wordt. Dat die schuilplaatsen van ons eens weggeblazen worden door de ontdekking van de Heilige Geest. Vraag daar toch om! Om de enige schuilplaats te leren zoeken en vinden. De schuilplaats des Allerhoogsten. De Allerhoogste, dat is de drie-enige God. We lezen van Melchizedek, dat hij was priester van de Allerhoogste God. Die geen mens nodig heeft om Zijn lof te verkondigen, maar Die van eeuwigheid vrede gedachten heeft gekoesterd over Zijn bruidsgemeente. De drie-enige God, dan weten we, Vader, Zoon en Heilige Geest. God de Vader, Die alles regeert en heerschappij heeft over al het geschapene. Die tot het noorden zegt: ‘Geef’ en tot het zuiden ‘houd niet terug, breng Mijn zonen van verre en Mijn dochters van het einde der aarde.’ De Allerhoogste, dat is God de Zoon, Die door de engel Gabriël de Zoon des Allerhoogsten wordt genoemd. Hij heeft voor die schuilplaats gezorgd. Hij is de Schuilplaats Zelf. Tijdens Zijn omwandeling op aarde, was er voor Hem geen schuilplaats. Op Hem zijn de scherpe pijlen van de Goddelijke gramschap neergekomen. Daar horen we Hem klagen als de Man van smarten: ‘Mijn ziel is geheel bedroefd tot den dood toe.’ Toen Zijn lijden haar hoogtepunt bereikte, riep Hij uit: ‘Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?’ Hij heeft in een kort tijdsbestek geleden, wat Zijn Kerk anders rechtvaardig, eeuwig had moeten ondergaan. Hij is doorstoken met het wraakzwaard van Gods heilig ongenoegen. Hij is als een Lam ter slachting geleid. Maar als de Leeuw uit de stam van Juda, heeft Hij de dood overwonnen. De dichter zingt: ‘De kerker werd Uw buit o HEER!’ Om zo in die weg, voor armen en ellendigen, het leven en de zaligheid te verdienen, maar ook door de Heilige Geest toe te passen. De schuilplaatsen in Israël waren vaak verborgen. Men had een gids nodig die de weg wees. Zo is het ook in het leven van zondaren. Want het is niet genoeg dat we weten dat er een schuilplaats is. De Heere Jezus is in de wereld gekomen om te zoeken en zalig te maken dat verloren was. Dat kunnen we gelukkig nog iedere zondag horen. Maar van nature zwerven we wel buiten deze Schuilplaats. Wie van u heeft die Schuilplaats nodig gekregen? Alleen toch degenen van wie het hart onrustig is gemaakt en wiens ogen geopend zijn? Mensen die voor God niet kunnen bestaan en zonder God niet kunnen leven. Zij, die eeuwigheidsogen hebben gekregen. Die beleven: `k Wou vluchten, maar kon nergens heen, zodat mijn dood voor handen scheen. Maar toen zij als verlorenen aan Gods voeten neervielen, werd voor hen de deur geopend. Een deur der hoop voor al hun zonden, in Jezus’ diep doorboorde wonden. In Jezus alles gezien. Onze tekst spreekt echter niet van een zien van een schuilplaats, maar een zitten in de schuilplaats. Wie daar in zitten mag is veilig. Daar heeft de vijand boog en schild en vurige pijlen op verspild. In die schuilplaats zitten mensen, die zich gedurig aan de Heere betrouwen. Wiens gebed het is: ‘Wees mij een rots, om in te wonen; Een schuilplaats, waar mijn hart Steeds toevlucht vind’ in smart.’ Die mogen ook vernachten in de schaduw des Almachtigen. We denken weer even aan het oosten, waar de brandende zon zijn verzengende stralen laat schijnen. Wat is het dan een voorrecht om in de schaduw te mogen schuilen. Zo is nu in Christus voor Gods gemeente veiligheid te vinden. Het woord vernachten betekent letterlijk: ‘de nacht doorbrengen’. De nacht is ook het beeld van tegenspoed, van verdrukking. Veel wederwaardigheden, veel rampen zijn des vromen lot. Maar toch, uit die alle redt hen de Heere. Gij hebt mij bijgestaan. Dat heeft Daniël ervaren in de leeuwenkuil. De drie jongelingen in de brandende oven. Dat zullen al Gods kinderen mogen ervaren, want Israëls Wachter sluimert niet. En als de dood komt, mogen zij voor altijd bij de Heere zijn. Nog worden we geroepen, gewaarschuwd en genodigd, om schuiling te zoeken in deze enige Schuilplaats. Want dan wordt het waar zoals er staat in Psalm 32 vers 4: Gij zijt mij, Heer’ ter schuilplaats in gevaren; Gij zult mij voor benauwdheid trouw bewaren; G’ omringt me, daar Gij mij in ruimte stelt, Met blij gezang, dat mijn verlossing meldt, Mijn leer zal u, o mens, naar ’t recht doen hand’len, En wijzen u den weg, dien gij zult wand’len; Ik zal u trouw verzellen met mijn raad, Terwijl mijn oog op u gevestigd staat. Ds. A.J. Gunst...